Jeta është një rrjedhë e vazhdueshme kontradiktash, gjëra për t’u mbajtur, për të lënë të lirë, për të luftuar, për të hequr dorë. Na është thënë të përpiqemi më shumë, t’i japim vetes një pushim, të çlirohemi, të bëjmë zgjedhje më të mira, të themi po, të themi jo , të vendosim, të mos vendosim. Dhe për t’i bërë gjërat edhe më keq, është gjithmonë dikush që thotë diçka si “thjesht dëgjo zemrën tënde”. Posi!
Ndonjëherë i marr këto ndjenja të hutuara, të ndërlikuara dhe i çoj në marrëdhëniet e mia me Zotin. A jam mjaft serioze me Zotin? A njoh mjaft shkrime të shenjta? A e adhuroj Atë me spontanitet dhe me nderim? Po lutem me besim? Ku ta di unë që kam besim? Pse nuk e dëgjoj zërin e Zotit më qartë? Nëse do të kisha më shumë besim, apo dashuri, a do ta dëgjoja duke më folur me zemrën time? Sinqerisht, kur marrëdhënia ndihet kaq e komplikuar, më pëlqen të heq dorë.
Jam i sigurt që Zoti më shikon në këtë gjendje me pak humor, dhe ndoshta shumë butësi. Unë mund ta imagjinoj Atë duke thënë, Mos harroni, Unë thashë se do të më gjesh kur të më kërkosh1 dhe se nëse më afrohesh, unë do të jem afër teje2
Kohët e fundit jam përballur me disa vendime të mëdha që ndikojnë në punën time, jetën familjare dhe fëmijët e mi. Unë jam ndier në konflikt për atë që janë zgjedhjet e duhura dhe jam lëkundur nga emocionet dhe mendimet pothuajse çdo ditë. Unë gjithashtu i jam lutur dhe kam kërkuar me ngulm Zotin për përgjigje. Akoma, në kohën e shkrimit të kësaj, nuk mund të them se kam marrë me besim vendimin më të mirë, atë që Zoti donte të bëja.
Përkundrazi, mund të them se po mësoj. Po shoh dobësitë dhe mundësitë e mia të rritjes. Po shoh hirin e Zotit që më takon në mungesat e mia. Vazhdimisht më mahnit se sa i panxituar, i pastresuar dhe pa shqetësim është Zoti.
Në kërkimin tim që të më drejtojnë shkrimet e shenjta, jam tërhequr përsëri në Psalmet. Sepse në pothuajse çdo Psalm, Davidi i tregon Zotit zemrën e tij të pandryshuar. Në çfarëdo gjendje që të jetë, ai ia flet Zotit. Dhe atje, në dobësinë e tij, ai e njeh Zotin, si kjo thënie: “Unë kam besim në dashurinë tënde të paepur; zemra ime gëzohet në shpëtimin tënd.Unë do të këndoj lavdinë e Zotit, sepse ai ka qenë i mirë me mua “.3 Dhe kjo është e mjaftueshme.