Ο δάσκαλος που μας δίδασκε μουσική, ήταν πάνω από 70 χρονών, κάπως παλαιομοδίτικος, ίσως και λίγο ιδιότροπος. Όμως είχε τον τρόπο του να σε κάνει να νοιώθεις ξεχωριστός. Πάντα σε έπαιρνε στα σοβαρά και εξέφραζε ενδιαφέρον για τα σχέδιά σου και τις επιθυμίες σου για το μέλλον. Είχα αντιληφθεί, πως όταν σε ρωτούσε «Πώς είσαι;» πως ήθελε να μάθει κάτι περισσότερο από ένα μονολεκτικό «Καλά» και δεν είχε πρόβλημα με το να ακούσει για την κάθε μέρα της εβδομάδας σου και όσα είχες επιτελέσει.

Αν και εγώ η ίδια, ήμουν φουριόζος χαρακτήρας και γεμάτη ενέργεια, αυτός χαμογελούσε με τις απερίσκεπτες δηλώσεις μου και τον υπεράφθονο ενθουσιασμό μου.  Μου είχε πει μια φορά, πως έδειχνα να είμαι ηγετικός χαρακτήρας και ότι θα πήγαινα μπροστά στη ζωή μου.

Με δίδαξε πολλά πράγματα, όμως ένα απ’ τα σπουδαιότερα πράγματα που έμαθα απ’ αυτόν, ήταν πώς να κάνω κομπλιμέντα. Να μερικά απ’ τα πράγματα που έμαθα καθώς τον παρατηρούσα:

  • Περιστασιακά θα έκανε κομπλιμέντα, όμως πάντα θα ήταν προσωποποιημένα και συγκεκριμένα. Ό,τι ωραίο έλεγε, δεν ήταν από ευγένεια ή κοινωνικό «καθήκον» μόνον. Ένοιωθες πως θα προτιμούσε να μην πει τίποτα, από το να αναφερθεί σε κάτι το γενικευμένο ή πρόχειρο.
  • Τα περισσότερα κομπλιμέντα που θα έκανε, ήταν το να αναγνωρίσει κάποια προσπάθεια ή ένα θετικό χαρακτηριστικό, το οποίο θα ήθελε να επιδείξουν οι μαθητές του. Ακόμα και αν έκανε ένα κομπλιμέντο για κάποιο ρούχο που φόραγες, θα έλεγε κάτι που θα αναγνώριζε το σκεπτικό και τον αυτοσεβασμό που εμπεριέχεται στο να είσαι ντυμένος καλά.
  • Θα έκανε εγκωμιαστικά σχόλια για τους άλλους, είτε αυτοί ήταν παρόντες για να τα ακούσουν είτε όχι. Κατ’ αυτό τον τρόπο κατανόησα την αυθεντικότητα και την ειλικρίνειά του, επειδή δεν το έκανε για να χαϊδέψει τα αυτιά των άλλων ή απλά και μόνο να τους κάνει να νοιώσουν όμορφα για τον εαυτό τους μόνο, αλλά επειδή ειλικρινά εκτιμούσε κάτι σ’ αυτούς ή θα του άρεσε κάτι το οποίο είχαν κάνει.
  • Εάν άκουγε κάποιον άλλον να αναφέρει κάτι το θετικό για σένα, πάντα θα το έλεγε και στους άλλους. Απ’ την άλλη, ποτέ μου δεν τον άκουσα να λέει ή να επαναλαμβάνει κάτι το άσχημο που είχε ακούσει για κάποιον.

Το μυστικό του ήταν, ότι απλώς ενδιαφερόταν για τους άλλους και είχε την ταπεινότητα να αφιερώνει χρόνο να τους παρατηρεί. Και με το να το κάνει αυτό, δημιούργησε ένα δίκτυο από ανθρώπους – τόσο συναδέλφους αλλά και μαθητές – που τον αγαπούσαν, ενώ στην ουσία, ποτέ του δεν μιλούσε πολύ για κάτι άλλο εκτός της μουσικής, επειδή δεν δίδασκε τίποτα άλλο – όμως είτε οι μαθητές του έγιναν μουσικοί, δάσκαλοι, γιατροί, αθλητές, πάστορες ή μηχανικοί, όλοι μας γίναμε πιο ευγενικοί μέσα απ’ τα κομπλιμέντα του.

Αν δεν έχεις βιώσει ακόμα μια προσωπική σχέση με τον Ιησού, Αυτός επιθυμεί να γίνει μέρος της ζωής σου τόσο εδώ και τώρα, όσο και για πάντα στην αιωνιότητα. Μπορείς να αρχίσεις αυτή τη σχέση μαζί Του με το να πεις αυτή την προσευχή:

Ιησού, σε παρακαλώ συγχώρησέ με για όλες μου τις ελλείψεις. Σου ανοίγω την πόρτα της καρδιάς μου και Σε προσκαλώ να έλθεις στη ζωή μου. Σε παρακαλώ γέμισέ με, με την αγάπη Σου και το Άγιο Πνεύμα, βοήθησέ με να Σε γνωρίσω και καθοδήγησέ με στον δρόμο της αλήθειας. Αμήν.