Ήταν τα πρώτα μου Χριστούγεννα στην Ταϊπέι την πρωτεύουσα της Ταϊβάν, όταν άκουσα το Χριστουγεννιάτικο κλασσικό τραγούδι «Άγια Νύχτα» στα Κινέζικα για πρώτη φορά. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση και θυμάμαι που σκεπτόμουν να μάθω τα λόγια απ’ αυτό το τραγούδι. Το πρώτο μέρος ήταν αρκετά εύκολο, έτσι κι αλλιώς το μισό της πρώτης στροφής είναι ο τίτλος του τραγουδιού – όμως στη συνέχεια γίνεται πιο δύσκολο.
Αν και μπορούσα να καταλάβω μόνο τις βασικές λέξεις στην Κινέζικη γλώσσα, δύο φίλοι και εγώ σκεφτήκαμε πως αυτό δεν θα έπρεπε να μας εμποδίζει να διαδίδουμε το μήνυμα των Χριστουγέννων. Πριν το καταλάβω, ριχτήκαμε στο σφιχτό πρόγραμμα των Χριστουγέννων με φιλανθρωπικές παραστάσεις. Οι δέκα μέρες πριν τα Χριστούγεννα ήταν ασφυκτικά γεμάτες με κάλαντα και χορευτικές παραστάσεις που δίναμε σε ιδρύματα και άλλους χώρους.
Τα δεύτερα Χριστούγεννα μου στην Ταϊπέι, τραγουδούσαμε τόσο σε πολυτελή εμπορικά κέντρα όσο και σε φτωχά και λιτά αναμορφωτήρια για αγόρια. Η εκτίμηση που μας έδειχναν τα αγόρια εκεί στα αναμορφωτήρια, ήταν συγκινητική – τα πρόσωπά τους έδειχναν τόση χαρά καθώς μοιραζόμασταν μαζί τους το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων. Επίσης οι ασθενείς στα νοσοκομεία όπου δίναμε Χριστουγεννιάτικες παραστάσεις εκείνη τη χρονιά, μας ευχαριστούσαν που τους είχαμε θυμηθεί, αλλά και τα ορφανά που επισκεπτόμασταν ντυμένοι σαν κλόουν ήταν τόσο χαρούμενα και γελαστά.
Καθώς βοηθούσα να μοιράσουμε τα παιχνίδια που μας είχαν προσφερθεί για τα ορφανά εκεί, σκεφτόμουν ότι ο Θεός πάντα έχει το τέλειο Χριστουγεννιάτικο δώρο για τον καθένα – ακριβώς αυτό που γνωρίζει ότι χρειάζεται ο καθένας. Θυμάμαι στιγμές στα γηροκομεία, όταν τα παιδιά μας πήγαιναν και αγκάλιαζαν τους ηλικιωμένους, πόση ανακούφιση τους έδινε από τον πόνο που ένοιωθαν, επειδή οι δικοί τους δεν βρίσκονταν εκεί. Σε ένα άλλο άσυλο για φτωχούς ανθρώπους, ένα φορτίο από ποικίλα δώρα μαζί και μωρουδιακά ήλθαν σαν απάντηση στις ειλικρινείς προσευχές μιας νεαρής μητέρας.
Μετά ήρθαν τα τρίτα μου Χριστούγεννα στην Ταϊβάν. Είχα μάθει σχεδόν όλο το τραγούδι «Άγια Νύχτα» στα Κινέζικα, όμως μια και έπαιζα την κιθάρα για τους μικρούς μας τραγουδιστές και βρισκόμουν στο πίσω μέρος, δεν φαινόμουν και τόσο. Πήγαμε σε όλων των ειδών τα ιδρύματα από κέντρα αναπήρων μέχρι και νοσοκομεία και κάθε φορά που έπαιζα το «Άγια Νύχτα», θυμάμαι εκείνη την απαλή φωνή να λέει να το μάθω όλο στα Κινέζικα. Αναρωτιόμουν το γιατί.
Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, στεκόμουν στο λόμπυ του Νοσοκομείου Γιανγκ Μινγκ, παίζοντας κάπως αφηρημένα την κιθάρα μου. Η παράσταση που είχαμε δώσει, είχε τελειώσει και μερικοί απ’ τους συνεργάτες μου είχαν πάει στους διάφορους θαλάμους να προσφέρουν λίγη χαρά στους ασθενείς που δεν είχαν μπορέσει να έλθουν στην παράστασή μας. Κάποιος έπρεπε να προσέχει τα πράγματά μας εκεί και αυτή ήμουν εγώ εκείνη τη φορά.
Τότε είδα έναν ηλικιωμένο κύριο, γύρω στα 70. Χαμογέλασε και του χαμογέλασα κι εγώ. Μου έκανε νόημα να καθίσω δίπλα του και κάθισα στο παγκάκι, ακουμπώντας την κιθάρα μου δίπλα μου.
«Σ’ ευχαριστώ … που ήλθες εδώ», είπε σιγανά. Χρειάστηκα κάποιες στιγμές για να αντιληφθώ ότι μιλούσε στα Αγγλικά. Τον ρώτησα αν του άρεσε η παράσταση και γρήγορα αρχίσαμε να μιλάμε στα Κινέζικα όταν αντιλήφθηκα ότι δεν μιλούσε περισσότερα Αγγλικά.
Στεναχωρήθηκε που δεν είχε δει την παράστασή μας, μου είπε, όμως είχε ακούσει για το έργο που κάναμε στο νοσοκομείο και του φαινόταν υπέροχο που είχαμε έρθει στη χώρα του για να κάνουμε όλα όσα κάναμε. Έκανε μια μεγάλη κυκλική κίνηση με τα χέρια του, για να δώσει έμφαση στο «όλα».
Στην προσπάθεια να συνεχίσω τη συζήτησή μας, του είπα ότι είχα έλθει στο νοσοκομείο και την προηγούμενη χρονιά επίσης.
«Και είθε να έλθεις και την επόμενη», μου απάντησε ο ηλικιωμένος κύριος στα Κινέζικα, με ένα χαμόγελο, «όμως εγώ δεν θα είμαι εδώ».
Ένοιωσα κάπως ανόητα όταν αντιλήφθηκα ότι δεν εννοούσε ότι θα έχει βγει απ’ το νοσοκομείο. Δεν πρόσμενε να ζήσει για να δει τα επόμενα Χριστούγεννα.
«Αν θα θέλατε», του είπα με τρεμάμενη φωνή, «Μπορώ να σας τραγουδήσω ένα τραγούδι τώρα. Είμαι μόνο ένα άτομο και δεν ξέρω πολλά τραγούδια, όμως …»
Το ρυτιδωμένο του πρόσωπο γέμισε ικανοποίηση και αναστέναξε. «Υπάρχει ένα τραγούδι που θα μου άρεζε να ακούσω», είπε.
Ένοιωσα άβολα στη σκέψη να ανταποκριθώ σε ένα ξεχωριστό αίτημα. Απεχθανόμουν να τον δυσαρεστήσω. Και τότε τα μάτια μου έπεσαν σε ένα φύλλο χαρτί που κρατούσε στα χέρια του. Ήταν το Χριστιανικό φυλλάδιο που του είχα δώσει όταν πρωτοκαθίσαμε μαζί. Στο μπροστινό μέρος ήταν μια απεικόνιση ενός δώρου τυλιγμένου με κορδέλες και τα λόγια «Χριστουγεννιάτικα Δώρα για Σένα».
Και τότε κατάλαβα. Με όλα τα δώρα και τα παιχνίδια, τα χαμόγελα, τα δάκρυα και την ενθάρρυνση που μοιραστήκαμε με τους άλλους, ο Θεός έδινε στην κάθε καρδιά το δώρο που χρειάζονταν περισσότερο. Εγώ έπρεπε απλά να είμαι πρόθυμη να γίνω τα δικά Του χέρια και πόδια, τα μάτια Του, τα αυτιά Του, το στόμα Του. Ξαφνικά ήξερα ότι όλα θα πάνε καλά. Πήρα θάρρος και χαμογέλασα, πριν ακόμα τελειώσει το αίτημά του.
«Σε παρακαλώ», μου είπε, «τραγούδησέ μου το ‘Άγια Νύχτα’».