Ενώ επέστρεφα με τον γιο μου στο σπίτι, μετά από μια βόλτα με μερικούς φίλους, τον ρώτησα αν πέρασε όμορφα.
«Έτσι κι έτσι», μου απάντησε. «Όμως τα παιδιά στην παιδική χαρά με πείραζαν».
«Για ποιο πράγμα;» τον ρώτησα. Μια και μερικές φορές αντιδρά υπερβολικά απότομα στα σχόλια, γι’ αυτό υπέθεσα πως δεν ήταν κάτι το σοβαρό.
«Ο Έρικ μου είπε πως είδε μια φωτογραφία μου που ενώ μελετούσα για το σχολείο με είχε πάρει ο ύπνος και το ίδιο είπε και η Λέσλη και μετά όλα τα παιδιά άρχισαν να γελάνε».
Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Εγώ ήμουν αυτή που είχα ανεβάσει στο FaceBook τη φωτογραφία του γιου μου να κοιμάται στο γραφείο του, με τα βιβλία του δίπλα. Η φωτογραφία μου φάνηκε κάπως χαριτωμένη. Ο γιός μου όταν ασχολείται με κάτι, τα δίνει όλα, όταν όμως είναι κουρασμένος, είναι κουρασμένος και τότε κοιμάται.
Όλη μου η οικογένεια είναι έτσι. Τα πιτσιρίκια μου και εγώ γνωρίζουμε πως μόλις φθάσουμε σε κάποιο βαθμό κούρασης, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε. Ο ύπνος είναι η μόνη λύση και ο γιος μου το γνωρίζει αυτό από πολύ μικρός. Όταν είναι κουρασμένος είναι κουρασμένος και ακόμα και αν είναι να τραγουδήσουμε το ‘να ζήσεις’ στα γενέθλια κάποιου ή όταν σχεδόν έχει τελειώσει το διάβασμα για το σχολείο, θα τον πάρει ο ύπνος.
Ο σύζυγός μου κι εγώ το ξέρουμε αυτό και το συμμεριζόμαστε. Οι περισσότεροι από τους δασκάλους του γιου μας το κατανοούν κι αυτοί επίσης γιατί μερικές φορές μπορεί να τον πάρει ο ύπνος στο θρανίο του. Εγώ η ίδια προσπαθώ να τον βάλω για ύπνο νωρίς το βράδυ, όταν πρέπει να ξυπνήσει νωρίς το πρωί ή έχει πολλές δραστηριότητες στην ημέρα του.
Αυτό, οι γονείς και οι δάσκαλοι γενικά το κατανοούν. Τα παιδιά όμως όχι.
Όταν ανέβασα τη φωτογραφία, δεν σκέφτηκα για την πιθανότητα ότι οι άλλοι γονείς θα έδειχναν στα παιδιά τους αυτή τη «χαριτωμένη» φωτογραφία, η οποία στον νου ενός παιδιού να μην είναι και τόσο «χαριτωμένη» αλλά μάλλον «ανόητη» ή «αστεία» ή «ντροπιαστική». Είναι αυτό που λέμε, υλικό για δούλεμα.
Κάτι το οποίο είχα κάνει απερίσκεπτα, πλήγωσε τον γιο μου. Τον παρουσίασε με μια αρνητική εικόνα στους φίλους του. Ίσως και μετά από λίγη ώρα να το είχαν ξεχάσει και να έπαιζαν όλοι μαζί ξανά. Όμως εκείνη τη στιγμή, έπρεπε να ομολογήσω στο γιο μου πως δεν ήταν δικό τους το λάθος, ήταν δικό μου.
Έδειξα τη φωτογραφία που είχα ανεβάσει στο FaceBook στον γιο μου και του είπα, «Εγώ ανέβασα αυτή τη φωτογραφία σου προχθές. Δεν πέρασε καν από το νου μου ότι κάποιος θα σε πείραζε». Στη συνέχεια του υποσχέθηκα, «Δεν πρόκειται να ανεβάσω τίποτα ξανά εκτός και αν σε ρωτήσω πρώτα». Αυτή τη συμφωνία την είχα κάνει ήδη με τα άλλα μέλη της οικογένειάς μου, όμως δεν είχα σκεφτεί ότι θα είχε και τόση σημασία για τον μικρότερο γιο μου. Έσφαλα.
Μου κάνει εντύπωση που έκανα ένα τέτοιο λάθος. Όταν σκεφτόμουν τα παιδικά μου χρόνια, οι χειρότερες στενοχώριες μου προέρχονταν από το πείραγμα των άλλων παιδιών. Μπορώ να θυμηθώ πέντε-έξη διαφορετικές περιπτώσεις, πριν ακόμα γίνω πέντε χρονών, όταν με πείραζαν τα άλλα παιδιά και είχα βάλει τα κλάματα. Οι επώδυνες στιγμές τείνουν να παραμένουν στον νου και την καρδιά πολύ μετά αφότου ξεχαστούν τα λόγια.
Πόσο συχνά μπορεί τα ίδια μου τα λόγια ή τα άλλα διάφορα σχόλια να έχουν τον ίδιο απόηχο όπως εκείνων των παιδιών στην παιδική χαρά; Όταν προσπαθώ να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου και μετά από μια-δύο ενοχλήσεις, τους μιλάω απότομα, λέγοντάς τους να με αφήσουν ήσυχη ώστε να τελειώσω αυτό που κάνω. Ή όταν τσακώνονται και δεν αντέχω τους διαπληκτισμούς τους και τους λέω ότι δεν με νοιάζει ποιος είπε τι ή ποιος φταίει – απλά να κάνουν ησυχία.
Μετά από προσεκτικό συλλογισμό, αποφάσισα να βλέπω την κάθε στιγμή της ζωής μέσα από τα μάτια του παιδιού μου. Αυτή δεν είναι μια υπόσχεση που μπορώ να δώσω, ούτε που μπορώ να κρατήσω, όμως είναι κάτι που μπορώ να προσπαθήσω να εφαρμόσω. Όχι μια απόφαση για όλα και για τα πάντα, αλλά μια επιλογή για την κάθε στιγμή. Να ηρεμήσω. Να σκεφτώ. Να προσευχηθώ. Να αγαπήσω.
Να θυμηθώ τα λόγια του Χριστού που γεμάτος στοργή αφιέρωσε χρόνο στα παιδιά. «Αφήστε τα παιδιά, και μην τα εμποδίζετε να ‘ρθουν σε Μένα» είπε ο Ιησούς. «Επειδή, για αυτά είναι η βασιλεία των ουρανών». 1
* * *
Με κάποιο τρόπο, πρέπει να παραμείνετε αισιόδοξοι. Πάντα να προσβλέπετε στο μέλλον με ελπίδα. Αναζητήστε το καλύτερο στους άλλους. Προσπαθήστε να δείτε τα πράγματα όπως ένα παιδί. Δείτε το θαύμα που υπάρχει ακόμα και στα πιο απλά πράγματα. Ποτέ μην πάψετε να κάνετε όνειρα. Πιστέψτε πως όλα είναι δυνατά. — Richie Sambora (γεννηθείς το 1959)
Αν μπορούσα να μεγαλώσω το παιδί μου ξανά από την αρχή, θα χρησιμοποιούσα τα δάκτυλα μου για να ζωγραφίζω περισσότερο και όχι να του υποδεικνύω τι να κάνει. Θα του φώναζα λιγότερο και θα προσπαθούσα να βρισκόμουνα πιο κοντά του. Θα πρόσεχα αυτό και όχι το ρολόι. Δεν θα με ένοιαζε αν ήξερα λιγότερα αρκεί να νοιαζόμουν περισσότερο γι’ αυτό. Θα έκανα περισσότερους περίπατους και θα πέταγα περισσότερους χαρταετούς. Θα έπαυα να το παίζω σοβαρή και θα έπαιρνα στα σοβαρά το παιχνίδι. Θα έτρεχα σε πιο πολλά λιβάδια και θα κοιτούσα πιο πολλά άστρα. Θα αγκάλιαζα πιο πολύ και θα εξανάγκαζα πιο λίγο. Θα ήμουν λιγότερο αυστηρή και περισσότερο ενθαρρυντική. Θα έφτιαχνα την αυτοπεποίθηση του πρώτα και μετά το σπίτι. Θα δίδασκα λιγότερο για την αγάπη της δύναμης και περισσότερο για τη δύναμη της αγάπης. — Diana Loomans
- Ματθαίου 19:14↑