Χωρίς εχθρό δεν μπορεί να υπάρξει πόλεμος.
Πρόσφατα ξαναείδα την ταινία Καλά Χριστούγεννα (Joyeux Noël Christian Carion, 2005), που αναφέρεται στην ιστορία ενός αποδεδειγμένου γεγονότος το οποίο έλαβε χώρα σε ένα πεδίο μάχης στην Γαλλία την Παραμονή Χριστουγέννων του 1914.
Στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου βρέθηκαν αντιμέτωποι 3.000 στρατιώτες απ’ τους στρατούς της Σκωτίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας. Την παραμονή των Χριστουγέννων, κάποιος απ’ τη μεριά των Γερμανών άρχισε να τραγουδάει το «Άγια Νύχτα». Αμέσως ένας Σκωτσέζος ανταποκρίθηκε αρχίζοντας να παίζει με πίπιζα και σε λίγη ώρα και οι τρεις εμπόλεμες πλευρές τραγουδούσαν όλες μαζί το τραγούδι αυτό, μέσα από τα ίδια τα χαρακώματα απ’ τα οποία λίγες ώρες νωρίτερα αλληλοσκοτώνονταν. Τι αντίθεση!
Έχοντας γαληνέψει με τη ζεστασιά αυτού του παγκοσμίως αγαπημένου τραγουδιού, οι αντιμαχόμενες πλευρές ριψοκινδύνευσαν με το να βγουν απ’ τα χαρακώματα, κάνοντας μεταξύ τους μια ανεπίσημη ανακωχή. Σε μερικά μέρη του μετώπου, αυτή η Χριστουγεννιάτικη συνθήκη κράτησε για δέκα μέρες. Οι εχθροί αντάλλαζαν μεταξύ τους φωτογραφίες, διευθύνσεις, σοκολάτες, σαμπάνια και άλλα μικρά δωράκια. Ανακάλυψαν πως είχαν περισσότερα κοινά απ’ ότι αντιλαμβανόντουσαν, συμπεριλαμβανομένης και μιας γάτας που πήγαινε απ’ τη μια πλευρά στην άλλη, η οποία έκανε φιλία με όλους, ενώ και οι δύο πλευρές τη διεκδικούσαν σαν τη μασκότ τους.
Εκείνοι που λίγο πριν ήταν εχθροί, τώρα επικοινωνούσαν όσο καλύτερα μπορούσαν στη γλώσσα του καθενός. Ο Γερμανός διοικητής, Χορστμέγιερ, είπε στον Γάλλο Λοχαγό Όντεμπερτ, «Όταν καταλάβουμε το Παρίσι, όλα θα τελειώσουν. Τότε θα μπορέσεις να με προσκαλέσεις για ποτό στο σπίτι σου στο Ρου Βαβέν!» Δεν χρειάζεται να εισβάλλεις στο Παρίσι, για να σε κεράσω ποτό στο σπίτι μου!» αποκρίθηκε ο Όντεμπερτ.
Η φιλία που σφυρηλατήθηκε ανάμεσα στις εμπόλεμες πλευρές ξεπέρασε τα απλά χαριτολογήματα. Το πρωινό που έληξε η Χριστουγεννιάτικη ανακωχή, η μία πλευρά προειδοποιούσε την άλλη για τους βομβαρδισμούς που επέκειντο απ’ το πυροβολικό τους. Το νεοσύστατο αίσθημα συντροφικότητας ήταν τόσο ισχυρό, ώστε μερικοί απ’ τους στρατιώτες έβρισκαν καταφύγιο στα αντίπαλα χαρακώματα για να προστατευτούν.
Τι ήταν αυτό που επέφερε αυτή την απίστευτη μεταμόρφωση; Όλα άρχισαν από μια κοινή αγάπη για αυτό το τόσο αγαπημένο Χριστουγεννιάτικο τραγούδι.
Το περιστατικό αυτό μας υπενθυμίζει ότι υπάρχει θεραπεία για τον πόλεμο και αυτή είναι με το να πάψουμε να δαιμονοποιούμε τους εχθρούς μας και να μαθαίνουμε να τους αγαπάμε, όπως μας δίδαξε ο Ιησούς να κάνουμε. 1 Βέβαια για να πούμε την αλήθεια, αυτό είναι ευκολότερο να ειπωθεί παρά να πραγματοποιηθεί, όμως δεν είναι και αδύνατον. Πρέπει να μάθουμε να κοιτάμε πέρα απ’ τις διαφορές ανάμεσα σε φυλή, χρώμα, γένος και ιδεολογία και να αντιληφθούμε πως ο καθένας μοιράζεται μια κοινή ανάγκη που λέγεται αγάπη. Ο καθένας χρειάζεται να αγαπά και να αγαπιέται. Αν ο καθένας μας κάνει μια προσπάθεια να γνωρίσει τους άλλους με τους οποίους φαίνεται ότι δεν έχει και πολλά κοινά, ίσως ανακαλύψουμε όπως και οι στρατιώτες σε εκείνο το πεδίο μάχης, ότι έχουμε πολύ περισσότερα κοινά απ’ ότι αντιλαμβανόμαστε.
Αναλογιζόμενοι ότι ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος διήρκησε τρία χρόνια μετά απ’ αυτό το περιστατικό και περίπου 20 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και αναλογιζόμενοι ότι πολλές δεκάδες πολέμων έχουν διεξαχθεί από τότε με ανείπωτα εκατομμύρια απωλειών, κάποιος θα μπορούσε να συμπεράνει πως εκείνη η χειρονομία φιλίας και καλής θέλησης, εκείνη την Παραμονή των Χριστουγέννων ήταν μάταιη. Οι στρατιώτες που συμμετείχαν, επιτιμήθηκαν αυστηρά. Οι ανώτεροί τους, σε μια προσπάθειά τους να βεβαιωθούν ότι αυτό το περιστατικό δεν θα επαναλαμβάνονταν, διέταξαν μεγαλύτερο βομβαρδισμό τα επόμενα Χριστούγεννα. Παρ’ όλα αυτά, αυτή η ιστορία ειρήνης στη μέση του πολέμου συνεχίζει να ζει και συνεχίζει να καταρρίπτει τα τείχη εκείνα που κάνουν τους ανθρώπους εχθρούς αντί για φίλους. Και τελικά είναι και μια μαρτυρία της δύναμης της αγάπης του Θεού, κάτι το οποίο είναι και η ουσία των Χριστουγέννων.
- βλ. Ματθαίου 5:44 ↑