Πριν μερικά χρόνια, είχα μια τρομακτική εμπειρία. Είχα πάρα πολλά να κάνω και ήμουν στα πρόθυρα μιας νευρικής κρίσης και μαζί μ’ αυτό, η κόρη μου με πήρε τηλέφωνο από την Χιλή και μου είπε πως αυτή και η οικογένειά της μόλις κατάφεραν να επιζήσουν από έναν σεισμό, καθώς στάθηκαν κάτω απ’ το κούφωμα της πόρτας της κατοικίας τους. Κατόπιν έμαθα ότι ένα από τα εγγόνια μου είχε πόνους στο στήθος λόγω ρευματοειδούς αρθρίτιδας και οι γιατροί φοβόντουσαν για τη ζωή του. Όλες αυτές οι σκέψεις είχαν πλημμυρίσει το νου μου και εξαντλημένη έπεσα για να κοιμηθώ εκείνο το μεσημέρι του Σαββάτου – και όταν ξύπνησα, δεν θυμόμουν τίποτα, μια και η μνήμη μου δεν υφίστατο πια!
Ευτυχώς και τρία απ’ τα ενήλικα παιδιά μου είχαν έρθει να με επισκεφτούν εκείνες τις ημέρες και έτσι ήταν δίπλα μου και με φρόντιζαν. Επειδή όμως εγώ, ένοιωθα και καταλάβαινα το καθετί γύρω μου, οι γιατροί μου συνέστησαν να περιμένω μια-δύο μέρες για να δούμε πώς θα τα πήγαινα. Είχα τρομοκρατηθεί από τη σκέψη ότι ίσως δεν θα επανακτούσα τη μνήμη μου, όμως θυμήθηκα κάτι για τη δύναμη της προσευχής και προσευχήθηκα πολλές φορές για να γίνω καλά. Μετά το βραδινό γεύμα, η κόρη μου πρότεινε να ξεκουραστώ και να ακούσω κάποιες απ’ τις Χριστιανικές εμψυχωτικές κασέτες που είχα.
Μια από τις κασέτες που είχα, είχε τον τίτλο «Ο Αναλλοίωτος Χριστός». Σ’ αυτή την κασέτα, η Βιρτζίνια Μπραντ Μπεργκ αναφέρεται σε έναν ξύλινο σταυρό που κατασκεύασε ο Πορτογάλος εξερευνητής Βάσκο ντα Γκάμα στο Μακάο της Κίνας, τον 16ο αιώνα. Είχε τεράστιο μέγεθος και τον είχαν στηρίξει πάνω στους τοίχους ενός πέτρινου καθεδρικού ναού. Αυτός ο καθεδρικός ναός στην πορεία καταστράφηκε από τον καιρό και τους τυφώνες, όμως ο τοίχος με τον τεράστιο σταυρό πάνω του συνέχισε να βρίσκεται ακόμα εκεί. Όταν πέρασε από εκεί το 1825 ο μελλοντικός Βρετανός κυβερνήτης του Χόνγκ Κόνγκ, Σερ Τζον Μπόουρινγκ και είδε τον μεγαλοπρεπή σταυρό να στέκεται όρθιος στο πέρασμα των αιώνων, αυτό τον ενέπνευσε να γράψει ένα ποίημα με τον τίτλο «Στον Σταυρό του Χριστού Δίνω Δόξα», το οποίο αργότερα έγινε και ύμνος. Αυτή η κασέτα με την ιστορία αυτή τελείωνε με έναν άλλο ύμνο με τον τίτλο, «Μείνε κοντά Μου». (1847)
Μπορούσα να οραματιστώ αυτό τον τεράστιο σταυρό με το άπλετο φως του, δίπλα στη θάλασσα. Αυτή η αληθινή ιστορία και οι ύμνοι αποκατέστησαν την πνευματική γαλήνη που χρειαζόμουν. Ένοιωσα γαλήνια και χαρούμενη και σε λίγο με πήρε ο ύπνος. Όταν ξύπνησα το επόμενο πρωί, η μνήμη μου είχε επανέλθει στο φυσιολογικό της επίπεδο!
Οι καταστάσεις για τις οποίες ανησυχούσα, επιλύθηκαν. Η οικογένεια της κόρης μου είναι όλοι καλά καθώς επίσης και ο έγγονός μου. Απ’ αυτή την εμπειρία έμαθα ότι δεν πρέπει να το παρακάνω σωματικά, ούτε να αφήνω τις έγνοιες για το μέλλον να με καταβάλλουν και πάνω απ’ όλα έμαθα να στηρίζομαι στον σταυρό του Χριστού, που ακτινοβολεί πάντα γαλήνη και χαρά, ειδικά όταν τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα!