Όταν ήμουν παιδί, συχνά άκουγα το ρητό, «Η προσευχή δεν είναι το λιγότερο που μπορείτε να κάνετε, αλλά το περισσότερο». Σκεφτόμουν πως οποιαδήποτε κατάσταση μπορούσε να επιλυθεί με ειλικρινή προσευχή. Όταν ο πατέρας μου είπε στην εννιάχρονη κόρη του – εμένα, πως ο οικογενειακός μας φίλος ο Τζιμ είχε διαγνωστεί ότι έχει καρκίνο, αποφάσισα να προσευχηθώ γι’ αυτόν απεγνωσμένα, ώστε να γίνει καλά. Ο Τζιμ είχε σύζυγο και τρία παιδιά στο δημοτικό – σίγουρα ο Θεός δεν ήταν τόσο άσπλαχνος ώστε να τον πάρει μακριά από εκείνους που εξαρτιόνταν απ’ αυτόν. Κάθε μέρα, αφιέρωνα 10 λεπτά σε προσευχή για τον Τζιμ. Στην αρχή, υπήρχαν ενθαρρυντικές ενδείξεις ότι οι προσευχές μου έπαιρναν απάντηση. Ο όγκος μίκρυνε και αυτός ένοιωθε πιο δυνατός. Οι προσευχές μου έπαιρναν απάντηση!
Όμως μετά από έξη μήνες, τα πράγματα πήραν εντελώς χειρότερη κατεύθυνση. Ο καρκίνος του Τζιμ μεταδόθηκε και σε άλλα όργανα και η πρόγνωση του γιατρού ήταν άσχημη. Άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως και δεν είχα προσευχηθεί αρκετά. Μήπως δεν είχα διεκδικήσει αρκετά εδάφια απ’ τη Βίβλο; Ίσως χρειαζόταν περισσότερη απεγνωσμένη προσευχή. Μια μέρα, ο πατέρας μού είπε ότι είχε κάτι να μου πει για τον Τζιμ. Κοιτάζοντάς τον στα μάτια, κατάλαβα ότι κάτι άσχημο είχε συμβεί. «Ο Τζιμ απεβίωσε πριν λίγες μέρες», μου είπε. Έβαλα τα κλάματα. «Μα Μπαμπά, προσευχήθηκα! Προσευχήθηκα όσο περισσότερο μπορούσα!» Ο πατέρας κοιτάζοντάς με γεμάτος συμπόνια, μου είπε. «Δεν είναι κανενός το λάθος. Βλέπεις ο Θεός έχει ένα σχέδιο. Μόνον Αυτός γνωρίζει το γιατί».
Όμως αυτή η εξήγησή του, δεν ηρέμησε το μυαλό μου. Αν ο Θεός είναι αγάπη, γιατί να πάρει έναν σύζυγο και πατέρα από εκείνους που τον χρειάζονταν; Γιατί ο Θεός δεν είχε απαντήσει στις ειλικρινείς μου προσευχές; Ποια ήταν η χρησιμότητα της προσευχής αν τα πράγματα δεν διορθώνονται; Ο πατέρας απάντησε σε όλες μου τις ερωτήσεις με μια φράση. «Η προσευχή δεν είναι το μαγικό φίλτρο που διορθώνει όλα μας τα προβλήματα. Είπες στον Θεό για τον Τζιμ, όμως ο Θεός γνωρίζει καλύτερα από μας. Απλά πρέπει να Τον εμπιστευτούμε».
Καθώς μεγάλωνα, αντιλήφθηκα πως δεν μπορούσα να χρησιμοποιώ την προσευχή και την πίστη ως την άμεση λύση για να γίνει η ζωή σύμφωνα με την δική μου αντίληψη για το τι είναι το καλύτερο. Ο Θεός βλέπει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, έτσι εγώ με τη δική μου περιορισμένη ανθρώπινη αντίληψη, δεν μπορώ να κατανοώ πάντοτε τον τρόπο που χειρίζεται τις ζωές των άλλων. Μια μέρα στον ουρανό, θα μπορέσω επιτέλους να δω το γενικότερο σχέδιο πίσω απ’ τις φαινομενικά ανούσιες τραγωδίες και τις ανατροπές της ζωής. Μέχρι τότε, θα βάλω στην άκρη τη λαχτάρα μου για διαβεβαίωση και εύκολες λύσεις και θα εμπιστευτώ τον Μοναδικό, που γνωρίζει όλες τις απαντήσεις.