Sot jam ulur në tavolinën time, duke parë nga dritarja ime atë që mund të jetë një nga ditët më të bukura të verës së kaluar. Fronti i parë i ftohtë pritet javën e ardhshme, dhe unë tashmë jam duke u përgatitur për ndryshimin e pashmangshëm të motit.
Ky cikël i natyrës është diçka që kam mësuar ta pres. Por është qesharake se si unë jam gjithmonë e verbuar kur ndodh në jetën time aktuale. Të them të drejtën, ndryshimet e jetës nuk janë aq të parashikueshme sa stinët. Jo vetëm që jeta ime nuk mbyllet çdo vjeshtë, vetëm për të filluar më e madhe dhe më e mirë në pranverë, por në realitet, cikli natyror është shumë më i shumanshëm.
Disa bimë hibernohen gjatë dimrit, ndërsa disa në fakt lulëzojnë në atë stinë dhe disa janë gjithnjë të gjelbra. Disa jetojnë vetëm për një cikël, disa rriten pak a shumë kudo ku ka diell dhe tokë, por të tjerët kërkojnë kushte të caktuara për t’u rritur në të gjitha dhe këto kushte nuk janë të njëjta nga bima në bimë. Sa më shumë që vëzhgoj natyrën, aq më shumë shoh paralele dhe më shumë ndjehem në paqe, edhe kur jeta ime ndihet sikur po shkon në një rënie. Bibla flet për këtë në një pasazh të thellë:
Për çdo gjë ka një stinë, një kohë për çdo qëllim nën qiell:
Një kohë për të lindur dhe një kohë për të vdekur, një kohë për të mbjellë dhe një kohë për të
shkulur atë që është mbjellë, një kohë për të vrarë dhe një kohë për të shëruar, një kohë për
të shembur dhe një kohë për të ndërtuar, një kohë për të qarë dhe një kohë për të
qeshur, një kohë për të mbajtur zi dhe një kohë për të kërcyer, një kohë për të hedhur gurë dhe një
kohë për të mbledhur gurë, një kohë për të përqafuar dhe një kohë për t’u përmbajtur
nga përqafimi, një kohë për të fituar dhe një kohë për të humbur, një kohë për të mbajtur
dhe një kohë për të hedhur, një kohë për të shqyer dhe një kohë për të qepur, një kohë për të heshtur dhe një kohë për të folur, një kohë për të dashur dhe një kohë për të urryer, një kohë për luftë dhe një kohë për paqe.1
Pa marrë parasysh se çfarë po ndodh në jetën tuaj, ky pasazh i mahnitshëm ju ka mbuluar. Është e zbatueshme kur je në krye të botës dhe përshtatet kur fillon nga e para. Na kujton se të dyja këto situata janë pjesë e rrjedhës së jetës, dhe se ka të paktën një pjesë të këtyre stinëve që është plotësisht jashtë kontrollit tonë.
Nëse po ia nis nga e para, merr disa këshilla nga pemët në vjeshtë: ji i qetë. Lëre të vjetrën të largohet. Le të arrijnë rrënjët thellë, dhe të jetë në rregull me një sezon që nuk duket shumë në pjesën e jashtme. Puna vazhdon thellë në rrënjë. Pjesët e vjetra dhe të harxhuara po bien, duke i bërë vend të riut. Ti do të lulëzosh përsëri.
- Eklisiastiu 3:1–8↑