Στη ζωή, όλοι μας βιώνουμε εμπειρίες που μας αφήνουν πληγές και είτε οι πληγές αυτές είναι φυσικές είτε συναισθηματικές, συχνά προσπαθούμε να τις κρύβουμε από τον φόβο του τι θα σκεφθούν οι άλλοι αν τις δούνε. Αυτές οι πληγές μπορεί να είναι οτιδήποτε μας κάνει να νοιώθουμε κάποια ντροπή για τους εαυτούς μας και προσπαθούμε να τις κρύψουμε – μπορεί να είναι κρυφές πληγές απ’ το παρελθόν, εσωτερικές διαμάχες που αντιμετωπίζουμε ή κάποια σωματικά χαρακτηριστικά για τα οποία δεν είμαστε και τόσο περήφανοι, κτλ. Με το πέρασμα του χρόνου, έμαθα ότι υφίσταται μια σπουδαία απελευθέρωση όταν δεν κρύβουμε τις πληγές μας αλλά είμαστε ανοικτοί γι’ αυτές. Να ένα παράδειγμα για μια απ’ τις σημαντικότερες πληγές μου για την οποία δεν ντρέπομαι.
Πριν πολλά χρόνια έδωσα μια μουσική παράσταση για τους φοιτητές ενός πανεπιστημίου. Όταν τελείωσα, μια κοπέλα απ’ το κοινό ήρθε και μου είπε πόσο πολύ της άρεσε το πρόγραμμα. Μετά απαίτησε κάτι για το οποίο δεν ήμουν έτοιμος. «Θα μπορούσες να βγάλεις τα γυαλιά ηλίου που φοράς για μια στιγμή; Θα ήθελα να δω τα μάτια σου».
Απ’ όσο θυμάμαι, όποτε βγαίνω ή συναντιέμαι με άλλους, πάντα φοράω γυαλιά ηλίου. Αν και δεν ντρέπομαι που είμαι τυφλός, αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένα εντελώς άγνωστο άτομο, μου ζήτησε να δει τα μάτια μου, γι’ αυτό ένοιωσα κάπως άβολα. Όμως είπα μέσα μου, Και τι έγινε; Έτσι κι αλλιώς, μάλλον δεν πρόκειται να την ξανασυναντήσω.
Έβγαλα τα γυαλιά και προετοιμάστηκα για την αντίδρασή της που ήρθε πιο γρήγορα απ’ ό,τι μου φάνηκε εμένα. Στο τέλος, μου είπε, «Τα μάτια σου είναι όμορφα. Δεν χρειάζεται να τα κρύβεις». Από τότε δεν ξαναείδα αυτή την κοπέλα, όμως ποτέ μου δεν ξέχασα αυτό που μου είπε.
Μερικά χρόνια αργότερα, συστήθηκα μέσω του ίντερνετ σε μια κοπέλα που τώρα είναι φίλη μου. Δεν ζούμε στην ίδια πόλη, έτσι ενώ στην αρχή μιλούσαμε μέσω του κινητού, μετά αποφάσισα να προσπαθήσω να μιλάω μαζί της μέσω του υπολογιστή με το Skype. Το πρώτο τηλεφώνημα ήταν απλά ηχητικό, καθώς δεν σκέφτηκα να της κάνω βιντεοκλήση. Όταν την επόμενη φορά αυτή μου πρότεινε να βλεπόμαστε ενώ μιλούσαμε, συμφώνησα – νοιώθοντας βέβαια κάπως άβολα.
Πριν την κλήση, από συνήθεια, φόρεσα τα γυαλιά μου. Ήξερα ότι με βοηθάνε να βελτιώνω την παρουσίασή μου όταν δίνω κάποια παράσταση και ήθελα να ξεκινήσω σωστά. Όμως προς απόγνωσή μου, αφού χαιρετηθήκαμε μου είπε, «Έλπιζα να δω τα μάτια σου».
Αυτή τη φορά, ένοιωθα πραγματικά κάποια νευρικότητα. Αντίθετα με την κοπέλα στο πανεπιστήμιο, η κοπέλα αυτή ήταν κάποια για την οποία ενδιαφερόμουν. Όμως όπως και να ‘χει αυτό θα συνέβαινε κάποια στιγμή και δεν υπήρχε λόγος να καθυστερήσω το αναπόφευκτο.
Όταν έβγαλα τα γυαλιά, ένοιωσα λες και κάποιος με εξέταζε εξονυχιστικά, όμως μετά μου είπε, «Τι όμορφα μάτια! Δεν χρειάζεται να φοράς γυαλιά όταν συνομιλείς μαζί μου».
Πρόσφατα άκουσα μια σύντομη, συγκινητική ιστορία που αποδεικνύει ξεκάθαρα το πόσο πολύτιμες μπορούν να αποβούν ορισμένες πληγές, λόγω των υπενθυμίσεων που μας μεταδίδουν. Έχει να κάνει με ένα αγόρι που του επιτέθηκε ένας κροκόδειλος ενώ κολυμπούσε σε μια λιμνούλα κοντά στο σπίτι του. Καθώς ο κροκόδειλος τον άρπαξε απ’ τα πόδια του, το παιδί ούρλιαξε με όλη του τη δύναμη και η μητέρα του όταν άκουσε τις κραυγές του μέσα απ’ το σπίτι, βγήκε έξω τρέχοντας και τον άρπαξε απ’ τα χέρια. Κρατούσε το παιδί της με όλη της την δύναμη, χώνοντας τα νύχια της στο σώμα του, μέχρι που ένας άλλος γείτονας άκουσε τις κραυγές, πήρε το πιστόλι του, βγήκε και πυροβόλησε τον κροκόδειλο.
Όταν το παιδί ανάρρωνε στο νοσοκομείο, ήρθε ένας ρεπόρτερ να το δει και τον ρώτησε αν μπορούσε να του δείξει τις πληγές στα πόδια του απ’ τον κροκόδειλο. Σήκωσε το παντελόνι του να του τις δείξει και μετά του είπε, «Πρέπει να δείτε και αυτές τις πληγές», και σηκώνοντας τα μανίκια απ’ το πουκάμισό του, του αποκάλυψε τα σημάδια απ’ τα νύχια της μητέρας του όταν τον είχε αρπάξει και τον κράταγε. «Αυτά τα έχω», είπε το παιδί, «επειδή η μητέρα μου, δεν με άφησε ποτέ απ’ τα χέρια της».
Είχε και ο Ιησούς πληγές επίσης. Ακόμα και μετά την θαυματουργή Του ανάσταση, συνέχιζε να έχει τα σημάδια απ’ τα καρφιά στα χέρια Του και ένα άλλο σημάδι εκεί που τρύπησαν το πλευρό Του. Αν και θα μπορούσε να μην τα έχει, όχι μόνο επέλεξε να τα κρατήσει, αλλά και πρόθυμα τα έδειξε στους οπαδούς Του για να τους αποδείξει ότι πράγματι είχε αναστηθεί, όπως είχε υποσχεθεί ότι θα έκανε.
Έτσι λοιπόν, αν ο Ιησούς δεν ντρεπόταν για τις δικές Του πληγές, γιατί να ντρεπόμαστε εμείς για τις δικές μας; Όταν επιλέγουμε να επιδεικνύουμε τις πληγές μας αντί να τις κρύβουμε, τότε το φως και η αγάπη του Θεού θα φωτίζουν μέσα απ’ αυτές, προξενώντας έναν ανεξίτηλο αντίκτυπο στις ζωές των άλλων προς δόξα Θεού. «Έτσι ας λάμψει το φως σας μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα, και να δοξάσουν τον Πατέρα σας που είναι στους ουρανούς». 1
- Ματθαίου 5:16 ↑