Κάθομαι εδώ καρφώνοντας το βλέμμα μου δίπλα από την οθόνη του υπολογιστή μου, όπου έχω έναν από τους πιο χαριτωμένους σελιδοδείκτες που είχα ποτέ. Έχει την εικόνα μιας μητέρας να αγκαλιάζει ένα μικρό παιδί και μια φράση από τον Charles Dickens στο κάτω μέρος που λέει: “Δεν είναι και μικρό πράγμα το ότι αυτά, που είναι τόσο φρεσκοσταλμένα από τον Θεό, μας αγαπάνε”. Κάθε φορά που διάβαζα αυτήν τη φράση με ενθουσίαζε πέρα για πέρα. Πήρα την απόφαση να χρησιμοποιήσω αυτόν τον σελιδοδείκτη στο επόμενο βιβλίο που θα διάβαζα. Δυστυχώς, αμέλησα να τον φυλάξω κάπου αμέσως, και έτσι στεκόταν εκεί, παρατημένος, πάνω στο γραφείο μου – στο πιο κατάλληλο ύψος για ένα πολύ χαριτωμένο και κοντό άτομο (την τριών ετών κόρη μου) να το βάλει στο μάτι και να το πάρει.
Αυτός ο σελιδοδείκτης είναι με τρεις άκρες ενός μικρού τετραγώνου στο πάνω μέρος ώστε να μπορεί να πιάνεται στο πάνω μέρος της σελίδας του βιβλίου και να παραμένει εκεί. Μέχρι να καταλάβω ότι η Kimberly τον είχε βρει, τον είχε ήδη τραβήξει και είχε κόψει κατά λάθος το πάνω μέρος του.
Ήξερα βέβαια ότι η όλη πράξη ήταν εντελώς αθώα. Δεν ήθελε να το σκίσει· απλά προσπαθούσε να δει τι είναι. Επειδή όμως εγώ είχα αυτό το ιδιαίτερο συναισθηματικό δέσιμο με αυτόν τον σελιδοδείκτη, ένοιωθα λίγο στενοχωρημένη. Της πήρα τα κομμάτια και τα έβαλα στην άκρη.
Αργότερα, όταν η Kimberly πήγε για ύπνο, έβαλα μαζί τα δύο κομμάτια του σελιδοδείκτη και διάβασα ξανά τη φράση. Ξαφνικά η όλη εμπειρία με επηρέασε με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Έπρεπε αυτός ο σελιδοδείκτης να είναι τέλειος για να είναι και ξεχωριστός; Θα μπορούσα να τον επιδιορθώσω και να τον κάνω σαν καινούργιο – ίσως και ακόμα καλύτερο επειδή θα είχε κάτι που δεν το είχε πρωτύτερα· την απόδειξη ότι τον είχαν ακουμπήσει εκείνα τα μικρά χεράκια τα οποία εγώ λατρεύω. Τώρα ο σελιδοδείκτης αυτός έχει για μένα διπλάσια αξία, μαζί με το σελοτέιπ και όλα τ’ άλλα.
* * *
Τα πλούτη κάνουν φτερά, οι ανέσεις χάνονται, η ελπίδα σβήνει, όμως η αγάπη παραμένει μαζί μας. Η Αγάπη είναι ο Θεός. — Lew Wallace (1827–1905)
Ας προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα όπως θα έπρεπε να είναι· και ενώ ζούμε σε έναν ατελή κόσμο, ας είμαστε ικανοποιημένοι με το μεγαλείο που υπάρχει σ’ αυτήν την ατέλεια, ώστε το κάθε λιθαράκι των γεγονότων της ημέρας να μπορέσει να στηριχτεί το ένα πάνω στο άλλο για να σχηματίσουν το τελικό αποτέλεσμα μιας ζωής πλούσιας και γεμάτης – όχι από την κρύα ομορφιά της τελειότητας αλλά από την πλούσια πληρότητα της αγάπης. — Άγνωστος συγγραφέας