Κάθε Χριστούγεννα φαντάζομαι τους τρεις μάγους ενώ ταξιδεύουν μέσα στην έρημο ακολουθώντας εκείνο το μυστηριώδες άστρο. Μπορώ να τους φανταστώ να διασχίζουν τις καυτές, αμμώδεις ερήμους την ημέρα και να κατασκηνώνουν τη νύχτα. Πουθενά στη γη οι ουρανοί δεν είναι τόσο φορτωμένοι με ομορφιά και μυστήριο όσο είναι στη διάρκεια μιας ξαστεριάς στην έρημο! Μπορώ να τους δω να κάθονται έξω από τις σκηνές τους και να κοιτάνε έκθαμβοι προς τον ουρανό, χωρίς καθόλου φώτα να αποσπούν την προσοχή τους από την καθαρή καλλιτεχνία του Θεού. Αυτό το καινούργιο άστρο δεν βρισκόταν εκεί πριν. Θα πρέπει να τους είχε εκπλήξει.
Είχαν ακούσει για τον ερχομό του Μεσσία. Το είχαν μελετήσει στα αρχαία βιβλία, όμως τώρα το διάβαζαν στα άστρα.
“Γι’ αυτόν τον σκοπό γεννηθήκαμε. Πρέπει να ακολουθήσουμε”.
Και έτσι ταξίδεψαν δια πίστεως και τελικά τους οδήγησε στην ταπεινή φάτνη με το νεογέννητο Βρέφος.
Γονάτισαν να προσκυνήσουν και ψιθύρισαν, “Είναι ο Βασιλεύς των βασιλέων”.
Αυτό μου θυμίζει τη δική μου αναζήτηση.
Δεν ήμουν μάγος, όμως κι εγώ είχα εντοπίσει ένα άστρο. Δεν έφεγγε λαμπερά στον ουρανό· δεν φώτιζε τον ουρανό της ζωής μου, όμως το φως του άγγιξε την καρδιά μου. Η επιρροή του ήταν πραγματική και με αναστάτωσε.
Από πού έρχεται αυτό το φως;
Με καλούσε να ανακαλύψω το μυστικό του.
Γι’ αυτόν τον σκοπό είχα γεννηθεί. Πρέπει να το ακολουθήσω.
Και αυτό έκανα. Άφησα τον κόσμο μου πίσω. Ξεκίνησα για αναζήτηση της αλήθειας, χωρίς καμήλες να με μεταφέρουν, ακολουθώντας το φως απ’ αυτό το άστρο.
Και μια μέρα, βρήκα τον στάβλο.
Ήταν μια θυελλώδης μέρα. Καταρρακτώδης βροχή έπεφτε πάνω μου ενώ μιλούσα σε έναν άλλο ταξιδιώτη.
“Ψάχνεις για τον Θεό, έτσι δεν είναι;” είπε με διαισθητικότητα εκείνος.
“Ναι, αυτό κάνω. Πού είναι;”
Αυτός χαμογέλασε. “Εδώ ακριβώς είναι, έτοιμος να γίνει ο Βασιλιάς της καρδιάς σου, αν εσύ Του το επιτρέψεις”.
Εκείνη την ημέρα το άστρο άρχισε να λάμπει μέσα στην καρδιά μου.
Το άστρο που ακολούθησαν οι μάγοι έχει εξαφανιστεί, όμως το Χριστουγεννιάτικο άστρο μέσα στη δική μου καρδιά συνεχίζει να καίει λαμπερά.