Πρωτοσυνάντησα την Μαρίνα πριν 20 χρόνια σχεδόν, σε ένα εργαστήρι που είχε οργανώσει μια ΜΚΟ (Μη-κυβερνητική οργάνωση) από την Ιαπωνία για γυναίκες πρόσφυγες από τη Βοσνία. Ήταν τόσο καλοσυνάτη και φιλική και πρόσθετε τη δική της καλλιτεχνική νότα στο γεγονός, αν και το μόνο που έκανε ήταν να βοηθάει τις άλλες γυναίκες να ετοιμάζουν μερικές καρτούλες-προσκλήσεις. Λίγα χρόνια αργότερα, ήταν συνοδός σε δύο λεωφορεία γεμάτα από τις ίδιες γυναίκες πρόσφυγες που πήγαιναν στην Ιταλία για κάποιο πρόγραμμα ανταλλαγής. Και εκεί γνώρισα και την χιουμοριστική πλευρά της Μαρίνας! Έλεγε ανέκδοτα, τραγουδούσε και μετέδιδε συνεχώς γέλιο και χαρά σε όλους.
Αργότερα έμαθα ότι είχε κάποια προβλήματα στη σχέση της με τον σύζυγό της και καθώς η ζωή της γινόταν όλο και πιο δύσκολη, ερχόταν συχνά να μας επισκεφτεί για παρηγοριά, προσευχή και πνευματική ανακούφιση. Έκλαιγε συχνά και εκεί που πριν υπήρχε γέλιο και χαρά τώρα υπήρχε απόγνωση και στεναχώρια. Και μαζί με όλα αυτά, διαγνώστηκε ότι είχε και καρκίνο του στήθους.
Με το πέρασμα του χρόνου παρατηρήσαμε ότι εξαφανιζόταν κάθε χρονιά για λίγο την εποχή που γινόταν το Καρναβάλι (ένα σπουδαίο γεγονός στην πόλη μας). Μια φορά που την συνάντησε ο σύζυγός μου στην παρέλαση του καρναβαλιού, είχε ντυθεί κλόουν και είχε ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό της. Την επόμενη φορά που ήρθε να μας επισκεφτεί, της είπε: «Στάσου μια στιγμή. Εσύ ήσουν μια τόσο σπουδαία κλόουν και όχι μόνο προσέφερες χαρά στους άλλους, αλλά ήσουν και η ίδια τόσο ευτυχισμένη, όσο δεν σ’ έχω δει για πολύ καιρό! Αυτό που έχεις είναι δώρο Θεού! Γιατί δεν έρχεσαι μαζί μας, στα προγράμματα με κλόουν που παρουσιάζουμε; Σου εγγυώμαι ότι θα αλλάξει η ζωή σου!»
Αποδέχτηκε την πρόκλησή μας και η ζωή της από τότε δεν ήταν ποτέ ή ίδια! Άρχισε να συμμετέχει στα προγράμματά που δίναμε και άρχισε επίσης να εκπαιδεύει και άλλους νέους εθελοντές στην τέχνη του κλόουν και επίσης άρχισε να οργανώσει τις δικές της επαγγελματικές παραστάσεις για πάρτι και γενέθλια. Εμφανίστηκε στην τοπική τηλεόραση και τις εφημερίδες και όλοι στην πόλη μας έμαθαν γι’ αυτήν και την θαύμαζαν. Μερικές φορές μπορεί να είναι άρρωστη, ή να νοιώθει κάπως καταβεβλημένη, κάτι το οποίο είναι κατανοητό, όμως αυτό δεν κρατά για πολύ. Όπως μας είπε και η ίδια: «Λίγες μόνο μέρες στο σπίτι μου και αρχίζει η εσωστρέφεια και η κατάθλιψη. Πρέπει να φορέσω τα ρούχα του κλόουν, να βγω, να μοιραστώ τη λιακάδα και να κάνω κάποιον άλλον χαρούμενο. Αυτή είναι η καλύτερη θεραπεία για τα προβλήματά μου».