Η θεατρική μας ομάδα συχνά παρουσιάζει ένα δυναμικό σκετς βασισμένο σε έναν μονόλογο από το έργο του Σαίξπηρ ‘Όπως Σας Αρέσει’, όπου συνοψίζει τις εποχές της ζωής μας σε επτά στάδια: Το μωρό που κλαίει, το διστακτικό σκολιαρούδι, ο πιεστικός εραστής, ο τραχύς στρατιώτης, ο σοφός δικαστής, ο ηλικιωμένος και τελικά ο θάνατος.
Ο Σαίξπηρ το τελειώνει κάπου εκεί, όμως η Βίβλος υπόσχεται άλλη μια εποχή της ζωής: Το αιώνιο μετέπειτα. Έτσι αντί να τελειώνουμε την ιστορία με «απλή λήθη», όπως κάνει ο Μπάρντ, εμάς μας αρέσει να το τελειώνουμε με τον πρωταγωνιστή μας να ξυπνά στον ουρανό – και αυτό είναι πράγματι ένα ευτυχισμένο τέλος.
Αυτό το έργο με έχει κάνει να σκέφτομαι τις εποχές της ζωής που περνώ εγώ ο ίδιος. Ζούμε μέσα από τόσους πολλούς κύκλους και εποχές, είτε μεγάλες είτε μικρές και καθώς εργάζομαι πάνω στα διάφορα προγράμματά μας, με βοηθάει κάπου – κάπου να αποτραβιέμαι κάπως και να παρατηρώ πως εξελίσσονται οι εποχές. Κατ’ αυτό τον τρόπο, μπορούμε να γνωρίζουμε που βρισκόμαστε στον κύκλο της αλλαγής και της ανάπτυξης και τι να προσμένουμε στη συνέχεια. Για παράδειγμα, αν περνάτε κάποιες δύσκολες καταστάσεις, μπορείτε να αποκομίσετε ελπίδα με το να αντιληφθείτε ότι βρίσκεστε μέσα σε έναν «χειμώνα» και ότι η άνοιξη θα σας επισκεφτεί φέρνοντάς σας νέα ζωή.
Στα ταξίδια μου, έχω παρατηρήσει πως οι χώρες που έχουν μικρές μεταβολές στις εποχές τους, έχουν και μια εντελώς διαφορετική χλωρίδα και ενέργεια από ότι οι χώρες των οποίων οι εποχές είναι πιο διακριτές.
Πρόσφατα είχα πάει για έναν περίπατο στα βουνά της Ρουμανίας και έμεινα έκπληκτος από το πόσο πάλλουσα ήταν η ζωή εκεί. Φανταχτερά αγριολούλουδα ξεφύτρωναν παντού – το καθένα τους καλυμμένο με μέλισσες και άλλα έντομα που έφερναν την επικονίαση και που διαβεβαίωναν ότι άλλη μια γενιά από λουλούδια θα εμφανιζόταν. Οι πρασινάδες ανταγωνίζονταν για τη λιακάδα σε κάθε διαθέσιμο κομμάτι γης ενώ ακόμα και οι λακκούβες με νερό ήταν γεμάτες βατραχάκια, ακρίδες τους νερού και από κάθε είδους μυριάδες, μικροσκοπικά και περίεργα έντομα.
Δείχνει λες και γνωρίζουν ότι ο καιρός τους είναι σύντομος και ότι σύντομα οι κρύες θερμοκρασίες θα ξαναρίξουν ένα βαθύ πέπλο ύπνου σε όλη τη γη. Αυτό φαίνεται να επηρεάζει και τους ανθρώπους επίσης, όπως για παράδειγμα οι άνθρωποι που ζούνε σε τροπικές χώρες τείνουν να είναι λίγο πιο χαλαροί στον τρόπο που ζούνε και να μην εργάζονται και τόσο πολύ, όμως το ίδιο δείχνει να κάνει και η φύση. Η ζωή φαίνεται να κυλάει αργά – σε αντίθεση με την ύπνωση και το μετέπειτα ξέσπασμά της.
Εφαρμόζοντας μια κατανόηση των εποχικών αλλαγών στην εργασία μας μπορεί να μας βοηθήσει να ξέρουμε τι να προσμένουμε στη συνέχεια. Η Τέχνη του Πολέμου, ένα αρχαίο Κινέζικο κείμενο από τον στρατιωτικό ειδικό τακτικής Sun Tzu, δίνει μια περίληψη για το πώς λαμβάνουν χώρα οι αλλαγές και οι καινοτομίες στις κοινωνίες, τις επιχειρήσεις, τα έθνη και τους ανθρώπους.
Παρουσιάζει τις φάσεις στην ανάπτυξη μιας ιδέας, ενός εγχειρήματος, μιας καινοτομίας, ενός οργανισμού ή έθνους, σαν πέντε βαθμίδες ή «εποχές»: Μέταλλο, νερό, ξύλο, φωτιά και γη.
Στην αρχή στη φάση του μετάλλου, υπάρχει κάποια δυσαρέσκεια. Η ανάγκη για αλλαγή είναι προφανής, όμως κάποιος πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα.
Στην επόμενη φάση του νερού, η φαντασία γίνεται πράξη. Παίζουμε με τις πιθανότητες και προσπαθούμε να απεικονίσουμε πώς θα μας φαινόταν το ιδανικό μέλλον. Συζητάμε και ανταλλάσσουμε ιδέες μέχρι να ανακαλύψουμε ποια είναι η καλύτερη ή οι καλύτερες.
Στη βαθμίδα του ξύλου, πήραμε μια ιδέα για να την εφαρμόσουμε και αρχίζουμε να συγκεντρώνουμε τους πόρους μας. Φτιάχνουμε μια ομάδα και κάνουμε ένα σχέδιο. Σε αυτή τη βαθμίδα, η προσπάθεια συχνά δείχνει να επισκιάζει τα αποτελέσματα.
Όταν εισερχόμαστε στη φάση της φωτιάς, η καινοτομία μας ή το εγχείρημά μας αρχίζουν να προωθούνται δυναμικά και εμείς αρχίζουμε να ζεσταινόμαστε. Πρέπει να διατηρήσουμε τη θερμότητα και να κάνουμε και άλλους να ενδιαφερθούν – να μεταδώσουμε τη φωτιά και στους άλλους επίσης.
Η γη είναι η τελευταία φάση πριν ο κύκλος επαναληφτεί. Αφότου το εγχείρημά μας λειτουργήσει, πρέπει να το κάνουμε να διατηρηθεί και να διαβεβαιωθούμε για μια μακροχρόνια ανάπτυξη χωρίς να ξεμείνουμε από ισχύ. Πρέπει να πολεμήσουμε τη φθορά με περισσότερη καινοτομία ή άλλως θα αρχίσουμε να χάνουμε το έδαφος που κερδίσαμε.
Ο καθένας μας πιθανόν να βρίσκεται σε διαφορετική εποχή ή βαθμίδα και αυτό είναι υγιές. Η δυσαρέσκεια μπορεί να βοηθήσει στο να ανακαλυφθούν νέες κατευθύνσεις για ανάπτυξη. Πάντα χρειάζονται το νερό και οι νέες ιδέες ώστε να συνεχιστεί η βελτίωση. Το ξύλο χρειάζεται για δόμηση και για να γίνουν πράξη οι ιδέες μας. Η φωτιά είναι ένα σημάδι ότι οι άνθρωποι κάνουν κάτι και παράγουν θερμότητα και φως. Η γη χρειάζεται για σταθερότητα και για να οικοδομήσει τείχη άμυνας ενάντια σε πιθανές υπαναχωρήσεις και αντιξοότητες. Όταν όλα αυτά είναι παρόντα, βρίσκουμε τους εαυτούς μας σε ένα ιδανικό μέρος για να ευδοκιμήσουμε και να καρποφορήσουμε.
Ο Ιησούς είναι ο Καλός Ποιμένας μας και Αυτός ξέρει που βρίσκονται τα βουνίσια ρυάκια και πώς να αποφύγουμε τις παγίδες. Αν ακολουθήσουμε, Αυτός θα μας οδηγήσει σε καταπράσινα λιβάδια και θα μας βοηθήσει να μεγαλώσουμε και να ευδοκιμήσουμε ανεξάρτητα από τον καιρό ή την εποχή που βρισκόμαστε.