Θέλατε ποτέ να κάνετε κάτι καλό για να βοηθήσετε κάποιον ή επιθυμούσατε να κάνετε μια διαφορά στον κόσμο και οι καλές σας προθέσεις να μην ορθοπόδησαν επειδή εσείς σκεφτόσασταν ότι ίσως οι προσπάθειές σας δεν θα έφερναν αποτέλεσμα;
Κάτι τέτοιο συνέβη το προηγούμενο καλοκαίρι όταν η σύζυγός μου κι εγώ σταματήσαμε να φάμε σε ένα εστιατόριο που σέρβιρε τηγανητό κοτόπουλο. Αφού παραγγείλαμε, πήραμε τους δίσκους μας με το φαγητό και καθίσαμε σε ένα τραπέζι στη μέση της τραπεζαρίας.
Σε ένα κοντινό τραπέζι κάθονταν δύο νεαροί, προφανώς αδέλφια. Παρατήρησα πως μοιραζόντουσαν ένα γεύμα μεταξύ τους και ήταν το πιο φθηνό και πιο μικρό που υπήρχε στο μενού. Εκτός από αυτό, ένας από τους δύο, δεν έδειχνε να είναι καθόλου καλά.
Τότε μου ήρθε μια σκέψη: Παρήγγειλε τους εσύ άλλο ένα γεύμα. Ξεκίνησα λοιπόν να σηκωθώ και να πάω να το παραγγείλω, όταν μια άλλη σκέψη με έκανε να σταματήσω: Πώς θα πας να τους το προσφέρεις στο τραπέζι τους; Μάλλον δεν θα αποδεχθούν μια τέτοια φιλανθρωπία από κάποιον ξένο συν το ότι θα δείχνεις σαν χαζός να στέκεσαι εκεί με μια μερίδα φαγητού με κοτόπουλο στα χέρια σου!
Αμέσως ξανακάθισα στη θέση μου.
Μετά από λίγα λεπτά αγωνίας, κοίταξα τη σύζυγό μου και της εξήγησα την κατάσταση. Κοίταξε προς τα αδέλφια, μετά γύρισε προς τα εμένα και μου είπε, «Αν ο Θεός το έβαλε στην καρδιά σου να τους αγοράσεις ένα γεύμα, αυτό πρέπει να κάνεις!»
Η ενθάρρυνση της ήταν ό,τι έπρεπε να ακούσω. Πήγα λοιπόν και παρήγγειλα περισσότερο φαγητό για αυτούς. Συνέχιζα όμως να μην είμαι σίγουρος αν έπρεπε να πάω στο τραπέζι τους και να τους το προσφέρω. Όμως σύντομα λύθηκε και αυτό το πρόβλημα.
Ο μικρότερος από τα δύο αδέλφια πλησίασε στον πάγκο να ζητήσει λίγο κέτσαπ. Του ζήτησα να περιμένει για ένα λεπτό, καθώς οι μάγειροι ετοίμαζαν το φαγητό που παρήγγειλα γι’ αυτούς.
Τα μάτια του άρχισαν να δακρύζουν καθώς άρχισε να μου εξηγεί για τον αδελφό του που καθόταν στο τραπέζι και ο οποίος δεν θα ζούσε για πολύ ακόμα και ήταν ο λόγος που του έδωσαν εξιτήριο από το νοσοκομείο και τον έστειλαν για να περάσει τις τελευταίες του μέρες με την οικογένειά του. «Και επειδή του αρέσει πάρα πολύ το τηγανητό κοτόπουλο, γι’ αυτό και ήρθαμε εδώ για να απολαύσει ένα τέτοιο γεύμα. Όμως βλέπετε, μια και τα οικονομικά μου δεν είναι και τόσο καλά, είναι ο λόγος που μοιραζόμαστε μια μερίδα μαζί. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!»
Τώρα ήταν η σειρά μου να δακρύσω, καθώς αντιλήφθηκα πόσο εύκολο ήταν να μου ξεφύγει αυτή η ευκαιρία να γίνω μια ευλογία σε αυτά τα δύο αδέλφια. Η έγνοια μου για το ότι η προσφορά μου δεν θα ήταν καλοδεχούμενη, ήταν εντελώς αβάσιμη και με το να κάνω πράξη αυτό που ένοιωσα να λέει μέσα μου ο Θεός πρόσθεσε έστω και λίγη χαρά στη δύσκολη κατάστασή που βρισκόταν αυτοί.