Ήταν προς το τέλος της αγωνιστικής περιόδου. Η ομάδα μπάσκετ του Μαϊάμι (Χητ) ήταν μπροστά με 2-1 ενάντια στους Λέικερς, ενώ ο τέταρτος αγώνας θα παιζόταν εκείνο το απόγευμα. Εγώ ήμουν απασχολημένη. Πάντα ήμουν απασχολημένη, όμως σήμερα η αδελφή μου είχε προσκαλέσει κόσμο για γεύμα και η λέξη απασχολημένη είχε πάρει μια εντελώς νέα διάσταση.
Είχε πολλούς φίλους. Αστείο δεν ακούγεται το πώς η μικρότερή σου αδελφή φαίνεται να έχει πάντα περισσότερους φίλους από σένα; Όχι πως με ένοιαζε και τόσο για τους φίλους της – όμως από την άλλη, ακόμα θα ήθελα να κάνω καλή εντύπωση. Και η καλή εντύπωση απαιτεί πολύ δουλειά.
Η σαλάτα ήταν έτοιμη – αγορασμένη έτοιμη σε πακέτο, αν και δεν νομίζω ότι θα το πρόσεχαν. Εντούτοις, οι μπριζόλες ήταν ακόμα παγωμένες, η κουζίνα είχε τα χάλια της, οι πατάτες βρισκόταν ακόμα πάνω στον πάγκο και κάποιος είχε ξεχάσει να πλύνει τα πιάτα από το πρωινό.
Τέλος πάντων. Σιγοψιθύρισα μια ευλογία για αυτόν που εφεύρε το φούρνο μικροκυμάτων, φόρεσα την αγαπημένη μου ροζ ποδιά και έψαξα μέσα στα ακατάστατα συρτάρια για να βρω τον αποφλοιωτή. Η μέρα είχε ξεκινήσει στραβά και ήλπιζα ότι ο αγώνας μπάσκετ αργότερα θα μου έφτιαχνε τη διάθεση. Δεν υπήρχε περίπτωση να τον χάσω! Μερικοί γνωστοί έλεγαν ότι θα έπρεπε να παρακολουθώ το γυναικείο ΝΒΑ ή το κανάλι για ψώνια από το σπίτι, όμως εγώ πάντα ήμουν αγοροκόριτσο.
Κάπου ανάμεσα στο ξεβούλωμα του νεροχύτη και στην αναζήτηση για τη σκούπα, άκουσα την αδελφή μου να ανοίγει την πόρτα και να πηγαίνει κατευθείαν στο σαλόνι με το φίλο της. Ήξερα ότι έπρεπε να βρίσκομαι και εγώ εκεί μαζί τους, συζητώντας, όμως εγώ είχα πολλά να κάνω. Και από όσο γνώριζα την αδελφή μου, αυτή μπορούσε να ακούσει και για τις δύο μας. Δεν είναι τεμπέλα – πραγματικά δεν είναι. Όμως κάθε φορά που έρχεται αυτός, ξαφνικά την πιάνει μια τεμπελιά και παρατάει τα πάντα για να είναι μαζί του!
Όχι εγώ, όμως! Δεν είναι σωστό ενώ το σπίτι είναι χάλια, εγώ να κάθομαι με κάποιον άλλο. Και εκτός αυτού, οποιοσδήποτε που αξίζει το χρόνο μου θα πρέπει να εκτιμάει μια κοπέλα που μπορεί και τα έχει όλα υπό έλεγχο.
Το μπολ με τη σαλάτα γλίστρησε απ’ τα χέρια μου! Τι κάνω τώρα; Μπορείς να σερβίρεις προσκεκλημένους σε πλαστικό μπολ; Τα πορτοκαλί κομμάτια από γυαλί θρυμματίζονταν κάτω από τα παπούτσια μου και εγώ ακόμα δεν μπορούσα να βρω την σκούπα! Έσκυψα να μαζέψω τα μεγαλύτερα κομμάτια και έκοψα το δάκτυλο μου με κάτι. Το αίμα πήγε στον καρπό μου και μετά μέσα στο μανίκι μου. Το δυνατό γέλιο της Μαρίας ήρθε μέσα στην κουζίνα από το σαλόνι – αναμφίβολα περνούσε όμορφα με το φίλο της.
Η πετσέτα ήταν βρεγμένη και βρώμικη, και μια-δύο πατάτες έπεσαν στο πάτωμα καθώς τις μετέφερα απότομα. Ο νεροχύτης ξεχείλιζε στον πάγκο και στο πάτωμα. Ο κόσμος στριφογύριζε. Γιατί πηγαίνανε όλα στραβά;
“Μάρθα”.
Μα τι θέλουν από μένα; Πήγα βιαστικά στο σαλόνι.
“Κύριε!” είπα. “Δεν σε νοιάζει που η αδελφή μου με άφησε μόνη μου να σε φροντίσω;” Την έδειξα με το χέρι μου. “Δεν μπορείς να της πεις να με βοηθήσει λίγο;”
Αυτός σηκώθηκε και άγγιξε τον καρπό μου. “Μάρθα, δυσανασχετείς για πολλά. Ξέρω ότι έχεις χιλιάδες πράγματα στο μυαλό σου, όμως το πιο σημαντικό πράγμα αυτή τη στιγμή δεν είναι το να φροντίσεις εμένα. Το να ακούς εμένα – αυτό που επέλεξε να κάνει η αδελφή σου – είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Δεν προσμένεις από μένα να της το στερήσω, σωστά;”
Κούνησα το κεφάλι μου και κοίταξα στο πάτωμα. “Όχι”. Ξεροκατάπια. “Μάλλον όχι”.
Το αίμα είχε σταματήσει. Το κόψιμο στο δέρμα μου είχε κλείσει ως εκ θαύματος.
“Κάθισε μαζί μας”, είπε. “Άκου αυτά που έχω να πω.” Τα μάτια του ζαρώσανε στις άκρες καθώς χαμογέλασε. “Σε παρακαλώ;”
Ο αδελφός μας θα γύριζε σπίτι όπου να ‘τανε από τη θεραπεία που έκανε στο Νοσοκομείο του Αγίου Λαζάρου και η κουζίνα ήταν – ακόμη – χάλια. Όμως το πιο σημαντικό πράγμα…
Στριμώχτηκα μαζί τους στο καθιστικό της αγάπης μαζί με την αδελφή μου και τον φίλο της. Άκουσα αυτά που είχε να πει.
Δεν πρόσεξα ότι ο φούρνος μικροκυμάτων άρχισε να χτυπάει. Ξέχασα εντελώς τον μεγάλο αγώνα που θα άρχιζε σε λίγα λεπτά.
Ήμουν απασχολημένη.
* * *
Για τον Χριστιανό, ο ουρανός είναι εκεί που είναι ο Ιησούς. Δεν χρειάζεται να υποθέτουμε το με τι θα μοιάζει ο ουρανός. Είναι αρκετό να ξέρουμε ότι θα είμαστε παντοτινά μαζί Του. Όταν αγαπάμε κάποιον με όλη μας τη καρδιά, ή ζωή αρχίζει όταν είμαστε μαζί με εκείνο το άτομο· μόνο με τη δική του συντροφιά νοιώθουμε πραγματικά και αληθινά ζωντανοί. Το ίδιο και με το Χριστό. Σε αυτό το κόσμο η επαφή μας μαζί Του είναι σκιώδης επειδή μπορούμε να δούμε μόνο μέσα από ένα θαμπό γυαλί. Είναι σπασμωδική επειδή είμαστε αδύναμες δημιουργίες και δεν μπορούμε να ζούμε πάντα στα ύψη. Όμως ο καλύτερος ορισμός είναι να πούμε πως ο ουρανός είναι εκείνο το μέρος όπου θα είμαστε πάντα με τον Ιησού και όπου τίποτα δεν θα μας χωρίζει πια από Αυτόν. — William Barclay (1907–1978)