Ο γιός μου, ο Ιωνάθαν, γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό της Ινδίας, τον καιρό που ο σύζυγός μου και εγώ κάναμε εθελοντική εργασία εκεί. Όπως πολλά παιδιά στην Ινδία, έτσι κι αυτός μεγάλωσε τρώγοντας ρύζι, φάβα, τσαπάτι και μια απίστευτη ποικιλία από τροπικά φρούτα τα οποία ήταν προσιτά σε κάθε γωνιά του δρόμου.
Αν και δεν ήταν ούτε πέντε χρονών όταν επιστρέψαμε στην Ευρώπη, χρειάστηκε αρκετό καιρό για να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον και ιδιαίτερα στις διαφορετικές τροφές. Στην αρχή, έβλεπε με καχυποψία και απεχθανόταν κάθε μακαρόνι στο πιάτο του. Πάντα έτρωγε σιγά-σιγά και χρειάστηκε πάρα πολύ καιρό για να συνηθίσει την Ιταλική κουζίνα! Με το πέρασμα του χρόνου, ξέχασε την Ινδία και τα φαγητά της. Τις μέρες εκείνες η παγκοσμιοποίηση δεν είχε μπει ακόμα στο παιχνίδι και τα μόνα διαθέσιμα προϊόντα στα Ιταλικά σουπερμάρκετ ήταν εποχικά Ιταλικά προϊόντα.
Εντούτοις, μια μέρα ενώ περνούσα από ένα νέο μαγαζί με λιχουδιές, ξεχώρισα ένα μάνγκο! Ήταν αρκετά ακριβό, όμως πλησίαζαν τα 11α γενέθλια του Ιωνάθαν και σκέφτηκα ότι θα ήταν μια σπουδαία ευκαιρία να δοκιμάσει ένα από τα φρούτα που του άρεσαν όταν ήταν μικρός.
Αγόρασα το μάνγκο, το έβαλα σε μια σακούλα και προσκάλεσα τον γιό μου να πάμε περίπατο. Κατόπιν σταματήσαμε και καθίσαμε σε ένα παγκάκι και εκεί του παρουσίασα επίσημα το δώρο μου, λέγοντας του ότι θα του ξαναθυμίσει πράγματα από το παρελθόν. Ο Ιωνάθαν άνοιξε τη σακούλα αργά, πήρε το πολύχρωμο μάνγκο στα χέρια του και το κράτησε για αρκετή ώρα. Καμία αντίδραση.
«Μαμά, συγνώμη αλλά δεν μου θυμίζει τίποτα».
Ένοιωσα λίγο απογοητευμένη. «Καλώς, αλλά θα πρέπει να το δοκιμάσεις. Σου υπόσχομαι ότι σου άρεσε πολύ όταν ήσουν μικρός». Με το ίδιο βλέμμα καχυποψίας που έβλεπε τα πρώτα Ιταλικά φαγητά πριν χρόνια, ο Ιωνάθαν πήρε μια πρώτη δαγκωματιά. Μετά άλλη μια, και μετά και άλλες. Παρ’ όλα αυτά καμιά αντίδραση. Τότε … φάνηκε το κουκούτσι και τα μάτια του Ιωνάθαν άνοιξαν διάπλατα.
«Μαμά, τώρα θυμάμαι! Ναι! Θυμάμαι πόσο μου άρεσε να πιπιλίζω το κουκούτσι!» Και μαζί με αυτή την ανάμνηση, άρχισαν να έρχονται και άλλες πολλές στο μυαλό του. Συζητήσαμε για πολύ ώρα, αναπολώντας και άλλα γεγονότα και αναμνήσεις από το παρελθόν.
Από αυτό το επεισόδιο με τον γιο μου, θυμάμαι να σκέπτομαι πόσο σημαντικό είναι να επιμένουμε λιγάκι όταν τα πράγματα δεν δείχνουν να έχουν αποτέλεσμα ή να βγάζουν νόημα. Σαν μητέρα, ήταν άλλη μια επιβεβαίωση για το πως, οτιδήποτε σπέρνουμε στα νεανικά χρόνια των παιδιών μας ποτέ δεν θα ξεχαστούν. Ίσως να δείχνει έτσι μερικές φορές … όμως περιμένετε ώσπου να φθάσουν στο κουκούτσι!