Ο σύζυγός μου και εγώ εγκατασταθήκαμε στον Καναδά πριν λίγα χρόνια, μετά από 30 χρόνια στο εξωτερικό. Στη διάρκεια αυτών των ετών, έζησα, εργάστηκα και ταξίδεψα σε όλη την Βόρειο και Νότιο Αμερική χωρίς να έχω επιστρέψει καθόλου στον τόπο της γέννησής μου.
Η διαδικασία του επαναπατρισμού ήταν ένα πολιτισμικό σοκ κατά κάποιο τρόπο, αν και πολύ γρήγορα άρχισε να μου αρέσει να κατοικώ σε μια χώρα η οποία αγκαλιάζει την πολυπολιτισμικότητα και καλωσορίζει τους μετανάστες από όλο τον κόσμο, δημιουργώντας ένα φυλετικό και εθνικό μίγμα το οποίο αποπνέει ανεκτικότητα και διδάσκει υπομονή για όλους αυτούς που προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους, να μάθουν μια νέα γλώσσα και να προσαρμοστούν σε μια νέα κουλτούρα. Με έκανε να συνειδητοποιήσω ξανά ότι ο πλανήτης μας είναι γεμάτος από ανθρώπους που ξαναφτιάχνουν τη ζωή τους, αναζητούν καινούργια μέρη, μαθαίνουν καινούργιες γλώσσες και τέχνες, ξεκινώντας από το τίποτα. Ένα φαινόμενο το οποίο έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, ευτυχώς όμως που ο Θεός δημιούργησε την ανθρωπότητα με την ευελιξία να αρχίζει από την αρχή.
Ενώ έκανα μερικές ιατρικές εξετάσεις, έπιασα συζήτηση με την ακτινολόγο, μια ευχάριστη και ευγενική γυναίκα γεμάτη υπομονή, η οποία μοιράστηκε την ιστορία της μαζί μου. Είχε γεννηθεί και είχε σπουδάσει ιατρική στη Σοβιετική Ένωση. Μετά την πτώση του κομμουνισμού, μετανάστευσε στο Ισραήλ, όπου ανακάλυψε ότι έπρεπε να επαναλάβει τα περισσότερα από τα μαθήματα ιατρικής, εάν επιθυμούσε να ασκήσει το επάγγελμα του γιατρού στο Ισραήλ. Μια και ένιωθε το κάλεσμα να γίνει παιδίατρος, επανέλαβε οχτώ χρόνια δύσκολης ιατρικής εκπαίδευσης και μετά έπιασε δουλειά. Η ζωή όμως, δεν πήγε όπως την είχαν σχεδιάσει αυτή και η οικογένειά της στο Ισραήλ, γι’ αυτό μεταναστεύσανε ξανά, στον Καναδά. Για άλλη μια φορά όμως, ανακάλυψε πως έπρεπε να υπομείνει άλλα οχτώ χρόνια ιατρικής εκπαίδευσης αν επιθυμούσε να γίνει επαγγελματίας γιατρός. Τότε, παράτησε την άσκηση της ιατρικής και έγινε ακτινολόγος αφού τώρα είχε παιδιά να μεγαλώσει και δεν μπορούσε να επαναλάβει την εκπαίδευση.
Καθώς μου έλεγε την ιστορία της ζωής της, το έκανε με κέφι και χωρίς παράπονο. Είχε αξιολογήσει τις επιλογές της, είχε ανακατευθύνει τα σχέδιά της και είχε αρχίσει ξανά απ’ την αρχή. Είμαι σίγουρη πως το κέφι της και η υπομονή της είχαν γαλουχηθεί μέσα από πολύ κόπο και της εξέφρασα την εκτίμησή μου γι’ αυτήν, κάτι που την έκανε να χαμογελάσει.
Σίγουρα, το να αρχίζεις ξανά κάπως αργά στη ζωή, δεν είναι κάτι το αξιοζήλευτο. Όμως πολλοί άνθρωποι σήμερα αντιμετωπίζουν αυτή την πραγματικότητα. Φαίνεται ότι υπάρχουν λίγες καριέρες που προσφέρουν «εγγύηση ζωής» και στον σημερινό κόσμο, η ευελιξία και η προσαρμοστικότητα κυριαρχούν. Ευτυχώς, αυτά είναι προτερήματα τα οποία ο Λόγος του Θεού πάντα συμβούλευε τους Χριστιανούς να βελτιώνουν, όπως μου υπενθύμισε το παρακάτω κείμενο από τη Βίβλο:
«Υπάρχει χρόνος για κάθε τι, και καιρός για κάθε πράγμα κάτω από τον ουρανό.
Καιρός να γεννιέται κανείς, και καιρός να πεθαίνει· καιρός να φυτεύει, και καιρός να ξεριζώνει,
καιρός να φονεύει, και καιρός να γιατρεύει· καιρός να καταστρέφει, και καιρός να οικοδομεί·
καιρός να κλαίει, και καιρός να γελάει· καιρός να πενθεί, και καιρός να χορεύει·
καιρός να διασκορπίζει πέτρες, και καιρός να μαζεύει πέτρες·
καιρός να εναγκαλίζεται, και καιρός να απομακρύνεται από τον εναγκαλισμό·
καιρός να αποκτήσει, και καιρός να απολέσει· καιρός να φυλάει, και καιρός να απορρίπτει·
καιρός να σχίζει, και καιρός να ράβει· καιρός να τηρεί σιγή, και καιρός να μιλάει·
[Ο Θεός] όλα τα έκανε καλά, το καθένα στον καιρό του· και έβαλε τον κόσμο κάτω από τη διάνοιά τους, χωρίς ο άνθρωπος να μπορεί να εξιχνιάσει από την αρχή μέχρι το τέλος το έργο που ο Θεός έκανε. … ο Θεός το έκανε αυτό για να Τον σέβονται». 1
Η Βίβλος είναι γεμάτη από ιστορίες για ανθρώπους που άλλαξαν καριέρες, πατρίδες, ή κατεύθυνση σύμφωνα με την καθοδήγηση του Θεού, είτε ακούγοντας τη φωνή Του είτε μέσα από διάφορες συνθήκες. Στην ουσία, το να ξεκινάς από την αρχή, είναι τόσο συνηθισμένο στη Βίβλο ώστε είναι δύσκολο να σκεφτείς κάποιους που δεν είχαν να ξεκινήσουν από την αρχή, αρχίζοντας από τον Αβραάμ και πηγαίνοντας στον Ισαάκ, Ιωσήφ, Μωυσή, Εσθήρ, Ρουθ, Δανιήλ, τους μαθητές του Ιησού, τον Παύλο και πάει λέγοντας.
Το να ζω σε μια περιοχή του κόσμου όπου τόσοι πολλοί άνθρωποι είναι μετανάστες πρώτης γενιάς με έχει κάνει να κατανοήσω πως το να αρχίζεις από την αρχή είναι ένας τρόπος ζωής που τόσοι πολλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν στον σημερινό κόσμο, καθώς οι δυναμικές γύρω τους μετατοπίζονται και οι πληθυσμοί μεταναστεύουν και ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο προς αναζήτηση καλύτερων ευκαιριών και μιας καλύτερης ζωής. Επιλέγουν να γίνουν ξένοι και παρεπίδημοι για να βοηθήσουν τις οικογένειές τους και τα παιδιά τους να έχουν μια καλύτερη ζωή και βρίσκουν το θάρρος να το κάνουν, συχνά με λιγοστούς πόρους και με το να πρέπει να αφήσουν πίσω τις οικογένειές τους, τις καριέρες τους και τα διαπιστευτήριά τους. Συνεχίζουν να οραματίζονται ένα καλύτερο μέλλον και αυτό αξίζει το ρίσκο και τις προκλήσεις.
Σαν Χριστιανοί, «περιμένουμε την πόλη που έχει τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός», 2 ο οποίος «μας αναγέννησε σε μια ζωντανή ελπίδα … σε μια κληρονομιά άφθαρτη και αμόλυντη και αμάραντη. … Για το οποίο νιώθετε αγαλλίαση, αν και τώρα, εφόσον χρειαστεί, λυπηθείτε λίγο μέσα σε διάφορους πειρασμούς, ώστε η δοκιμή της πίστης σας … βρεθεί σε τιμή και έπαινο και δόξα.» 3
Το να αρχίζεις ξανά φαντάζει τεράστιο και μερικές φορές οι προκλήσεις φαίνονται δυσβάστακτες. Όμως ρίχνοντας μια ματιά γύρω μας και βλέποντας το κουράγιο άλλων ανθρώπων, οι οποίοι έπρεπε να διασχίσουν τεράστιες αποστάσεις αναζητώντας καλύτερες συνθήκες σε αυτό τον κόσμο, μας βοηθάει να θυμόμαστε πως ο Θεός ποτέ δεν μας βάζει σε μια θέση όπου δεν μπορούμε να μεγαλώσουμε και να απλωθούμε ώστε να «τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που είναι μπροστά μας· αποβλέποντας στον Ιησού, τον αρχηγό και τελειωτή της πίστης μας». 4