Διάβαζα τη γνωστή ιστορία για τον Καλό Σαμαρείτη 1 από μια πολύ όμορφα εικονογραφημένη Βίβλο σε μια ομάδα μαθητών του Κατηχητικού, ηλικίας τριών έως οκτώ ετών. Στο τέλος υπάρχει η ερώτηση που έκανε ο Ιησούς: «‘Ποιος, λοιπόν, από τους τρεις σου φαίνεται ότι έγινε πλησίον εκείνου που έπεσε στους ληστές;’ Και εκείνος είπε: ‘Αυτός που του έδειξε έλεος’. Του είπε, λοιπόν, ο Ιησούς: ‘Πήγαινε, και κάνε κι εσύ παρόμοια’». 2
Ένα αγοράκι με κόκκινα μαλλιά και πρόσωπο γεμάτο φακίδες με ρώτησε, «Πώς μπορώ να βρω έναν πλησίον που να χρειάζεται τη βοήθειά μου;»
Η ερώτησή του αυτή, με έκανε να σκεφτώ! Όπως και να ‘χει, δεν βρίσκουμε κάθε μέρα κάποιον κτυπημένο να κείτεται στον δρόμο και δεν συναντάμε κάποιον που να τον έχουν ληστέψει ή να τον έχουν κακομεταχειριστεί, και ο διπλανός γείτονάς μου πολύ σπάνια να χρειαστεί κάτι, απ’ όσο γνωρίζω εγώ η ίδια προσωπικά.
Καθώς σκεπτόμουν όλο και περισσότερο το όλο θέμα, φαντάστηκα μια από τις ημέρες μου να πηγαίνει κάπως έτσι:
Πρωινή προσευχή και στοχασμός για μισή ώρα, στη συνέχεια λίγες ασκήσεις και ένα γρήγορο πρωινό. Φεύγω νωρίς για να αποφύγω την κίνηση, κάτι που δεν είναι πάντα εύκολο. Ακόμα και αν φθάσω εγκαίρως στις συναντήσεις μου, δεν γίνεται το ίδιο με τους περισσότερους στην πόλη της Αφρικής που ζω, το οποίο σημαίνει ότι αργώ να πάω στην επόμενη συνάντηση, το οποίο με βάζει στην ίδια κατηγορία με τους αργοπορημένους. Αυτό με γεμίζει με αγανάκτηση και δεν μου αφήνει περιθώριο για λίγη συμπόνια για τη φτωχιά και ηλικιωμένη ζητιάνα στον δρόμο, ώστε να της δώσω κάτι ή για το άτομο στο αναπηρικό καροτσάκι με τα ξύλινα πόδια που κάθεται στην άκρη του δρόμου με απλωμένο το χέρι του.
Τους προσπέρασα βιαστικά. Ήταν αυτοί οι πλησίον μου;
Έχω πολύ λίγο χρόνο ανάμεσα στις συναντήσεις μου για να απαντήσω σε κάποιο μήνυμα στο κινητό από έναν φίλο που χρειαζόταν λίγα λεπτά από τον χρόνο μου. Γι’ αυτόν, το να τον ακούσει κάποιος για λίγο, σήμαινε τόσα πολλά. Ήταν αυτός ο πλησίον μου;
Ρίχνω μια ματιά σε κάποια ηλεκτρονική επιστολή στον υπολογιστή μου από έναν παλιό μου γνωστό που μου εξηγεί ότι η ζωή του είχε πάρει την κάτω βόλτα και ότι χρειαζόταν κάποιον για να του μιλήσει. Αυτό πρέπει να περιμένει για αργότερα, αποφάσισα, καθώς διάβαζα τις πιο επείγουσες επιστολές. Μπορούσε να ήταν αυτός ο πλησίον μου;
Όταν πήγα να πάρω το αυτοκίνητό μου στο παρκινγκ λίγο αργότερα την ίδια ημέρα, το άτομο που είχε παρκάρει δίπλα μου, προσπαθούσε απεγνωσμένα να βάλει μπροστά το αυτοκίνητό του, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Έδειχνε ότι χρειαζόταν καλώδια για να πάρει ρεύμα από κάποιο άλλο αυτοκίνητο. Λοιπόν, αυτό έπρεπε να το κάνει κάποιος Καλός Σαμαρείτης, όχι εγώ. Τα καλώδια που είχα ήταν βαθειά χωμένα στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου μου, κάτω από μερικά κιβώτια με εφόδια που έπρεπε να παραδώσω καθώς γύριζα σπίτι. Δεν μπορεί να είναι αυτός ο πλησίον μου, σκέφτηκα καθώς έβαλα μπροστά για να φύγω, μ’ ένα λυπημένο βλέμμα. Όπως και να έχει, ήμουν καθοδόν προς ένα έργο βοήθειας και είχα αργήσει κιόλας.
Αναλογιζόμενη την όλη ημέρα μου, αντιλήφθηκα πως η κάθε μέρα φέρνει στον δρόμο μας έναν – δύο πλησίον μας και πόσο εύκολο είναι να τους προσπεράσουμε εμείς και να συνεχίσουμε με τις δικές μας «σημαντικές» εργασίες. Σκεφτόμουν επίσης τις τόσες φορές που εγώ η ίδια είχα επωφεληθεί από έναν φιλικό Καλό Σαμαρείτη, ο οποίος αποφάσισε πως εγώ ήμουν ο πλησίον του και με είχε προσεγγίσει προσφέροντάς μου βοήθεια, όταν εγώ βρισκόμουν σε δεινή θέση. Έτσι αποφάσισα να προσέχω περισσότερο τις απλές πράξεις καλοσύνης και ευγένειας που μπορούσα να προσφέρω εγώ στους πλησίον μου, αυτούς που βρίσκονταν στον δρόμο μου ενώ εγώ είχα τόσα πολλά να κάνω.
Ακριβώς την επόμενη μέρα, η απόφασή μου αυτή δοκιμάστηκε, όταν μια φίλη μού τηλεφώνησε και με ρώτησε, αν μπορούσα να φροντίσω το μικρό της για μια ώρα ενώ αυτή πήγαινε στον οδοντίατρο. Σχεδίαζα να πάρω ρεπό το Σάββατο αυτό, όμως θυμήθηκα τη δέσμευσή μου, είπα ναι, πιστεύοντας ότι θα μπορούσα να διαθέσω μια ώρα και ότι ο υπόλοιπος χρόνος θα μου ήταν αρκετός για να χαλαρώσω. Επίσης έστειλα ένα μικρό μήνυμα στον στενοχωρημένο γνωστό μου και έβαλα ένα νόμισμα στο χέρι μια ηλικιωμένης κυρίας στο πεζοδρόμιο. Ευτυχώς, κανείς δεν χρειάστηκε τα καλώδιά μου εκείνη την ημέρα.
Υπήρξαν και άλλοι πλησίον τις επόμενες βδομάδες και θα υπάρξουν και άλλοι πολλοί μελλοντικά. Ακόμα και ένα χαμόγελο μπορεί να καταφέρει πάρα πολλά καθώς και ένα χέρι βοήθειας, ένα φιλοδώρημα σε κάποιον, η μεταφορά μιας τσάντας με ψώνια, ένα ενθαρρυντικό μήνυμα στο κινητό, ένα γεύμα που μοιράζεσαι, μια στιγμή αναπόσπαστης προσοχής σε κάποιον ή εκείνο το καθυστερημένο τηλεφώνημα που έγινε.
Είναι εκπληκτικό όταν βλέπουμε τις αμέτρητες απλές πράξεις που μπορούν να βελτιώσουν τον κόσμο γύρω μας, αν εμείς δώσουμε προσοχή και θυμηθούμε τον Καλό Σαμαρείτη και ρωτάμε τακτικά τον Θεό για το «Ποιος είναι ο πλησίον μου;» 3