Έχει ειπωθεί πως η ζωή μας βασίζεται στις τέσσερεις σημαντικές επιλογές που καθορίζουν το τι θα γίνουμε: Τη σταδιοδρομία που επιλέγουμε, ποιόν παντρευόμαστε, τους φίλους που κάνουμε και το τι πιστεύουμε. Θα μπορούσα να πω, πως το τι πιστεύουμε είναι το ποιο σημαντικό και από τα τέσσερα, επειδή είναι αυτό που καθορίζει ως επί το πλείστον το τι γίνεται με τα άλλα τρία.
Ο καθένας μας έχει μια ιστορία να πει για κάποια καθοριστική στιγμή που βοήθησε να διαμορφωθεί το πιστεύω του. Αυτές οι εμπειρίες είναι μέρος από αυτό που είναι γνωστό ως προσωπική μας μαρτυρία. Η ιστορία της ζωής μας μπορεί να γράψει πολλά βιβλία. Λέει στον ακροατή πως αν συνέβη σε μας, τότε μπορεί το ίδιο να συμβεί και σε αυτούς. Μπορείτε να διαβάσετε πως ο Παύλος είπε την ιστορία του στο Πράξεις 22. Ίσως η δική σας ιστορία να μην έχει ολοκληρωθεί ακόμα. Παρακάτω είναι η δική μου:
Ήμουν 19 όταν αποφάσισα να περάσω το καλοκαίρι στην εγκαταλελειμμένη φάρμα των δικών μου κάπου στην έρημο της Πενσυλβάνιας στην Αμερική. Δεν θα μπορούσες να την πεις φάρμα πια. Μόνο τα κουφάρια από λίγα κτίρια είχαν απομείνει. Σαράντα χρόνια πριν ήταν γεμάτη ζωντάνια, εκεί όπου ζούσε ο πατέρας μου και η οικογένειά του με επτά ζωηρά αδέλφια. Όμως από μια έκρηξη όταν ένα τρακτέρ χτύπησε έναν σωλήνα καυσίμων, το σπίτι μετατράπηκε σε στάχτες. Μακριά από το καθετί και τον καθέναν ήταν το τέλειο μέρος όπου θα μπορούσα να ιχνηλατήσω το μονοπάτι για το μέλλον μου. Η ηλικία των δεκαεννέα είναι μια ηλικία σταθμός και ο καιρός που πολλοί παίρνουν σημαντικές αποφάσεις – κάτι το οποίο έκανα κι εγώ.
Ο σκύλος μου και εγώ ζήσαμε για έξη εβδομάδες σε απόλυτη απλότητα. Περπατούσαμε για πολλές ώρες μέσα στο δάσος, κολυμπούσαμε στο ποτάμι, διαλογιζόμουν και έγραφα ποιήματα. Η μόνη μου τροφή ήταν, οι άγριες φράουλες, τα δημητριακά και η σόγια. Έδωσα στο μέρος εκείνο το παρατσούκλι, «Χωράφια με Φράουλες για Πάντα» όπως και το τραγούδι των Μπήτλις (Strawberry Fields Forever) που αναφερόταν σε ένα ειδυλλιακό αιώνιο κόσμο τον οποίο ήλπιζα κι εγώ να ανακαλύψω σε αυτήν τη φυσική απλότητα.
Εκείνον τον καιρό, αναζητούσα να εκφραστώ με το να γράφω στο στυλ «εσωτερικού μονόλογου» και οι φωτογραφίες μου ήταν το ίδιο συγκεχυμένες. Μερικοί φίλοι μου και εγώ είχαμε κάνει μια έκθεση με τη δική μας «τέχνη», την οποία είχαμε επονομάσει «Παραξενισμός» με την ελπίδα να αρχίσουμε ένα νέο κίνημα τέχνης. Δεν κράτησε πολύ όμως καθώς ανακαλύψαμε την έκθεση μας στα σκουπίδια το επόμενο πρωί. Ο θυρωρός είχε νομίσει ότι ήταν σκουπίδια.
Εκείνον τον καιρό, έπαιρνα LSD και μαριχουάνα κάπου-κάπου και είχα τρομερούς πονοκεφάλους που μου έδιναν μια διαταραγμένη αντίληψη της πραγματικότητας. Όλα αυτά συνέβαιναν στην ανακατωσούρα της δεκαετίας του 70’, με τον πόλεμο στο Βιετνάμ, τις φυλετικές ταραχές, τον αγώνα για τα πολιτικά δικαιώματα και ένα μείγμα από νέους που όλοι μαζί αναζητούσαν κάτι μέσα σ’ όλη τη σύγχυση. Λαχταρούσα να ανακαλύψω έναν απλοϊκό τρόπο ζωής ώστε να επανασυνδεθώ με τη φύση και να προσπαθήσω να ανακαλύψω τις πνευματικές μου ρίζες.
Σκέφτηκα ότι ίσως θα μπορούσα να τις ανακαλύψω στην τοξοβολία της φιλοσοφία Ζεν. Είχα μείνει έκθαμβος από τους μεγάλους δάσκαλους για τους οποίους είχα διαβάσει, οι οποίοι μπορούσαν να σημαδέψουν με το τόξο και να βρούνε το κέντρο του στόχου και κατόπιν με ένα δεύτερο βέλος να διαχωρίσουν το πρώτο βέλος στη μέση. Προσπάθησα ξανά και ξανά να βρω τον στόχο, όμως έχανα τον περισσότερο καιρό μου ψάχνοντας για τα βέλη. Θα χρειαζόμουν μερικές ζωές για να τελειοποιήσω αυτή τη τέχνη, υπέθεσα. Στο τέλος κατάλαβα γιατί οι δάσκαλοι αυτοί είχαν πάντα μακριά γένια και δεν είχαν μαλλιά – χρειάστηκαν τόσο πολύ καιρό για να μάθουν να σημαδεύουν σωστά. Όμως εγώ βιαζόμουν να βρω την επιφώτιση.
Λαχταρούσα για έναν «ιδανικό τόπο στη γη» και μια αίσθηση κοινωνικότητας και όχι ένα επουράνιο «τίποτα» το οποίο υπόσχονταν μερικές φιλοσοφίες. Έτσι αν και είχα ανακαλύψει ένα βαθμό γαλήνης με το να ζω ασκητικά, αντιλήφτηκα πως η γαλήνη που ανακάλυψα στη φύση ήταν μόνο παροδική. Έπρεπε να ανακαλύψω μια γαλήνη που θα διαρκούσε περισσότερο όταν ερχόμουν αντιμέτωπος με τις σκληρές πραγματικότητες της καθημερινότητας – μια γαλήνη που δεν θα εξαρτιόταν από εξωτερικές συνθήκες, κάποιον ή κάτι που θα καθησύχαζε τα θυελλώδη κύματα της ζωής. Κάπου-κάπου πήγαινα στην εκκλησία και ήμουν ο τυπικός πιστός, όμως δεν είχα κάποια σοβαρή κατανόηση του τι σήμαινε Χριστιανισμός ή πώς θα μπορούσε να εφαρμοστεί και στη δική μου ζωή.
Ήταν τότε που η αδελφή μου, μου μίλησε για τον Ιησού. Ανακάλυψα πως ο Ιησούς ήταν κάτι περισσότερο από παραδόσεις και τελετουργίες. Ήταν ο άνθρωπος που έζησε την τέλεια «απλή ζωή», πηγαίνοντας παντού κάνοντας καλό. Δεν μίλαγε μόνο για αγάπη, αλλά έδωσε την ίδια Του τη ζωή για αυτήν. Κάτω από εκείνες τις συνθήκες, Αυτός ήταν το τέλειο «παιδί των λουλουδιών» χωρίς τις αθλιότητες των ναρκωτικών και όλες τις άσχημες συνήθειες που είχα βιώσει εγώ. Του ζήτησα να έρθει στην καρδιά μου και με αυτό τον τρόπο, ένας σπόρος σπάρθηκε και μεγάλωσε καθώς εγώ τον πότιζα με τον Λόγο Του, την προσευχή και με το να μοιράζομαι την πίστη μου με τους άλλους.
Λίγους μήνες αργότερα ενώ ήμουν για διακοπές στον Καναδά, μπήκα σε μια λίμνη και έκοψα το πόδι μου πάνω σε κάτι πέτρες στα ρηχά. Καθώς καθόμουν στην παραλία προσπαθώντας να καθαρίσω το τραύμα μου, αγνάντεψα προς τα ψηλά στον πρασινο-γάλανο ουρανό. Ενώ βρισκόμουν στο σημείο να πάρω μια απόφαση ζωής, αναρωτήθηκα αν αυτό το γεγονός σήμαινε κάτι για μένα, έτσι ρώτησα τον Θεό να μου μιλήσει για αυτό που μου είχε συμβεί.
Δεν ακούστηκαν δυνατά κάποια λόγια, αλλά έγινε όπως αυτό που η Βίβλος αποκαλεί «ήχος λεπτού αέρα» 1 μέσα στην καρδιά. Μου είπε, Είτε έμπα ολόκληρος μέσα στη λίμνη είτε μείνε στην παραλία. Όμως αν περπατάς στα ρηχά, θα τραυματιστείς. Ήξερα πως αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να προχωρήσω και να πάρω την απόφασή μου με δυναμισμό, κάνοντας αυτό που ήξερα ότι ήταν το σωστό και να μην ανησυχώ για τις συνέπειες.
Πήρα την απόφαση να αφιερώσω τη ζωή μου στο να υπηρετήσω τον Θεό με πολλούς τρόπους και σε πολλούς τόπους και τώρα, 40 χρόνια αργότερα, χαίρομαι που το έκανα. Οι Παροιμίες αναφέρουν, «Ο Κύριος θα είναι η ελπίδα σου, και θα φυλάξει το πόδι σου από το να πιαστεί». 2 Και σίγουρα το ίδιο έχει κάνει και στη δική μου ζωή ξανά και ξανά.
Γιατί ήταν ο Ιησούς Αυτός που μου έδωσε την ειρήνη που αναζητούσα. Όχι με το να φύγω μακριά από τον κόσμο, αλλά με το να είμαι μέσα στον κόσμο αλλά όχι εντελώς μέρος του κόσμου. Βέβαια μερικές φορές χρειαζόμαστε ηρεμία και πρέπει να ξεφύγουμε μακριά απ’ όλα – αφού ακόμα και ο Ιησούς έπρεπε να αφήσει το πλήθος για να βρεθεί μόνος και να συνομιλήσει με τον Πατέρα Του. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που χρειάζεται την ίδια ειρήνη που δεχθήκαμε κι εμείς απ’ Αυτόν – την ειρήνη που ξεπερνά κάθε διανόηση. 3
Αναπολώντας την απόφαση που πήρα πριν πολλά χρόνια, μπορώ να πω πως δεν το έχω μετανιώσει. Ο Ιησούς είναι η αλήθεια και ο δρόμος προς τη ζωή. Αυτός με οδήγησε σε βοσκές χλοερές και σε ύδατα ανάπαυσης. 4