Ήταν στο τελείωμα άλλης μιας δύσκολης μέρας. Στην πρώτη μου χρονιά ως δασκάλα Αγγλικής γλώσσας (ως δεύτερης γλώσσας) η κάθε μέρα περιείχε δεκάδες νέες προκλήσεις, τις οποίες δεν αντιμετώπισα σωστά. Αυτά που προσπαθούσα να μεταδώσω στους μαθητές μου δεν έπιαναν τόπο, κάτι το οποίο με δυσκόλευε πολύ στα διαγωνίσματά τους. Ο διευθυντής του σχολείου, μου έλεγε συνέχεια πως οι μαθητές μου δεν έκαναν ορατή πρόοδο με τα Αγγλικά τους. Οι γονείς δυσανασχετούσαν με τους τρόπους που χειριζόμουν την τάξη μου. Είχα αποτύχει σε κάθε τομέα της εργασίας μου.

Βέβαια, το να διδάσκεις δεν υποτίθεται ότι είναι και τόσο εύκολο. Οι συνάδελφοί μου έλεγαν ότι αυτό ήταν κάτι το φυσιολογικό για την πρώτη χρονιά. Έλεγαν ότι θα βελτιωθεί – όμως τι γίνεται με το τώρα; Τι γίνεται όταν καθημερινά έχεις μπροστά σου μια άτακτη τάξη και μέσα σου νοιώθεις ντροπή με την ανικανότητά σου να ελέγχεις τη συμπεριφορά των μαθητών;

Ένα βράδυ, ενώ αναζητούσα αφηρημένη κάτι στο Ίντερνετ, μετά από μια αφόρητη και πολύ γεμάτη μέρα από μαθήματα, διάβασα κάτι που απάντησε στο μεγάλο ερώτημά μου: «Η αποτυχία πρέπει να είναι ο δάσκαλός μας και όχι ο νεκροθάφτης μας. Η αποτυχία είναι καθυστέρηση, όχι όμως και η ήττα μας. Είναι μεν παροδική παράκαμψη, όχι όμως και το τέλος της διαδρομής. Η αποτυχία είναι κάτι που μπορούμε να αποφύγουμε με το να μην πούμε τίποτα, να μην κάνουμε τίποτα, και να είμαστε τίποτα». Αποφάσισα έτσι να αντιμετωπίζω την κάθε αποτυχία σαν έναν καταλυτικό παράγοντα για ωρίμανση. Αντί να επιτρέπω σε συναισθήματα ντροπής και απόγνωσης να με καταβάλλουν, επικεντρώθηκα στο πώς μπορούσα να μάθω τα μέγιστα μέσα από την κάθε αποτυχία.

Έτσι προσπάθησα να θυμάμαι πως οποτεδήποτε μια δραστηριότητα μετατρεπόταν σε απειθαρχία, εκείνη τη στιγμή είχα μάθει περισσότερα για το τι δεν έφερνε αποτέλεσμα με τους μαθητές μου. Όταν ο διευθυντής μου έδειχνε τα σφάλματα που έκανα με τον τρόπο που δίδασκα, εγώ έβαζα ως σκοπό μου να αλλάξω τη συμπεριφορά μου και την προσέγγισή μου. Οποτεδήποτε τα προσωπάκια των παιδιών με κοιτούσαν γεμάτα σύγχυση ή βαρεμάρα, αντιλαμβανόμουν ότι εγώ έπρεπε να αλλάξω τον τρόπο που προσπαθούσα να τους διδάξω και να τους μεταδώσω κάτι.

Καθώς ανατρέχω στο παρελθόν, είμαι ευγνώμων για καθεμιά απ’ εκείνες τις στιγμές απογοήτευσης την πρώτη χρονιά που δίδαξα. Οι αποτυχίες είναι παρελθόν τώρα, όμως τα ανεκτίμητα μαθήματα που έμαθα για το πώς να μεταδίδω έννοιες και πληροφορίες, πώς να αλληλεπιδρώ με τους μαθητές, το πώς να χειρίζομαι καταστάσεις στην τάξη – και πάνω απ’ όλα, το πώς να χειρίζομαι τις δικές μου αποτυχίες – όλα αυτά έχουν γίνει μέρος του εαυτού μου και συνεχίζουν να με ενδυναμώνουν. Αν και συνεχίζω να κάνω λάθη στην τάξη που διδάσκω, όμως έχω μάθει να μην υποκύπτω σε κατηφείς σκέψεις. Αν μπορώ να επικεντρωθώ μόνο στο τι έχει να με διδάξει η κάθε αποτυχία, τότε η κάθε αποτυχία είναι απλά άλλο ένα βήμα για πρόοδο.