Η μόνη λέξη για να μπορέσω να περιγράψω το πώς ένοιωθα εκείνη τη στιγμή ήταν το «απαίσια!» Ο σύζυγός μου έπρεπε να ταξιδέψει κάπου – ξανά! – και εγώ ήμουν μόνη με τα τέσσερα παιδιά μας. Τα οικονομικά μας δεν πήγαιναν και τόσο καλά, η υγεία μου ήταν άσχημη και η μεγαλύτερη κόρη μου περνούσε κάποια εφηβική κρίση. Πόσο πολύ προσευχήθηκα, για να κάνει τα πράγματα πιο εύκολα ο Χριστός!
Κοιτώντας έξω απ’ το παράθυρό μου τα δένδρα που λικνιζόντουσαν απ’ το απαλό αεράκι, με έκανε να θυμηθώ εκείνες τις φορές, όταν ο Ιησούς με είχε ενθαρρύνει να μην τα παρατήσω, μέχρι Αυτός να διορθώσει τα πράγματα.
Τότε ήταν που παρατήρησα ένα μικρό σκιουράκι, με το ιδιαίτερο τσίριγμά του, να ανεβοκατεβαίνει στα δένδρα, χωρίς να το ενοχλεί τίποτα. Πόσο το ζήλεψα.
Όμως, εκείνη τη στιγμή το σκιουράκι επέλεξε να αλλάξει τακτική. Αντί να τρέχει πάνω-κάτω στα δένδρα, άρχισε να πηδάει απ’ το ένα δένδρο στο άλλο. Πήδηξε μέχρι το τελευταίο δένδρο στη σειρά και μετά κοίταξε ένα ακόμα δένδρο το οποίο ήταν λίγο πιο μακριά απ’ τα άλλα. Έδειχνε αναποφάσιστο.
Με τον νου μου, υπολόγισα την απόσταση ανάμεσα στο σκιουράκι και εκείνο το δένδρο και φαινόταν να είναι δύο ή τρεις φορές μεγαλύτερη από τα άλλα δένδρα. Η πρόκληση ήταν τεράστια.
«Μην το σκέφτεσαι καν, μικρούλη!» ψιθύρισα.
Όμως δεν ζητούσε τη συμβουλή μου. Πήγε πέρα-δώθε στο κλαδί μερικές φορές, τσιρίζοντας όσο δεν λέγεται. Μετά σταμάτησε και υπολόγισε την απόσταση για άλλη μια φορά, μαζεύτηκε και έκανε το άλμα. Ήθελα να κοιτάξω απ’ την άλλη. Σίγουρα θα έπεφτε και θα κτύπαγε άσχημα!
Όμως δεν έπεσε! Ήταν λες και πέταξε, καλύπτοντας εκείνη την τεράστια γι’ αυτό απόσταση και προσγειώθηκε στο άλλο δένδρο με τη χάρη και την περηφάνια που προέρχεται απ’ τη γνώση που έχει κάποιος ότι είναι φτιαγμένος για να κάνει τέτοια κατορθώματα. Τσίριζε νικηφόρα και σκαρφάλωσε πιο ψηλά στο δένδρο, λες και αυτή ήταν η ανταμοιβή του.
Τότε κατάλαβα αυτό που μου διέφευγε. Ήμουν τόσο συγκεντρωμένη στα δικά μου προβλήματα – υπολογίζοντας την απόσταση ανάμεσα στα δένδρα – που φοβόμουν να καλύψω την απόσταση και να τα βγάλω πέρα. Είχα πάψει να ατενίζω προς τον Δημιουργό μου, τον Σωτήρα μου και είχα ξεχάσει τη φροντίδα που μου προσέφερε ο Καλύτερός μου Φίλος.
Καθώς παρακολουθούσα το σκιουράκι να χοροπηδάει χαρούμενο πάνω στο δένδρο, ήξερα ότι ο Ιησούς είχε απαντήσει στην προσευχή μου – όχι με κάποιο εντυπωσιακό θαύμα, αλλά μάλλον μέσα απ’ το παράδειγμα ενός χαρούμενου μικρού σκίουρου. Ο ίδιος Θεός που φρόντιζε το σκιουράκι αυτό, θα φρόντιζε και εμένα επίσης.