Πρόσφατα διάβαζα για το κίνημα “Pay It Forward Movement.” Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το πόσο απλή είναι η φιλοσοφία του. Αν και μερικές φορές είναι δύσκολο να φερθείς αλτρουιστικά και να κάνεις κάτι για κάποιον επειδή κάποιος άλλος σε βοήθησε ή επειδή θέλεις να συνεχιστεί ο κύκλος αυτός.
Τόσες πολλές φορές εγώ η ίδια χρειάστηκα βοήθεια και κάποιος άλλος με βοήθησε. Όταν ήμουν 19 ετών και έφευγα απ’ την Ινδία όπου έκανα εθελοντική εργασία για δύο χρόνια, η καρδιά μου ένοιωθε ραγισμένη. Μου άρεσε η δουλειά που έκανα με τα στερημένα παιδιά, τους κωφάλαλους και γενικά τη βοήθεια που προσφέραμε. Μου ήταν δύσκολο ακόμα και να ετοιμάσω τη βαλίτσα μου. Είχα μαζέψει τόσα πολλά πράγματα κατά την παραμονή μου εκεί και υπήρχαν όρια από την αεροπορική εταιρεία κι έτσι τα περιόρισα όλα σε μια μεγάλη βαλίτσα, συν μια μικρή χειραποσκευή μαζί με την κιθάρα μου.
Έφθασα στο αεροδρόμιο του Νέου Δελχί τρεις ώρες νωρίτερα πριν αναχωρήσω, στεναχωρημένη αφού έπρεπε να πω αντίο σε ανθρώπους και πράγματα που είχα αγαπήσει.
Όταν τηλεφώνησα να τους ρωτήσω πόσα κιλά μπορούσα να πάρω στο ταξίδι μου, μου είπαν 32 και πως η κιθάρα μου θα υπολογιζόταν σαν επιπλέον αποσκευή. Όμως, όταν έφθασα στη σειρά να βάλω τη βαλίτσα μου στις αποσκευές, η κυρία εκεί μου είπε πως σε αυτήν ειδικά την πτήση δικαιούμουν να πάρω μόνο 23 κιλά και ότι έπρεπε να πληρώσω επιπλέον και για την κιθάρα μου. Επίσης μου ανέφερε ότι η χειραποσκευή που είχα μαζί μου ήταν υπέρβαρη.
Δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν είχα χρήματα να πληρώσω τα επιπλέον και δεν μπορούσα να αποδεχτώ το ότι μου έλεγαν κάτι διαφορετικό τώρα, απ’ ό,τι όταν τους ρώτησα τηλεφωνικά.
Ζήτησα να δω τον προϊστάμενο. Καθώς περίμενα, παρατήρησα ότι έδειχνε πολύ ενοχλημένος για κάτι. Μιλούσε με έντονο τρόπο σε τρία διαφορετικά άτομα και έβλεπα ότι είχα έρθει σε λάθος ώρα. Προσευχήθηκα απεγνωσμένα να κάνει κάτι ο Θεός, αφού δεν ήξερα τι άλλο μπορούσα να κάνω. Οι φίλοι μου που με έφεραν στο αεροδρόμιο είχαν φύγει ήδη και δεν ήξερα πώς να ξεφορτωθώ μερικά απ’ τα ρούχα μου στη βαλίτσα ή την κιθάρα αν έπρεπε.
Ο προϊστάμενος με ρώτησε τι χρειαζόμουνα. Προσπάθησα να του εξηγήσω τη δυσκολία μου όσο πιο επακριβώς μπορούσα και τον ρώτησα αν γινόταν να μην πληρώσω για το επιπλέον βάρος μια και δεν είχα τα χρήματα. Αρνήθηκε να κάνει αυτή την εξαίρεση και μου είπε πως αν δεν πλήρωνα, οι επιλογές μου ήταν, είτε να χάσω την πτήση μου, είτε να πετάξω στα σκουπίδια τα «επιπλέον» ώστε να πάρω την πτήση.
Φανταστείτε πως ένοιωσα. Συντετριμμένη. Αγανακτισμένη. Μπερδεμένη. Αναρωτιόμουνα γιατί μου συνέβαινε αυτό. Δεν ήταν λάθος μου το ότι η αεροπορική εταιρία μου είχε δώσει λάθος πληροφορίες. Νόμιζα ότι θα ήταν κάτι το πολύ απλό για τον προϊστάμενο εκεί, να πει ένα απλό «ναι», ειδικά αφού άκουσε ότι έκανα εθελοντική εργασία για δύο χρόνια βοηθώντας συνανθρώπους του στη χώρα του.
Και να σου τότε που κάποιος με ρώτησε ποιο ήταν το πρόβλημά μου. Του εξήγησα όλη την ιστορία, για τον λόγο που έφευγα απ’ την Ινδία μέχρι το συμβάν εκεί. Επίσης του εξήγησα πως ζήτησα από τον προϊστάμενο να με βοηθήσει, όμως δεν ήθελε να το κάνει.
Ανακάλυψα πως ο κύριος αυτός δούλευε σε μια άλλη αεροπορική εταιρία και γνώριζε τον προϊστάμενο που είχα ρωτήσει εγώ. Πήγε να τον ρωτήσει αν θα μπορούσε να με βοηθήσει με το επιπλέον βάρος. Ο προϊστάμενος του είπε ότι είχε να φροντίσει σπουδαιότερα προβλήματα απ’ το δικό μου.
Ο κύριος αυτός παρέμεινε σκεφτικός για λίγο και μετά μου είπε, «Θα πληρώσω εγώ για το επιπλέον βάρος. Βλέπεις παίρνω κι εγώ την ίδια πτήση και θα ήταν ντροπή να την χάσεις εσύ, όταν έχεις κάνει τόσα πολλά για τους συμπατριώτες μου!»
Είχα μείνει εμβρόντητη, ανακουφισμένη και πολύ ευγνώμων.
Στη διάρκεια της πολύωρης πτήσης, κάθισα δίπλα σε αυτόν τον κύριο και μου εξήγησε πως όταν ήταν πιο νέος, στην ηλικία μου, είχε αντιμετωπίσει μια παρόμοια κατάσταση. Κάποιος ήλθε και τον ρώτησε αν χρειάζεται κάποια βοήθεια. Εξήγησε αυτό που αντιμετώπιζε και εκείνος ο κύριος του πλήρωσε το εισιτήριο του τραίνου και του ζήτησε να κάνει κι αυτός κάτι παρόμοιο για κάποιον άλλον.
Μου είπε πως όταν με είδε να πηγαίνω πέρα – δώθε στο αεροδρόμιο, ένοιωσε άσχημα για μένα καθώς κι αυτός έχει τρεις κόρες. Μια απ’ αυτές ήταν καθ’ οδό προς την Βρετανία και σκεφτόταν πώς θα ένοιωθε αυτή αν είχε κολλήσει κάπου και χρειαζόταν βοήθεια και γι’ αυτό το λόγο αποφάσισε να με βοηθήσει.
Ένοιωσε καλά που το έκανε, επειδή όχι μόνο είχε βοηθηθεί κι αυτός ο ίδιος όταν ήταν νεώτερος και ένοιωθε πως ήταν η σειρά του να κάνει κάτι καλό για κάποιον άλλον, αλλά επίσης επειδή ήξερε ότι ήταν το σωστό να κάνει. Είπε πως γνώριζε ότι ο Θεός πάντα τον παρακολουθεί και αν οι κόρες τους βρισκόταν σε κάποια δύσκολη κατάσταση, ήξερε ότι ο Θεός θα έκανε κάτι και γι’ αυτές επίσης.
Αυτός ο κύριος μετάδωσε το καλό σε κάποιον άλλον, έφτιαξε την ημέρα μου και άφησε ένα μεγάλο αντίκτυπο στη ζωή μου. Από τότε, κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να βοηθάω και να δίνω στους άλλους. Γνωρίζω πως αυτό είναι το σωστό αλλά επίσης και επειδή κάποιος άλλος βοήθησε κι εμένα. Δίνουμε απ’ την καρδιά μας και προσφέρουμε στους άλλους την καλοσύνη που έχει προσφερθεί και σε μας.