Άκουγα τον Φράνκι Μίλλερ να τραγουδά το “A Long Way Home” (Μακρύς ο δρόμος της επιστροφής), όταν τα λόγια του τραγουδιού μίλησαν στην καρδιά μου.
Νοιώθω μακριά απ’ το σπίτι
Μέσα στη νύχτα ολομόναχος
Και όταν δεν έχεις άλλο τραγούδι για να πεις
Και η ζωή σου συνεχίζει
Κάνει μακρύ το δρόμο της επιστροφής.
Μόνον Εσύ
Μπορείς και με νοιώθεις
Κάθε στιγμή
Στο δρόμο της επιστροφής.
Αυτό το τραγούδι το είχα ακούσει πολλές φορές, όμως αυτή τη φορά κάτι ήταν διαφορετικό, επειδή όταν αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις χάσει τον δρόμο σου στη ζωή, όπως είχα κάνει εγώ, ο δρόμος μου φαινόταν ατελείωτος.
Όλα ξεκίνησαν με μια λάθος απόφαση και μετά άλλη μια. Πριν το καταλάβω, είχα πάρει την κατιούσα πνευματικά και έχοντας εγκλωβιστεί μέσα στους βάτους του εγωισμού και της περηφάνιας, ένοιωθα απόμακρα απ’ τον Θεό.
Το πρώτο βήμα της επιστροφής προς την αγκαλιά του Πατέρα μου, ήταν να παραδεχτώ στον εαυτό μου και σ’ Αυτόν, πως τα είχα πάει χάλια και χρειαζόμουν τη βοήθειά Του. Βέβαια αυτό δεν με γύρισε πίσω στον χρόνο, ούτε διόρθωσε αμέσως το καθετί — επειδή είχα πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μου — όμως ήταν η αρχή.
Και τότε άρχισε ένα άλλο τραγούδι — με τη βραχνή φωνή του Φράνκι να τραγουδά «Εσύ είσαι το Άστρο».
Εσύ μου έδωσες ελπίδα
Όταν όλα γύρω μου έδειχναν χαμένα,
Και δεν είχα λόγο να συνεχίσω. …
Ο δρόμος που βαδίζω τώρα, είναι τόσο ξεκάθαρος
Από τότε που Εσύ ήλθες στη ζωή μου. …
Εσύ είσαι το άστρο
Το λαμπερό το άστρο
Ο πρωινός αστέρας. …
Πάνω από τη θύελλα.
Αν και είχα ακούσει τα λόγια του τραγουδιού αυτού δεκάδες φορές, τώρα έδειχναν λες και είχαν γραφτεί ειδικά για εμένα. Η αγάπη του Θεού ήταν σαν εκείνο το άστρο, το φως που διέλυσε το σκοτάδι μου και με καθοδήγησε να περάσω μέσα απ’ τη θύελλα. Μου έδωσε ελπίδα όταν δεν είχα καμία, σκοπό, όταν δεν είχα κανέναν και τη θέληση να συνεχίσω. Ξαφνικά ο δρόμος δεν έδειχνε πια τόσο μακρύς.