Ο Σερ Χένρυ Σάκλετον (1872-1992) ήταν ένας Ιρλανδός εξερευνητής που οι περισσότεροι τον θυμούνται για την αποστολή του στην Ανταρκτική το 1914-1915 με το καράβι Εντούρανς, όπως περιγράφεται στο βιβλίο του ‘Ο Νότος’. Δεν είναι όμως και τόσο γνωστό το γεγονός ότι ο Σάκλετον είχε μια αόρατη πηγή δύναμης από την οποία αντλούσε και αυτό ήταν η πίστη του.
Το ταξίδι πάνω στην παγωμένη θάλασσα ήταν γεμάτο κινδύνους. Το Εντούρανς εγκλωβίστηκε στους πάγους και στο τέλος καταστράφηκε. Το πλήρωμα έπρεπε να το εγκαταλείψει. Μετά από μακρά πεζοπορία πάνω στον πάγο, σέρνοντας τρεις απ’ τις λέμβους που είχαν μπορέσει να πάρουν απ’ το ναυάγιο, κατάφεραν να προσεγγίσουν τη Νήσο Έλεφαντ. Από εκεί, ο Σάκλετον και τέσσερεις άλλοι πήγαν να αναζητήσουν βοήθεια. Στη μεγαλύτερη απ’ τις τρεις λέμβους, ταξίδεψαν 750 μίλια (1.200 χιλιόμετρα) μέσα από τρικυμίες για να φθάσουν τελικά στο νησί του Νότιου Ατλαντικού με το όνομα Νότια Γεωργία, όπου ο Σάκλετον και οι δύο άλλοι έπρεπε να διασχίσουν πεζοί, παγετώνες και μονοπάτια δίπλα σε απότομους γκρεμούς μέχρι στο τέλος να φτάσουν σ’ έναν φαλαινοθηρικό σταθμό. Γι’ αυτό το επικό ταξίδι, ο Σάκλετον είχε γράψει:
«Όταν αναπολώ εκείνες τις μέρες, αναμφίβολα γνωρίζω ότι ήταν η θεία Πρόνοια που μας καθοδηγούσε. Γνωρίζω ότι σε εκείνη την τελική, μακρινή και κακοτράχαλη πορεία των τριάντα έξη ωρών πάνω σε άγνωστα βουνά και παγετώνες της Νότιας Γεωργίας, συχνά φαινόταν ότι ήμασταν τέσσερεις και όχι τρεις. Δεν το είχα πει σε κανέναν από τους συντρόφους μου αυτό, όμως απ’ το πουθενά, ο Γουόρσλη μου ανέφερε, ‘Αφεντικό, είχα ένα περίεργο συναίσθημα ότι σε εκείνη την πορεία μας υπήρχε και άλλο ένα Πρόσωπο μαζί μας’. Ο Κρην ομολόγησε και αυτός το ίδιο. Κάποιος διαισθάνεται ‘μια ανεπάρκεια από ανθρώπινες λέξεις και μια αδυναμία του ανθρώπινου λόγου’ στην προσπάθειά του να περιγράψει πράγματα άυλα, όμως η καταγραφή των ταξιδιών μας δεν θα ήταν ολοκληρωμένη χωρίς να γίνει μνεία σε ένα θέμα ριζωμένο τόσο βαθειά μέσα στις καρδιές μας».
Ο Σάκλετον ανέλαβε άλλη μια τελευταία αποστολή, απ’ την οποία δεν γύρισε ποτέ. Λίγο πριν φύγει, επανέλαβε τη μαρτυρία του όσον αφορά τον αόρατο σύντροφό τους και επικαλέσθηκε τη Βίβλο. «Πού να πάω από το πνεύμα Σου; Και από το πρόσωπό Σου πού να φύγω; Αν ανέβω στον ουρανό, είσαι εκεί, αν πλαγιάσω στον άδη, να σου Εσύ. Αν πάρω τα φτερά τής αυγής, και κατοικήσω στις εσχατιές τής θάλασσας, και εκεί θα με οδηγήσει το χέρι Σου, και το δεξί Σου χέρι θα με κρατάει». 1
Στο τελευταίο του ταξίδι, ο Σάκλετον πήρε μαζί του μια ηχογράφηση του τραγουδιού «Μείνε μαζί Μου». Ένας Λονδρέζος συγγραφέας σχολίασε τότε, «Απλά σκεφτείτε εκείνα τα λόγια – ‘Χρειάζομαι τη δική Σου παρουσία την κάθε ώρα που περνά’ – να ηχεί παντού πάνω στις παγωμένες ερημιές της Ανταρκτικής!»
- Ψαλμός 139:7-10 ↑