Ka një paqe që kam arritur ta njoh
Me gjithë mish dhe zemër
Ka një spirancë për shpirtin tim
Mund të them “Është mirë”
I këndova këto fjalë vazhdimisht, duke shpresuar se përsëritja do të më sillte pak paqe. Por unë nuk ndieva paqe. Shpirti im ndihej i shqetësuar, madje i tmerruar. Ku është Zoti në këtë rrëmujë? Ku është Zoti në këtë pasiguri?
Jam e sigurt që tingëlloja tamam si dishepujt e Jezusit kur u kapën në një stuhi në det. Jezusin, e pa shqetësuar nga tufani, e kishte zënë gjumi mbi një jastëk. Dishepujt e zgjuan duke thënë: ”Mësues, a nuk merakosesh që ne po marrim fund?”. Dhe ai si u zgjua, e qortoi erën dhe i foli detit: ”Pusho dhe fashitu!”. Dhe era pushoi dhe u bë qetësi e madhe. Atëherë Jezusi u tha dishepujve të Vet: ”Pse jeni ju aq frikacakë? Vallë, si nuk keni besim?”. Jezusi nuk i pyeti ata se pse kishin frikë nga stuhia; ishte sepse ata vunë në pikëpyetje nëse Jezusit i interesonin ata apo jo.1
Dhe ja ku isha me të njëjtat frikëra: A nuk të interesoj, o Zot? Paqja ime, dhe nganjëherë edhe besimi im, është aq i lidhur me faktin nëse gjërat po shkojnë ashtu siç dua unë.
Ja disa nga vjedhësit e mi të paqes:
- Humbja, përbindëshi i përbërë. Kam tendencë ta jetoj çdo humbje të re përmes filtrit të të gjitha humbjeve të mëparshme dhe të ndiej dhimbje të kaluara së bashku me dhimbje të freskëta.
- Dorëzohu. Oh, lufta kur ne e dimë që vullneti i Zotit është në konflikt me tonën!
- Kur ka diçka që më duhet (ose edhe dua) që nuk e kam, është e vështirë të pranosh paqen.
Ndoshta, identifikoheni me mua. Në fakt, mendoj se është shumë e qartë se në këto lloj situatash ka kohë kur paqja nuk pritet, të ngjashme si do të prisnim të frikësoheshim në mes të një stuhie të madhe në një varkë të vogël duke hedhur në det. Zoti nuk e ka problem reagimin e frikësuar, Ai e di se një stuhi është e frikshme, por Ai thotë se Jezusi është në barkë me ne, dhe ne nuk kemi nevojë të pyesim nëse i interesojmë apo jo.
Kthehem në shpirtin tim të trazuar. Sapo kisha humbur një anëtar të familjes, papritur dhe me dhimbje. Një nga fëmijët e mi po përballej me disa probleme serioze shëndetësore. Një tjetër po përballej me një udhëkryq shumë sfidues. Ndonjëherë e gjitha duket si shumë, paqja ime rrëshqet larg meje dhe, si apostujt, unë vë në pikëpyetje nëse Zoti interesohet për ne a jo.
Por natyrisht, Jezusi është me mua në varkën time, dhe Ai kujdeset per ne. E lexova përsëri atë histori. I këndova rreshtat e atij himni të bukur vazhdimisht, duke thirrur paqen përsëri në shpirtin tim, dhe erdhi.
- Shih Marku 4:35–40.↑