Όταν ήμουν οκτώ χρονών, η οικογένειά μου και εγώ παρακολουθήσαμε ένα ντοκιμαντέρ του BBC που αναφερόταν σε μια ομάδα από Βρετανούς βετεράνους στρατιώτες στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου οι οποίοι πολέμησαν στη Βόρεια Αφρική. Σε όλη τη διάρκεια του φιλμ, οι βετεράνοι αναφέρθηκαν στις εμπειρίες τους στον πόλεμο, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν αναφορές στην αντοχή στην πείνα, τον τρόμο και τις στερήσεις στο δρόμο προς τη νίκη. Αν και οι ιστορίες αυτές προκαλούσαν συγκίνηση, αυτή που μου έμεινε αξέχαστη ήταν ένα διαφορετικό είδος αφήγησης. Την ανέφερε ένας ισχνός, ασπρομάλλης κύριος με ζεστό χαμόγελο που είπε ότι η εμπειρία που του έμεινε αξέχαστη ήταν όταν του δώρισαν έναν γιαρμά!
Εξήγησε πως η μεραρχία του είχε αιχμαλωτισθεί από τον Ιταλικό στρατό και αυτός μαζί με τους άλλους στρατιώτες μεταφέρθηκαν στην Ιταλία. Αυτοί που τους είχαν συλλάβει, τους έβαλαν να παρελάσουν στους δρόμους και έκαναν ό,τι περισσότερο μπορούσαν για να τους ταπεινώσουν δημόσια. Ο κόσμος που τους έβλεπε, τους κορόιδευε, τους έφτυνε και έβγαζαν επάνω τους τον θυμό τους και τη μνησικακία τους.
Ξαφνικά, μέσα από όλο εκείνο το πλήθος που τους κορόιδευε, «ξεπρόβαλλε μια κοπέλα, έβαλε έναν γιαρμά στο χέρι μου και μετά εξαφανίστηκε πριν καν μπορέσω να την ευχαριστήσω», ανέφερε ο βετεράνος στρατιώτης. «Ήταν ο πιο νόστιμος γιαρμάς που έφαγα ποτέ».
Ο βετεράνος αυτός τώρα ήταν πάνω από εβδομήντα χρονών, όμως τα μάτια του έλαμπαν καθώς έλεγε την ιστορία με εκείνη την Ιταλίδα που τους είχε δείξει τόση καλοσύνη σε μια εποχή που βαθύ μίσος και μνησικακία κυριαρχούσαν ανάμεσα στις δύο εμπόλεμες χώρες. Τη στιγμή που εκείνος ζούσε τη ντροπή και την απόγνωση, αυτή η άγνωστη κοπέλα αψήφησε την κοινωνική πίεση, τον πλησίασε και γεμάτη συμπάθεια του πρόσφερε ένα απλό, ειλικρινές δώρο συμπόνιας. Δεν τον είδε σαν στρατιώτη μιας εχθρικής χώρας, αλλά σαν μια πονεμένη ανθρώπινη ύπαρξη που χρειαζόταν καλοσύνη. Θυμόταν αυτό το γιαρμά όλα τα δύσκολα χρόνια που επακολούθησαν μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος και ακόμα και μετά όποτε χρειαζόταν δύναμη για να κρατηθεί από την ελπίδα, για να αφήσει το τραύμα και τον πόνο του πολέμου ξοπίσω και να αρχίσει τη ζωή του απ’ την αρχή.
Πιθανόν αυτή να σκέφτηκε ότι δεν ήταν και τόσο σπουδαίο αυτό που έκανε. Στο κάτω-κάτω ήταν ένας γιαρμάς και τίποτα άλλο. Πιθανόν η ίδια ποτέ της να μην ονειρεύτηκε ότι αυτός θα θυμόταν την αγαθοεργία της για όσο ζούσε και πως αυτή η ιστορία θα παρουσιαζόταν σε ένα ντοκιμαντέρ που πιθανόν έχει εμπνεύσει κι άλλους να διηγηθούν αυτή την ιστορία, όπως κάνω κι εγώ τώρα.
Ο απόστολος Ιάκωβος περιέγραψε την επιρροή που έχουν αυτού του είδους οι πράξεις, όταν έγραψε, «Ο καρπός της δικαιοσύνης σπέρνεται με ειρήνη από τους ειρηνοποιούς». 1 Είθε να κάνουμε ειρήνη με το να μοιράζουμε «γιαρμάδες» αγάπης και ευσπλαχνίας, ακόμα και όταν αυτό είναι ριψοκίνδυνο ή αντισυμβατικό, επειδή ο «καρπός της δικαιοσύνης» που θα σπαρθεί, αξίζει τον κόπο καθώς θα ενδυναμώσει τις εξαντλημένες ψυχές, θα δώσει χαρά στις λυπημένες καρδιές και θα κάνει αυτούς που είναι μονάχοι να νοιώσουν αγάπη.
- Ιακώβου 3:18 ↑