“Έχεις λίγα λεπτά για να μιλήσουμε; Είναι σημαντικό!” είπε ο νεαρός που με πλησίασε με ένα πλατύ χαμόγελο. Να μιλήσουμε; Γιατί; Πρέπει να παραδεχτώ πως φαινόταν φιλικός, όμως ό,τι και να ήθελε, εγώ δεν είχα όρεξη. Ξαφνικά παρατήρησα ότι είχε μια Βίβλο μαζί του και νόμισα ότι κατάλαβα: Προσηλύτιζε ανθρώπους και ήλπιζε ότι εγώ θα ήμουν το επόμενο θύμα του. Ξέχασέ το! Όχι εμένα!
Τον παρατήρησα κάπως υπεροπτικά. Τι θράσος να νομίζει ότι είχε κάτι που χρειαζόμουνα εγώ! Μήπως είχε διαβάσει το Βιβλίο των Νεκρών του Θιβέτ όπως εγώ; Είχε μελετήσει διαλογισμό και γιόγκα όπως εγώ; Εγώ είχα εμπειρία ακόμα και στη χρήση ψυχοτρόπων ναρκωτικών. Δεν υπήρχε τρόπος να διαφωτίσει εμένα αυτός ο τύπος.
“Ξέρεις ότι ο Θεός νοιάζεται για σένα;” με ρώτησε ο νεαρός.
“Μα και βέβαια ξέρω τον Θεό” του απάντησα απότομα. “Εγώ είμαι Θεός και το ίδιο και συ! Ο καθένας είναι Θεός. Όλοι μας είμαστε μέρος του μεγάλου κοσμικού σύμπαντος!”
Έδειξε αμήχανος για λίγο αλλά μετά ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του. “Αυτό δεν το ξέρω φίλε μου. Σίγουρα δε μου φαίνεσαι για Θεός!”
Κοίταξα προς τα πάνω και έφυγα με βαριά βήματα.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο νεαρός είχε δίκιο. Δεν έδειχνα καθόλου σαν Θεός.
Ταξίδεψα τον κόσμο για πολλά χρόνια ακόμη σε αναζήτηση μιας απάντησης, μέχρι που μέσα στη μοναξιά της δικής μου σύγχυσης ακούστηκε μια φωνή: “Μη φοβάσαι· επειδή εγώ είμαι μαζί σου· μη τρομάζεις· επειδή εγώ είμαι ο Θεός σου!” 1
Ενώ περνούσα από μια άλλη πόλη, συνάντησα έναν άλλο νεαρό. Είχε κι αυτός πλατύ χαμόγελο.
“Ξέρεις ότι ο Θεός νοιάζεται για σένα;”
Στο μεταξύ είχα αλλάξει το τροπάριό μου. “Σε παρακαλώ πες μου περισσότερα!”
Αυτό συνέβη πριν σαράντα χρόνια σχεδόν και από τότε Αυτός δεν με έχει αφήσει ποτέ.
- Ησαΐας 41:10 ↑