Όταν ήμουν στο δεύτερο εξάμηνο σαν πρωτοετής φοιτήτρια στο κολέγιο, μερικοί Χριστιανοί συμφοιτητές μου και εγώ αρχίσαμε να νοιώθουμε κάπως ανήσυχα, επειδή η πίστη μας παραμεριζόταν κάπως, λόγω των πολλών εργασιών, φίλων, συναντήσεων και χόμπι που είχαμε. Όμως δεν θέλαμε η πίστη μας να είναι κάτι με το οποίο ασχολούμασταν για λίγη ώρα το Σαββατοκύριακο και μετά να την βάζουμε ξανά στην άκρη ενώ ξαναμπαίναμε στο γρήγορο και γεμάτο ενθουσιασμό ρυθμό της κολεγιακής ζωής τη Δευτέρα. Το πρόβλημα γινόταν ακόμα πιο περίπλοκο από το γεγονός ότι μερικοί από εμάς ζούσαμε μακριά από τις εκκλησίες μας και τις συναθροίσεις που ήμασταν συνηθισμένοι, ενώ άλλοι ζούσαν με συγγενείς που δεν ήταν θρησκευόμενοι.
Κάποιος είχε την ιδέα να μαζευόμαστε δύο φορές την βδομάδα για μεσημεριανό ώστε να προσευχόμαστε και να ανταλλάσουμε απόψεις όσον αφορούσε τη ζωή της πίστης μας. Φάνηκε σαν ένα πολύ μικρό βήμα και αν κι εγώ συμφώνησα να το δοκιμάσουμε, αμφέβαλλα αν θα μας βοηθούσε στην πραγματικότητα ώστε ο Ιησούς να γίνει ένα μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας. Έτσι αποφασίσαμε να συναντιόμαστε κάθε Δευτέρα και Τετάρτη.
Συνήθως αρχίζαμε με μερικά τραγούδια. Κατόπιν κάποιος θα μοιραζόταν κάτι το πνευματικό που μάθαινε, ενώ και άλλοι θα συζητούσαν για απαντήσεις σε προσευχές ή κάτι το ξεχωριστό που συνέβη στη ζωή τους λόγω της αγάπης του Θεού. Άλλες φορές, συζητούσαμε για τρόπους να προσθέσουμε περισσότερο χρόνο για προσευχή και μελέτη της Βίβλου στην ανακατωσούρα της κολεγιακής ζωής ή πώς να πιάνουμε συζήτηση με τους φίλους μας και να τους μιλάμε για τον Ιησού. Κατόπιν, ανταλλάσσαμε αιτήματα για προσευχή, που περιείχαν μελλοντικά διαγωνίσματα, οικογενειακές σχέσεις και αποφάσεις για τι είδους καριέρας θα ακολουθούσαμε. Εκείνες τις φορές που συζητούσαμε για τον Ιησού και τη δική Του συνδρομή στα ημερήσια θέματα και τις έγνοιες μας, μου θύμιζαν πόσο πολύ ήθελε ο Ιησούς να είναι ενεργά παρών στη ζωή μου και με ενέπνευσε να επενδύω περισσότερο χρόνο στην ενδυνάμωση της προσωπικής μου σχέσης μαζί Του.
Πριν αρχίσουμε αυτές τις μεσημεριανές μας συναντήσεις, η φιλία μας ήταν κυρίως επικεντρωμένη στις σπουδές μας και τις δραστηριότητες της τάξης, όμως καθώς συνεχίσαμε να συναντιόμαστε μαζί, σφυρηλατήσαμε βαθύτερα δεσμά μεταξύ μας, λόγω της κοινής μας πίστης. Αντί να νοιώθουμε απομονωμένοι και κάπως παράξενα λόγω των πιστεύω μας, ενθαρρύναμε ο ένας τον άλλον επειδή ήμασταν σαν μια ομάδα με έναν κοινό στόχο: «Να τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που είναι μπροστά μας». 1 Επιπροσθέτως, γνωρίζοντας ότι είχαμε φίλους που κι αυτοί επίσης εκτιμούσαν τις πνευματικές αλήθειες, αυτό δημιούργησε μια θετική, παρακινητική ατμόσφαιρα που μας ενέπνεε να εξευρίσκουμε τρόπους να αναζωογονούμε το πνεύμα μας στη διάρκεια της καθημερινής ρουτίνας – με το να ακούμε ηχητικά αποσπάσματα της Βίβλου ενώ έπρεπε να αλλάξουμε αίθουσα διδασκαλίας και με το να διαβάζουμε εμπνευστικά κείμενα και διάφορα άλλα.
Εκείνες οι χαρούμενες αναμνήσεις από τις συναθροίσεις μας εκείνες για προσευχή, είναι ένας θησαυρός από αναμνήσεις, επειδή εκεί έμαθα ότι πάντα υπάρχει ο τρόπος να συμπεριλαμβάνω τον Ιησού στη ζωή μου, όσο πολυάσχολη και αν είμαι ή όσο φορτωμένο και να είναι το πρόγραμμά μου. Το να επιδιώκω να κάνω παρέα με άλλους ομοϊδεάτες, δυναμώνει τη δέσμευσή μου να είμαι ένας μαθητής του Ιησού. Όσο περισσότερο βιώνω την εφαρμογή των δικών Του αρχών στους καθημερινούς αγώνες μου και παρατηρώ τους υπέροχους τρόπους που εργάζεται και στη ζωή άλλων πιστών, τόσο λιγότερο τείνω να περιορίζω τον Ιησού σε ένα Σαββατοκύριακο μόνο.
- Εβραίους 12:1 ↑