Ως οπαδοί του Ιησού, θα πρέπει να είμαστε πάντα ευγνώμονες όταν αναλογιζόμαστε ότι ο Ιησούς πέθανε για να μας λυτρώσει από μια αιωνιότητα αποχωρισμού από τον Θεό. Αυτό θα πρέπει να μας δίνει χαρά στη ζωή καθημερινά και να μην επιτρέπει να μας καταβάλουν οι μικρολεπτομέρειες της κάθε μέρας. Εγώ όμως προσωπικά τείνω να υποκύπτω σε κάθε άλλο παρά ευγνώμονες αντιδράσεις, όταν έχει να κάνει με την κυκλοφοριακή κίνηση, τα προβλήματα, το άγχος, με κάτι που είναι λίγο και με κάτι άλλο που είναι πάρα πολύ. Ξέρετε, τα καθημερινά.

Παρ’ όλα αυτά, έχω μάθει, πως σε σχέση με τη γενικότερη εικόνα, όλες οι μικρολεπτομέρειες της ημέρας δεν έχουν και τόση σημασία, γι’ αυτό και θέλω να έχω χαρά μέσα στην καρδιά μου. Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας τρεις τομείς στους οποίους προσηλώνομαι με σκοπό να είμαι πιο θετική στις αντιδράσεις μου και τη νοοτροπία μου.

Να είμαι ευγνώμων και για τα πιο απλά πράγματα. Μαθαίνω να παρατηρώ ακόμα και τα πιο απλά πράγματα που προσφέρουν χαρά και ο κατάλογος μ’ αυτά είναι ατελείωτος: Η ανατολή του ηλίου, το ηλιοβασίλεμα, ένας καλός καφές, το πρωινό δροσερό αεράκι, το γέλιο των παιδιών, τα δυνατά χέρια του συζύγου μου, ένα καλό βιβλίο, το μαξιλάρι μου και ούτω καθεξής. Ανακάλυψα πως με το να κρατάω στη μνήμη μου μερικές από τις απλές χαρές στη ζωή, μπορεί να κάνει θαύματα καθώς με βοηθά να ξεπερνάω πιο εύκολα μερικές δυσκολίες που αντιμετωπίζω στη ζωή.

Να μην προσκολλώμαι στην προσδοκία κάποιου ιδιαίτερου αποτελέσματος. Αυτό και αν είναι δύσκολο να γίνει! Υπήρξαν φορές που ήμουν απολύτως πεπεισμένη για το ποιο θα έπρεπε να είναι το αποτέλεσμα όμως υπήρξαν φορές που υπήρχαν πράγματα που δεν μπορούσα να ελέγξω. Συχνά μου είναι δύσκολο να πω «Όπως και να ‘χει θα είμαι ευγνώμων», επειδή ποιος θα ήθελε να είναι ευγνώμων για μια άσχημη ιατρική διάγνωση ή όταν δεν σε παίρνουν σε μια δουλειά που θα ήθελες; Όμως έμαθα πως η ευγνωμοσύνη μου δεν θα πρέπει να βασίζεται στο αποτέλεσμα, αλλά στο γεγονός ότι ο Θεός είναι καλός. Πάντοτε. Ακόμα και όταν η καλοσύνη Του είναι πέρα από το επίπεδο της κατανόησής μου.

Να θυμάμαι την καλοσύνη του Θεού. Όσο και να ανησύχησα, όσα και να ήταν τα στενά περάσματα, όσες δυσκολίες και να αντιμετώπισα τα κατάφερα, έτσι δεν είναι; Καμιά από αυτές τις δυσκολίες δεν με κατέβαλε ολοσχερώς. Ποτέ δεν βρέθηκα σε σημείο που να μην μπορώ να νοιώθω την αγάπη του Θεού. Όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος: «Η υπομονή αποφέρει δύναμη χαρακτήρα και ο χαρακτήρας δυναμώνει την ελπίδα». (Ρωμαίους 5:4) Όταν κάνω μια παύση για να θυμηθώ την καλοσύνη του Θεού, η καρδιά μου πλημμυρίζει με αυτή την αλήθεια και το βλέμμα μου γεμίζει από ευγνωμοσύνη ξανά.