Μια όμορφη μέρα, η σύζυγός μου και εγώ πήραμε την Κρίστεν, την μικρή μας κορούλα που ήταν 13 μηνών τότε, στην θάλασσα. Ο καιρός ήταν υπέροχος και περπατούσαμε στην παραλία, κρατώντας την Κρίστεν εγώ απ’ τη μία και η σύζυγός μου απ’ την άλλη απ’ τα χεράκια της και αυτή γεμάτη ενθουσιασμό χαμογέλαγε και έλεγε τα δικά της σε μια ακαταλαβίστικη γλώσσα.
Καθώς πλησιάσαμε στο νερό και το πρώτο κύμα κάλυψε τα πόδια της, η έκφραση της ξαφνικά άλλαξε. Το νερό ήταν σίγουρα πιο κρύο απ’ την άμμο και χωρίς να ξέρει πώς να αντιδράσει, παρέμεινε ακίνητη μέχρι που το νερό τράβηξε την άμμο κάτω απ’ τα πόδια της και αυτή έπεσε καθιστή στην άμμο. Την σηκώσαμε, την αγκαλιάσαμε και περιμέναμε για το επόμενο κύμα.
Τώρα είχε αρχίσει να μαθαίνει να προσμένει το κύμα και έτρεχε να το αποφύγει όταν την πλησίαζε. Και εδώ είναι που παρατήρησα κάτι ενδιαφέρον. Η μικρή Κρίστεν θα έτρεχε σε έναν από μας, παρά το γεγονός ότι έπρεπε να περάσει μέσα από περισσότερο νερό για να μας προσεγγίσει απ’ ότι αν έτρεχε προς τα έξω μακριά απ’ τη θάλασσα. Ακόμα και όταν έπρεπε να περάσει μέσα από νερό που ήταν μέχρι τα γόνατά της, αυτή επέλεγε να έλθει προς το μέρος μας για να πάρει την άμεση βοήθειά μας. Κι εμείς πηγαίναμε στα μισά του δρόμου προς το μέρος της κρατώντας την ασφαλή.
Τι θα δελέαζε ένα μικρό κοριτσάκι να είναι πιο γενναίο ενάντια σ’ αυτό που την τρόμαζε, αντί να πάρει τον «εύκολο και γρήγορο» δρόμο προς τα έξω; Νομίζω πως απλά αυτό λέγεται εμπιστοσύνη. Εμπιστεύονταν ότι εμείς θα την φροντίζαμε και ότι το να είναι μαζί μας μέσα στο κρύο νερό ήταν καλύτερο απ’ το να προσπαθεί να βγει προς την παραλία μόνη της.
Συχνά, όταν αντιμετωπίζω κάποιο πρόβλημα, η πρώτη μου αντίδραση είναι να πανικοβληθώ. Παραμένω εντελώς ακίνητος καθώς ο νους μου εξετάζει τις επιλογές και εκεί είναι που νιώθω να πέφτω όλο και πιο πολύ. Κατόπιν, την επόμενη φορά που βλέπω να με προσεγγίζει κάποιο πρόβλημα, μπαίνω στον πειρασμό να τρέξω όσο πιο γρήγορα μπορώ για να αποφύγω την κατάσταση. Όμως όπως γνωρίζετε, οι καταστάσεις έχουν τον τρόπο τους να σε προλαβαίνουν και να σε κάνουν να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Όμως ποια είναι η λύση; Χρειάζεται να ακολουθώ το παράδειγμα της κόρης μου και να αντιμετωπίζω το πρόβλημα δυναμικά. Αυτό δεν σημαίνει να το αντιμετωπίζω μόνος, επειδή δίπλα μου βρίσκεται πάντα ο δυνατός και ικανός Σωτήρας μου, ο Οποίος μπορεί να με προστατεύσει από οποιοδήποτε «κύμα». Εγώ πρέπει απλά να πάψω να προσπαθώ από μόνος μου και να τρέξω προς Αυτόν!
Όταν εγώ είμαι αδύναμος, η δική Του δύναμη μπορεί να με ενδυναμώσει. 1 Ο Ιησούς συνεχίζει να είναι κυρίαρχος των ανέμων, των κυμάτων και όλων των άλλων στοιχείων που περιστοιχίζουν τη ζωή μας. 2 Γι’ αυτό, ας Τον επικαλεστούμε αμέσως όταν βλέπουμε να έρχεται το κύμα. Αυτός δεν θα μας αφήσει να καταποντιστούμε. 3