Μόνο ένας Θεός ξέρει τον ακριβή αριθμό των ηρωικών πράξεων που λαμβάνουν χώρα καθημερινά. Αν για την καθεμιά τους δίδονταν αναμνηστικές πλακέτες, δεν θα υπήρχε χώρος αρκετός σε όλους τους τοίχους του κόσμου! Ίσως αυτό είχε στον νου του ο σύζυγός μου, ο Μάικλ, όταν έγραψε αυτό το τραγούδι ως ένδειξη εκτίμησης για τους πολλούς αφανείς ήρωες.
Σε είδα όταν κανείς δεν σε είχε προσέξει,
Και σε παρακολουθούσα κάθε μέρα,
Παρατήρησα το ταπεινό σου πνεύμα,
Θαύμαζα τους απλοϊκούς σου τρόπους.
Αναρωτήθηκα τι σου είχε κοστίσει
Να παίξεις τον ρόλο σου με τόση προθυμία;
Μέχρι που δεν μπορούσα να βαστηχτώ
Και μέσα απ’ την καρδιά μου σου τραγουδώ:
Είσαι ο αφανής ήρωας
Που τις ελπίδες σου και τα όνειρα σου
Βάζεις στην άκρη για χάρη των άλλων.
Δίνεις όλο σου τον εαυτό,
Με υπομονή, ανεξάρτητα από κόστος και τιμή
Σε όλο τον κόσμο δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη απ’ αυτή.
Ήθελα τόσα πολλά να σου πω,
Όμως δεν είχα λέξεις κατάλληλες
Για να σου δείξω τον θαυμασμό
Που νοιώθω μέσα μου βαθειά.
Για όλα αυτά που κάνεις
Και κανείς δεν φαίνεται να βλέπει
Σου ετοιμάζουν ένα ουράνιο στεφάνι
Που τη λάμψη του ποτέ δεν θα χάνει.
Δεν θα μπορούσα να κάνω ό,τι κάνω
Χωρίς εσένα και τη βοήθειά σου.
Η ζωή μας θα ήτανε κενή
Χωρίς τη δική σου αγάπη και επιμονή.
Προχθές το βράδυ, ο γιος μου και εγώ διαβάζαμε ένα βιβλίο για τον Τζον Ουέσλι. Ανακαλύψαμε πως μια φορά, όταν ήταν μικρό παιδί, είχε παγιδευτεί μέσα σε ένα φλεγόμενο κτίριο. Κάποιος τον είδε, ανέβηκε και τον έβγαλε έξω. Δεν γνωρίζουμε το όνομα αυτού του ανθρώπου ή κάτι άλλο γι’ αυτόν, όμως χωρίς αυτόν τον ανώνυμο διασώστη, αμέτρητες ζωές δεν θα είχαν την ευκαιρία να μάθουν για τον Ιησού μέσα από τα κηρύγματα του Ουέσλι.
Ακόμα και αν ποτέ δεν μαθευτούμε, και ζήσουμε τη ζωή μας σαν κάποια αόρατα χέρια πάνω στη σκηνή ενός σπουδαίου έργου, ας παίξουμε το ρόλο μας σωστά και ας δείξουμε στους άλλους φροντίδα και σεβασμό. Ίσως μια μέρα το όνομά μας να γίνει γνωστό – ποιος ξέρει τι μας επιφυλάσσει το μέλλον; Όμως πάνω απ’ όλα θα νοιώθουμε την ικανοποίηση για την επιρροή που είχαμε στη ζωή των άλλων.