Έναν χειμώνα, πριν μερικά χρόνια, μαζί με μερικούς φίλους μου, πηγαίναμε με ένα βαν για σκι, στις νότιες ΗΠΑ. Ήταν Παρασκευή, είχε αρχίσει να νυχτώνει και βρισκόμασταν λίγες ώρες μακριά από το καταφύγιο. Κοντεύαμε να φθάσουμε, όταν κάποιος σταμάτησε δίπλα μας σε μια πινακίδα ΣΤΟΠ και έκανε νόημα στον οδηγό να κατεβάσει το παράθυρό του.
«Είμαι αρκετά σίγουρος πως το πίσω λάστιχό σας χάνει αέρα», είπε. «Μπορώ να το κοιτάξω αν θέλεις».
Έτσι παρκάραμε κοντά σε ένα μαγαζί με άπλετο φως και βγήκαμε όλοι μας από το βαν φορώντας παλτά και σκουφιά.
«Ονομάζομαι Τζιμ», είπε αυτός και έσκυψε να δει το λάστιχο. «Σίγουρα χάνει αέρα από δω, βλέπεις;» και έδειξε ένα καρφί πάνω στο λάστιχο.
Ο Τζιμ μας είπε να κατεβάσουμε τη ρεζέρβα ενώ ο γρύλος που είχαμε στο βαν δεν του έκανε και πολύ καλή εντύπωση. Έτσι πήρε τον δικό του και άρχισε να δουλεύει. Όλοι εμείς ήμασταν πρόθυμοι να βοηθήσουμε, όμως κανένας μας δεν ήξερε πώς.
«Τραβάτε για τις πλαγιές;» μας ρώτησε ο Τζιμ, δείχνοντας τα πράγματα που είχαμε δεμένα πάνω στο βαν. Του είπα ότι ήταν η πρώτη φορά που θα έκανα σκι με σανίδα στο χιόνι.
«Έχει να χιονίσει από τη Δευτέρα. Θα έχει πολύ πάγο εκεί πάνω. Είστε σίγουροι πως θέλετε να πάτε τώρα;» μας ρώτησε χαμογελώντας. Κάπως αβέβαια, του χαμογέλασα κι εγώ.
Ο Τζιμ δούλευε μεθοδικά και σε λίγη ώρα είχε αλλάξει το λάστιχο.
«Όλα καλά. Ο Θεός να σας ευλογεί παλικάρια. Εύχομαι να περάσετε καλά. – Και θα προσευχηθώ να πέσει φρέσκο χιόνι», είπε κοιτάζοντας προς το μέρος μου.
Καθώς έφευγε, παρατήρησα ένα αυτοκόλλητο στο πίσω μέρος από το φορτηγάκι του, το οποίο έλεγε «Ο Χριστός είναι Κύριος».
Ο Τζιμ δεν μας έκανε κήρυγμα, όμως το φως του Σωτήρα του έλαμπε διαμέσου του. Δεν είχε μιλήσει για την πίστη του, όμως βάδιζε στον δρόμο του Κυρίου. Και το παράδειγμα του σαν Χριστιανός, με το να βρει τον χρόνο να βοηθήσει μια ομάδα από αγνώστους κάπου εκεί πάνω στα βουνά ενώ έκανε τόσο κρύο, είναι κάτι το οποίο πάντα θα θυμάμαι.