Βρίσκομαι στο παγκάκι μιας μικρής πλατείας στο Σαράγεβο. Κατά κάποιον τρόπο πάντα είχα την επιθυμία να επιστρέψω εδώ, στη χώρα που υπέφερε τόσο πολύ στο πρόσφατο παρελθόν. Πάμπολλες αναμνήσεις πλημμυρίζουν τον νου μου. Έφερνα τους δύο μου γιους εδώ να παίξουν όταν ήταν παιδιά και να κάνουν ρόλερ μπλέιντ. Έτρεχαν, έπαιζαν και φώναζαν δυνατά με τα άλλα παιδιά. Τα πρόσεχα, μερικές φορές ανησυχούσα, ενώ πάντα προσευχόμουν για την ασφάλειά τους και καμιά φορά τα βοηθούσα σε κάποιο παιχνίδι τους με τα άλλα παιδιά, όπου εγώ έκανα τον διαιτητή.
Πάει τόσος καιρός…
Μεγάλωσαν τόσο γρήγορα…
Αφιέρωσα πολύ χρόνο στα παιδιά μου, κάναμε σχολείο στο σπίτι, τα έπαιρνα μαζί μου στα περισσότερα ταξίδια μου, τα συμπεριλάμβανα στην εθελοντική μου εργασία, τα έμαθα να καθαρίζουν και να μαγειρεύουν, τα πήγα εκδρομές και τόσα πολλά άλλα. Απλά ήταν μαζί μου όπου και αν πήγαινα εγώ. Μια και ήμουν μόνη χωρίς σύζυγο, αντιμετώπιζα κι εγώ τα προβλήματά μου και τις προκλήσεις μου, όμως μου άρεσε τόσο πολύ το να είμαι μητέρα.
Τώρα που μεγάλωσαν και έφυγαν και εγώ έμεινα μονάχη, αποφάσισα να ασχοληθώ ξανά σε εθελοντική εργασία πηγαίνοντας να βοηθήσω σε ένα Χριστιανικό εγχείρημα στο Μποχόλ των Φιλιππίνων.
Το Μποχόλ έδειχνε σαν παράδεισος. Ο ωκεανός με τις απαράμιλλες μπλε αποχρώσεις: Βαθύ γαλάζιο, κυανό, τουρκουάζ, μωρουδίστικο γαλάζιο, λουλακί, σταχτί γαλάζιο και τόσα άλλα. Το κάθε ηλιοβασίλεμα εκεί ήταν ένας εκπληκτικός συνδυασμός από χρώματα: Ζωηρό κίτρινο, χρυσαφί, πορτοκαλί, κοκκινωπό και ανοιχτό βυσσινί. Μου άρεσαν τόσο πολύ τα φοινικόδεντρα, τα ονειρεμένα πλοιάρια και ο ήρεμος ρυθμός της ζωής…
Παρ’ όλη την ομορφιά που με περιτριγύριζε καθημερινά, οι απογευματινές μου βόλτες στην παραλία με γέμιζαν με συναισθήματα μοναξιάς και νοσταλγίας. Μου έλειπαν τα παιδιά μου και οι στενοί μου φίλοι. Μερικές φορές δεν το άντεχα και έκλαιγα ενώ προσευχόμουν για τη δύναμη να συνεχίσω και να μη νοιώθω απογοήτευση και μοναξιά.
Ενώ καθόμουν δίπλα στη θάλασσα, απορροφώντας τη θέα, ένοιωθα την παρουσία του Ιησού. Μερικές φορές δεν ήξερα τι να Του πω. Μερικές φορές ένοιωθα τόσο στενοχωρημένη που δεν μπορούσα να ακούσω τι είχε να μου πει. Όμως ήταν σαν να καθόμουν δίπλα σε έναν πολύ καλό μου φίλο, όταν όλα έχουν ειπωθεί και απλά κάθεστε μαζί τους σιωπηλά ενώ σας αγγίζει η παρηγοριά απ’ την παρουσία τους.
Τα πρωινά, πριν αρχίσει ο συρφετός της ημέρας, προσπαθούσα να ακούσω ένα σύντομο κήρυγμα ή κάποιο μήνυμα γεμάτο έμπνευση. Δεν ξέρω πώς θα είχα επιβιώσει χωρίς αυτές τις πρωινές στιγμές λατρείας, συν τις «συνεδριάσεις» μου με τον Ιησού αργά κάθε απόγευμα. Αυτές οι στιγμές ήταν αρκετά μοναδικές.
Όλα αυτά τα γράφω εδώ στο Σεράγεβο όπου βρίσκομαι για λίγο. Ο γιος μου με περνά κατά πολύ στο ύψος. Ετοιμάζει την κάμερα σ’ ένα τρίποδο για μια φωτογραφία και τρέχει να σταθεί δίπλα μου. Κλικ, κι εγώ είμαι έτοιμη για το επόμενο κεφάλαιο της ζωής μου.