Πριν λίγα χρόνια αντιλήφθηκα ότι ήμουν εντελώς εκτός φόρμας. Η εργασία μου ήταν περισσότερο καθιστική και δεν έκανα κάτι να το αντισταθμίσω αυτό. Μου άρεσε να ασκούμαι, όμως ποτέ δεν έβρισκα τον χρόνο ή το κίνητρο να επιμείνω το κάνω σε καθημερινή βάση. Μέρος του προβλήματος ήταν ότι έβαζα τα εργασιακά μου επιτεύγματα πάνω απ’ την υγεία μου.
Και τότε μια μέρα έτυχε να διαβάσω στην εφημερίδα για τον τοπικό ετήσιο μαραθώνιο. Τέλεια! Να κάτι που μπορούσα να επιδιώξω και μια αιτία να γυμναστώ. Να εκπαιδεύσω τον εαυτό μου σκληρά ώστε να μπορέσω να τρέξω στον μαραθώνιο την επόμενη χρονιά.
Η «εκπαίδευσή» μου αυτή, σήμαινε τρέξιμο μέχρι τελικής πτώσεως, σε σημείο που δυσκολευόμουν να πάρω ανάσες και μετά ξανά τρέξιμο για όσο περισσότερο άντεχα. Ξανά και ξανά. Όταν δεν μπορούσα να συνεχίσω, πήγαινα σπίτι και εκεί κατέρρεα. Ο τρόπος που εξασκούμουν με έκανε να νοιώθω καλά, σύντομα όμως πρόσεξα ότι δεν έκανα καμία πρόοδο.
Υπέθεσα ότι μάλλον χρειαζόμουν κάποια επαγγελματική βοήθεια, γι’ αυτό μπήκα σε μερικούς ιστότοπους που αναφέρονται στο τρέξιμο. Μερικοί έδιναν καλές πληροφορίες, άλλοι ήταν υπερβολικοί, ενώ οι περισσότεροι σε ενθάρρυναν να επενδύσεις σε πράγματα που δεν τα άντεχα οικονομικά, όπως ήταν τα ακριβά εξαρτήματα και άλλα μαραφέτια, ακόμα και το να έχεις τον προσωπικό σου εκπαιδευτή.
Ακόμα πιο αποθαρρυντική ακούγονταν η έννοια μιας αδιάκοπης και μακροχρόνιας εκπαίδευσης. Κάθε ειδικός έγραφε, «Αρχίστε σιγά, δυναμώστε σιγά-σιγά, όμως κάνετέ το καθημερινά». Εγώ όμως ήμουν περισσότερο του τύπου «πάμε για τα γρήγορα αποτελέσματα». Τα μακροχρόνια εγχειρήματα με τρελαίνουν. Αντιλαμβανόμενη αυτή μου την αντίδραση όσον αφορούσε την εξάσκηση, με βοήθησε να αντιληφθώ πως αυτός ο τρόπος που έβλεπα την εκγύμνασή μου, επηρέαζε και άλλους τομείς στη ζωή μου. Σημαντικά πράγματα έμεναν ανολοκλήρωτα, επειδή απαιτούσαν μικρά βήματα που έπρεπε να επαναλαμβάνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Στο μεταξύ, οι μόνοι άνθρωποι που στην πραγματικότητα έτρεχαν μαραθώνιους ή δυνάμωσαν ή προσέγγισαν τους στόχους τους ήταν εκείνοι που πήγαιναν σιγά-σιγά, κάθε μέρα, συνέχεια. Έτσι αποφάσισα κι εγώ να κάνω αυτή την αλλαγή, αρχής γενομένης απ’ τη γυμναστική. Ξεκίνησα σιγά-σιγά, προσπάθησα να βρω τον βηματισμό μου και είπα σε εκείνη την άσχημη φωνή στον νου μου να το βουλώσει όταν μου έλεγε, Τι καλό μπορεί να σου κάνει κάτι τόσο λιγοστό;
Εκείνον τον καιρό διάβασα επίσης κι ένα εκπληκτικό άρθρο που είχε να κάνει με την υγιεινή διαβίωση, το οποίο έδινε έμφαση στο πόσο σημαντικό ρόλο έπαιζε η πνευματική δύναμη στην εξίσωση υγείας και φυσικής κατάστασης. Άρχισα να προσεύχομαι περισσότερο, ζητώντας απ’ τον Θεό όχι μόνο για τη βοήθειά Του ώστε να κάνω πρόοδο στο τρέξιμο, αλλά επίσης και τη δική Του καθοδήγησή στο πώς να τα καταφέρω.
Στην αρχή, άρχισα να τρέχω πιο σιγά απ’ ό,τι πριν και όχι για τόσο διάστημα όσο θα ήθελα, όμως προσπάθησα να το κάνω καθημερινά. Κάθε μέρα έτρεχα λίγο περισσότερο στον επιτρεπτό χρόνο και αυτό άρχισε να μου αρέσει. Ανακάλυψα επίσης ότι είχα περισσότερη ενέργεια.
Μια φορά αρρώστησα με γρίπη. Αφού έγινα καλά, συνέχισα να νοιώθω κόπωση για αρκετές εβδομάδες. Όταν ένοιωσα αρκετά δυνατή για να αρχίσω να τρέχω ξανά, υπέθεσα πως όσα είχα καταφέρει μέχρι τότε, όλους εκείνους τους προηγούμενους μήνες, μάλλον είχαν πάει χαμένα. Τόσος καιρός και τόση προσπάθεια είχαν χαθεί! Δεν θα ήθελα να ξαναρχίσω. Ίσως μια άλλη φορά.
Όμως μια μέρα, απέβαλα απ’ το νου μου όλες αυτές τις σκέψεις και άρχισα να τρέχω ξανά, σιγά και σταθερά, θέλοντας να δω μέχρι που θα έφθανα. Προς έκπληξή μου, σε σύγκριση με ό,τι μπορούσα να κάνω πριν αρρωστήσω, κατάφερα το 75%. Όλη μου η προηγούμενη σκληρή προσπάθεια δεν ήταν μάταια. Και αυτό που άξιζε ήταν πως όσο περισσότερο έτρεχα, τόσο καλύτερα ένοιωθα. Παίρνοντας βαθιές ανάσες και τρέχοντας δίπλα στα χωράφια που υπήρχαν κοντά στο σπίτι μου, ένοιωθα τέτοια αναζωογόνηση ενώ συγχρόνως άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι μου άρεσε να τρέχω. Η φυσική κατάσταση και μόνο, άξιζε τον κόπο, ενώ η σκέψη του να τρέξω σε έναν μαραθώνιο μου έδινε το κίνητρο να αρχίσω να τρέχω ξανά, συν το γεγονός ότι το καθημερινό τρέξιμο μου άρεσε κι αυτό από μόνο του.
Καθώς έτρεχα, σκεφτόμουν και άλλα πράγματα τα οποία είχα βάλει στο ράφι επειδή απαιτούσαν τον ίδιο σχεδιασμό και ρυθμό σε καθημερινή βάση. Η χαρά ήταν στο να τρέχω, να κάνω αυτό που μπορούσα κάθε μέρα ώστε να είμαι υγιής και σε καλή φυσική κατάσταση, να έχω καλή σχέση με την οικογένειά μου και τους φίλους μου και να κάνω πρόοδο στην εργασία μου.
Έμαθα επίσης να χρησιμοποιώ εκείνες τις στιγμές μοναχικότητας καθώς έτρεχα, όχι μόνο για να ξανασκεφτώ τις καταστάσεις, αλλά και να προσευχηθώ γι’ αυτές. Τώρα, καθώς τρέχω, λέω στον Ιησού όλες τις προκλήσεις που αντιμετωπίζω. Μερικές φορές μου δίνει λύσεις που δεν είχα σκεφτεί εγώ και πιθανόν ποτέ να μην τις είχα σκεφτεί. Όμως άλλες φορές, όταν Του αναφέρω τα προβλήματά μου, Αυτός εξαλείφει το στρες. Χρησιμοποιώ επίσης αυτόν τον χρόνο για να προσευχηθώ και για άλλες καταστάσεις και άλλους ανθρώπους, κάτι το οποίο ένοιωθα την ανάγκη να κάνω περισσότερο όμως δεν έβρισκα τον χρόνο να το κάνω. Όταν επιστρέφω σπίτι, φαίνεται ότι τα βάρη έχουν αφεθεί κάπου εκεί πίσω στην άκρη του δρόμου.
Ίσως ποτέ να μην τρέξω σε κάποιον μαραθώνιο, όμως εγώ συνεχίζω να τρέχω σε καθημερινή βάση και αυτό το απολαμβάνω πάρα πολύ.