Μέρος ένα

Ο θόρυβος της σύγκρουσης των μετάλλων καθώς έκανα όπισθεν στο παρκινγκ έκανε την καρδιά μου να χτυπήσει δυνατά. Βιαζόμουν και αφού είχα ρίξει μια βιαστική ματιά στο παρκινγκ πριν καθίσω στο τιμόνι, δεν είχα προλάβει να προσέξω ένα φορτηγάκι που ήταν σταθμευμένο σε ένα ασυνήθιστο μέρος.

Βγήκα γρήγορα από το αυτοκίνητο για να δω τι είχε συμβεί και είδα τον προφυλακτήρα μου ραγισμένο και με ένα βαθούλωμα, ενώ ένα από τα πίσω φανάρια από το φορτηγάκι είχε σπάσει. Πάνω σε ένα χαρτί έγραψα ένα συγνώμη και το τηλέφωνό μου και το έβαλα κάτω από τον υαλοκαθαριστήρα του άλλου αυτοκινήτου. Θα έπρεπε να φροντίσω την κατάσταση μόλις γύριζα σπίτι. Με τσιτωμένα νεύρα έφυγα από το παρκινγκ.

Σχεδίαζα να προλάβω τις δουλειές μου πριν αρχίσει η πολλή κίνηση, όμως καθώς πλησίαζα στον κεντρικό δρόμο, αντιλήφθηκα προς λύπη μου πως η κίνηση είχε ήδη αρχίσει να αυξάνει, κάτι που σήμαινε ότι θα αργούσα σε κάποιο σημαντικό ραντεβού που είχα. Χτυπούσα νευρικά τα χέρια μου πάνω στο τιμόνι καθώς τα αυτοκίνητα πήγαιναν σημειωτόν στον μποτιλιαρισμένο δρόμο των δυο λωρίδων.

Ένοιωθα ενοχλημένη από αυτό που είχε συμβεί στο παρκινγκ και ήταν συνέχεια στον νου μου, ενώ προσπαθούσα να κατανοήσω γιατί δεν είχα προσέξει το άλλο παρκαρισμένο όχημα. Μόλις είχα ξεκινήσει τη μέρα μου και το στομάχι μου ήταν όλο κόμπους όταν ένα μικρό λεωφορείο μπήκε απότομα μπροστά μου. Κατέβασα το παράθυρο και θυμωμένη του έβαλα τις φωνές. Μετά είπα μέσα μου, μα πού πήγαν οι Χριστιανικοί μου τρόποι. Στην ουσία, ένοιωθα ότι δεν είχα τη χάρη του Θεού για αυτή τη μέρα, που την είχα ξεκινήσει με λάθος τρόπο.

Ενώ βρισκόμουν καθηλωμένη στην κίνηση είχα τον χρόνο να σκεφτώ και να αναπολήσω τις πρωινές μου τακτικές τις τελευταίες εβδομάδες και αντιλήφθηκα ότι ο χρόνος που αφιέρωνα στον Κύριο είχε ελαττωθεί πάρα πολύ επειδή το πρόγραμμά μου ήταν πολύ γεμάτο και είχα τόσα πολλά να κάνω. Φαινόταν πως από τότε και μετά νευρίαζα με το παραμικρό και έχανα την υπομονή μου εύκολα. Και εκεί, καθώς η κίνηση άρχισε να ελαττώνεται, δεσμεύτηκα να αρχίσω ξανά να ασχολούμαι με τα πνευματικά μου αναγνώσματα κάθε πρωί.

Μέρος δύο

Το πρόγραμμα της επόμενης εβδομάδας ήταν πλήρες και ενώ κοιτούσα την ατζέντα μου, έβλεπα πως δεν υπήρχε χώρος για τίποτα άλλο εκτός από δουλειές. Για να καταφέρω να εκπληρώσω το καθετί, σίγουρα χρειαζόμουνα επιπλέον καρτερικότητα και υπομονή. Χρειαζόμουνα κάποιο σχέδιο.

Αποφάσισα να βάλω το ξυπνητήρι να κτυπήσει μισή ώρα πιο νωρίς και συγχρόνως συνέλεξα μια ποικιλία με αναγνώσματα θρησκευτικού περιεχομένου, ένα άδειο σημειωματάριο συν ένα στυλό και τα έβαλα όλα μαζί πάνω σε ένα τραπεζάκι στο σαλόνι όπου ξεκίναγα την πρωινή μου επικοινωνία με τον Θεό. Γνώριζα ότι το να ξυπνάω πιο νωρίς απαιτούσε κάποια θυσία, μια και απολαμβάνω το κάθε λεπτό ύπνου, όμως ήμουν αποφασισμένη να δοκιμάσω τη νέα μου δέσμευση.

Όταν χτύπησε το ξυπνητήρι το πρώτο πρωινό, προσπάθησα με όλη μου τη δύναμη να σηκωθώ από το κρεβάτι και να υπνοβατήσω προς το σαλόνι, όπου κάθισα στη γωνιά του καναπέ. Έξω ήταν ακόμα σκοτάδι, όμως το κελάηδημα των πουλιών ανακοίνωνε την ανατολή του ηλίου. Το τραγούδι τους ακουγόταν σαν ένας ύμνος προς τον Θεό και με ενέπνευσε να κάνω το ίδιο με το να απαριθμήσω τις ευλογίες μου.

Καθώς οι πρώτες ακτίνες του ηλίου άρχισαν να ξεπροβάλουν μέσα στο δωμάτιο, ένοιωσα πιο ξύπνια και πήρα στα χέρια μου το βιβλίο με τα πνευματικά μηνύματα για κάθε μέρα του χρόνου και διάβασα τι είχε να πει για την ημέρα εκείνη. Εμπνευσμένη από το κείμενο, το οποίο ήταν ό,τι έπρεπε για την εβδομάδα που άρχιζε, αντέγραψα μια παράγραφο στο σημειωματάριό μου. Κατόπιν προσευχήθηκα για όλες τις λεπτομέρειες για όσα είχα να κάνω και κατόπιν αφιέρωσα λίγο χρόνο μελετώντας τις προσευχές που είχαν απαντηθεί την προηγούμενη εβδομάδα. Μετά απ’ αυτή τη μισή ώρα, ένοιωσα ανανεωμένη και έτοιμη να ξεκινήσω τη μέρα μου.

Καθώς άρχισα να εφαρμόζω τις μισάωρες καθημερινές συναντήσεις μου με τον Θεό, κατάλαβα πως δεν ήταν η έλλειψη από προβλήματα, καθυστερήσεις ή ζόρια που έκαναν επιτυχημένη την εργασία μου, αλλά ο τρόπος που εγώ η ίδια αντιδρούσα σε αυτά, κάτι το οποίο με βοήθησε να βρίσκω λύσεις, να διατηρώ τα νεύρα μου υγιή – και, είμαι σίγουρη πως άρχισα να γίνομαι και πιο ευχάριστη για τους γύρω μου. Ο χρόνος που αφιέρωνα στον Θεό κάθε πρωινό έγινε ξανά μια συνήθεια. Το πρώτο μου ραντεβού της ημέρας, μου έδινε τη δύναμη να τα βγάλω πέρα με τις θύελλες της ζωής, να παραμένω ήρεμη, να έχω πιο ξεκάθαρη σκέψη και να διεκπεραιώνω τις καταστάσεις με τον πιο επωφελή τρόπο.