Ήταν παραμονή Χριστουγέννων. Γεμάτη βιασύνη προσπαθούσα να τελειώσω τη δουλειά μου νωρίς και να ετοιμαστώ να περάσω την παραμονή με την οικογένειά μου και τους φίλους μου, όταν κτύπησε το τηλέφωνο. Κάπως ανυπόμονα απάντησα με ένα, «Ναι, παρακαλώ;»

«Καλά Χριστούγεννα, Λίλια!» ακούστηκε μια χαρούμενη φωνή από την άλλη μεριά να μιλάει στα Αγγλικά.

«Σεσίλια;» απάντησα. «Καλά Χριστούγεννα! Τι κάνεις;» Μετά από τα γνωστά χαιρετίσματα και κάποιες λέξεις, η Σεσίλια μου εξήγησε πως είχε νυχτερινή βάρδια στο νοσοκομείο όπου είχαμε πρωτοσυναντηθεί. Μια και ήταν η παλαιότερη μαία και συγχρόνως ανύπαντρη, ο κλήρος είχε πέσει σε αυτήν να κάνει τη νυχτερινή βάρδια εκείνα τα Χριστούγεννα. Κανονικά, θα είχε πάει στον Νότο να περάσει τα Χριστούγεννα με την οικογένεια της και να πάει στην πρωινή λειτουργία στο μικρό χωριουδάκι από όπου καταγόταν, όμως τώρα ακουγόταν κάπως απογοητευμένη και αποθαρρυμένη.

Μια κι εγώ η ίδια ήμουν εκπαιδεύτρια για φυσικές γέννες, είχα γνωριστεί και είχα γίνει φίλη με τη Σεσίλια ενώ την βοηθούσα σε κάποια γέννα. Είχαμε συνεχίσει να επικοινωνούμε και μερικές φορές την είχα επισκεφτεί με αποτέλεσμα να γίνουμε φίλες.

Η Σεσίλια δεν παντρεύτηκε ποτέ, είχε όμως μεγαλώσει τα παιδιά του μικρότερου αδελφού της, ο οποίος είχε σκοτωθεί σε ένα αυτοκινητικό δυστύχημα πριν είκοσι χρόνια. Όταν τα παιδιά μεγάλωσαν κι έφυγαν, η Σεσίλια έμεινε μόνη της.

Ένοιωσα κάτι μέσα μου να μου λέει να της πω ότι θα πάω να την δω εκείνη τη βραδιά. Χάρηκε τόσο πολύ, ενθουσιάστηκε μάλλον, όμως μου είπε να μην ανησυχώ αν δεν μπορούσα να πάω. Στο κάτω-κάτω ήταν Παραμονή Χριστουγέννων, μου είπε, και τέτοιες μέρες έπρεπε να βρίσκομαι με την οικογένειά μου.

Όταν συγκεντρωθήκαμε όλοι, για λίγο, ξέχασα για τη Σεσίλια ενώ περνούσαμε τόσο όμορφα όλοι μαζί, τραγουδώντας Χριστουγεννιάτικες μελωδίες, πίνοντας ζεστή σοκολάτα και απολαμβάνοντας τα σπιτικά Χριστουγεννιάτικα κουλουράκια. Πλησίαζαν μεσάνυχτα όταν κάτι ταρακούνησε τη μνήμη μου για την υπόσχεσή μου στην Σεσίλια. Εκείνο το Χριστουγεννιάτικο τραγούδι που μόλις είχαμε πει, «Αυτός από Αγάπη Μόνο Άφησε τον Ουρανό Εκείνη τη Νύχτα», με έκανε να νοιώσω ντροπή που δεν είχα αφήσει τον δικό μου μικρό ουρανό για να πάω να δώσω χαρά σε μια μοναχική ψυχή.

Γρήγορα γέμισα έναν θερμό με ζεστή σοκολάτα, τύλιξα λίγα κουλουράκια σε μια κόκκινη Χριστουγεννιάτικη χαρτοπετσέτα και ετοίμασα μια αυτοσχέδια καρτούλα με ένα μήνυμα αγάπης και εκτίμησης για την πιστή φροντίδα της Σεσίλια προς όλες τις γυναίκες που είχαν γεννήσει στο νοσοκομείο της. Άρπαξα ένα διακοσμητικό Χριστουγεννιάτικο κερί να της το δώσω σαν δώρο και ένα κουτάκι με σπίρτα για να το ανάψουμε και έφυγα λίγο μετά τα μεσάνυχτα.

Το νοσοκομείο ήταν σιωπηλό και σχεδόν άδειο, το νοσηλευτήριο με την πτέρυγα τοκετού σκοτεινό. Δεν έχει γέννες απόψε, σκέφτηκα. Αναρωτιέμαι μήπως κοιμάται. Κτύπησα ελαφρά στην πόρτα.

«Ποιος είναι;»

«Σεσίλια, εγώ είμαι, η Λίλια!» Μετά από μερικές στιγμές σιγής, άνοιξε η πόρτα και η Σεσίλια βγήκε με τα χέρια ανοικτά και το πρόσωπό της να λάμπει. Ενώ με αγκάλιαζε, δακρύζοντας μου έλεγε, «Το ήξερα πως θα ερχόσουν! Το ήξερα!» Εγώ η ίδια προσπάθησα να μη δακρύσω και σιωπηλά ευχαρίστησα τον Θεό που υπάκουσα στην υπενθύμισή Του να την επισκεφτώ.

«Σεσίλια», της είπα, «Σου έφερα λίγη ζεστή σοκολάτα. Ας γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα μαζί!»

Πήγε να φέρει κυπελάκια και όταν επέστρεψε, η χαρά και η ευγνωμοσύνη που ήταν ζωγραφισμένες στο πρόσωπό της επιβεβαίωναν το πόσο μονάχη ένοιωθε εκείνη τη νύχτα.

Καθίσαμε μαζί, πίνοντας ζεστή σοκολάτα και απολαμβάνοντας τα Χριστουγεννιάτικα κουλουράκια. Συζητήσαμε, γελάσαμε και προσπαθήσαμε ακόμα και να τραγουδήσουμε κάποια Χριστουγεννιάτικα κάλαντα μαζί. Η Σεσίλια δεν έπαυε να λέει πως τα Χριστούγεννα αυτά ήταν τα καλύτερα που είχε ποτέ και πως θα της μείνουν αξέχαστα.

Πριν φύγω, την ρώτησα αν θα μπορούσα να προσευχηθώ γι’ αυτήν. Πριν ακόμα τελειώσω την προσευχή μου, αυτή άρχισε να ευχαριστεί τον Κύριο μέσα απ’ την καρδιά της. Προσευχήθηκε για αρκετή ώρα, ενώ ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της. Ήταν ξεκάθαρο πως η λίγη αγάπη και η φροντίδα είχαν κάνει πάρα πολλά.

* * *

Τα Χριστούγεννα, και κάθε άλλη μέρα του χρόνου, όλοι εμείς μέσα στους οποίους κατοικεί το Πνεύμα του Θεού από μια άποψη είμαστε μια προέκταση του Θεού στην κοινότητά μας – στους φίλους μας και στους γείτονες, στους συνεργάτες μας, στα άτομα που μας εξυπηρετούν στα καταστήματα και τα εστιατόρια και στους ξένους που συναντάμε στον δρόμο μας. Η αγάπη που δείχνουμε μέσα από τις σχέσεις μας με τους άλλους, τα λόγια που λέμε και οι πράξεις που κάνουμε, η ευγένεια και η γενναιοδωρία που δείχνουμε, η βοήθεια που προσφέρουμε, αντικατοπτρίζουν το Άγιο Πνεύμα που κατοικεί μέσα μας. Οι άλλοι γύρω μας μπορούν να νοιώσουν κάτι ασυνήθιστο και διαφορετικό σε μας και όταν τους εξηγούμε ότι ο Θεός είναι μαζί μας και ότι μπορεί να είναι και μαζί τους επίσης, τότε βοηθάμε να εκπληρωθεί ο σημαντικότερος σκοπός των Χριστουγέννων. — Peter Amsterdam

Τα Χριστούγεννα είναι το πνεύμα του να δίνεις χωρίς καν να σκέφτεσαι να λάβεις. Είναι ευτυχία επειδή βλέπουμε χαρά στους άλλους. Είναι το να ξεχνάμε τον εαυτό μας και να βρίσκουμε χρόνο για τους άλλους. Είναι το να βάζουμε στην άκρη το ανούσιο και να δίνουμε έμφαση στις αληθινές αξίες. — Thomas Monson (γεννημένος το 1927)