Την παραμονή των Ευχαριστιών, είδα ένα άρθρο εδώ στο Ώστιν του Τέξας για την “Επιχείρηση Γαλοπούλα”. Η οργάνωση προσκαλούσε εθελοντές να βοηθήσουν στο σερβίρισμα και το πακετάρισμα των γευμάτων για εκείνους που δεν ήταν αρκετά καλότυχοι ώστε να έχουν ένα υπέροχο δείπνο την ημέρα των Ευχαριστιών, κάτι το οποίο μου αρέσει πάρα πολύ. Γαλοπούλα, πατάτες πουρέ, σάλτσα, γέμιση γαλοπούλας, ζελέ από κράνμπερυ, αρακά και καρότα, φρέσκα φασολάκια στο φούρνο, κολοκυθόπιτα … και αυτό είναι μόνο η αρχή!

Το επόμενο πρωί, εγώ και μια φίλη μου ξεκινήσαμε νωρίς-νωρίς να πάμε να βοηθήσουμε. Φτάσαμε σε ένα μεγάλο εστιατόριο και αμέσως είδαμε πλήθος από άλλους εθελοντές. Υπήρχε μια μεγάλη ουρά από αυτοκίνητα που είχαν πιάσει όλο το πάρκινγκ και επίσης εκατοντάδες άτομα βρίσκονταν έξω από το εστιατόριο περιμένοντας οδηγίες. Δεν περίμενα κάτι τέτοιο.

Όπως αποδείχτηκε, υπήρχαν εκεί πάνω από 1500 εθελοντές, και ήταν μια μικρή πρόκληση για να βρει ο καθένας κάτι να κάνει, όμως οι οργανωτές – όλοι τους εθελοντές και αυτοί – έκαναν καλά τη δουλειά τους, στο να διανείμουν τα καθήκοντα. Υπήρχαν ομάδες που ξεκοκάλιζαν τις γαλοπούλες, ετοίμαζαν τον πουρέ, χειριζόταν κάθε λεπτομέρεια που υπήρχε γύρω από το φαγητό, συν την οργάνωση για τα προσφερόμενα ρούχα και τα παλτά. Τα παιδιά ζωγράφιζαν εικόνες πάνω στα πακέτα με τα γεύματα, που έδινε μια χαρούμενη και προσωπική νότα. Εγώ κατέληξα να επιβλέπω την ομάδα με την “κολοκυθόπιτα”.

Γύρω στις 12, αφού είχαν ετοιμαστεί οι κολοκυθόπιτες και είχαν σερβιριστεί, μπήκα σε μια μεγάλη σειρά ατόμων που πακετάριζαν τα γεύματα. Ο κάθε εθελοντής έπαιρνε ένα άδειο πακέτο, το περνούσε μπροστά από τις διάφορες θέσεις σερβιρίσματος, το γέμιζε και μετά το έκλεινε και το παρέδιδε στην ομάδα που θα τα μοίραζε. Στεκόμουνα στη σειρά για αρκετή ώρα με αποτέλεσμα να πιάσω συζήτηση με τη γυναίκα που βρισκόταν πίσω μου. Ήταν μια απ’ αυτές τις διασυνδέσεις της στιγμής και καταλήξαμε να μιλάμε για πάνω από μια ώρα για τη προσωπική μας ζωή, τα ταξίδια και τις οικογένειές μας.

Μέσα σε λίγες ώρες, είχαν ετοιμαστεί μερικές χιλιάδες γεύματα, είχαν σερβιριστεί, είχαν πακεταριστεί, ενώ οι εθελοντές οδηγοί τα μετέφεραν σε αυτούς που τα χρειάζονταν. Η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη μουσική, ενθουσιασμό και μια μεγάλη αίσθηση συντροφικότητας. Μετά το καθάρισμα ο καθένας άρχισε να αναχωρεί για το σπίτι του, το ίδιο και εμείς.

Οδηγώντας πίσω στο σπίτι, η φίλη μου και εγώ ανταλλάξαμε ιστορίες για το πώς πήγαν τα πράγματα για την καθεμιά μας. Περάσαμε δίπλα από μια ομάδα αστέγων στο πεζοδρόμιο και είδαμε μερικά από τα πακέτα με το φαγητό δίπλα τους. Συζητήσαμε για τα άτομα που δουλέψαμε μαζί – τον πυροσβέστη, τη γυναίκα που έκανε επαγγελματική δουλειά στο να οργανώνει και να διευκολύνει τέτοιου είδους συμβάντα, τα ηλικιωμένα ζευγάρια που οικονομικά ήταν πολύ καλά, τους επαγγελματίες του κέτερινγκ που έκαναν σίγουρο ότι όλοι οι εθελοντές φορούσαν δίχτυ στα μαλλιά τους, και ούτω καθεξής. Υπήρχαν άνθρωποι από κάθε κοινωνική θέση, νέοι και ηλικιωμένοι, πλούσιοι και φτωχοί – όλοι μαζί να προσφέρουν λίγες ώρες από το χρόνο τους για να γιορτάσουμε τις πολλές μας ευλογίες.

Την επόμενη μέρα κάποιος με ρώτησε πώς πήγε η εθελοντική εμπειρία, και αυτό που ήρθε στο νου μου από όλα όσα συνέβησαν ήταν η συνάντηση μου με εκείνη την κυρία στη σειρά σερβιρίσματος. Χαίρομαι που τη συνάντησα, επειδή πρέπει να πω ότι θα ήταν πολύ εύκολο να μην είχε γίνει. Βλέπετε, ένοιωθα κάπως εκτός τόπου σε εκείνη τη σειρά. Μερικοί εθελοντές είχαν έρθει με τις οικογένειές τους ή με μια ομάδα από φίλους, και τα έλεγαν μεταξύ τους, όμως εγώ δεν ήξερα κανέναν γύρω μου. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μερικές φορές ξεχνάω πως και οι άλλοι είναι ακριβώς όπως και εγώ. Μερικές φορές φαίνεται ο κάθε άλλος να τα πηγαίνει περίφημα, να είναι 100% ευτυχισμένος, χωρίς προβλήματα, να έχει επιλύσει όλα τα προβλήματα της ζωής του, και να έχει πληθώρα από φίλους. Εκείνη τη μέρα όμως ξαναθυμήθηκα πόσο αναληθές είναι συνήθως αυτό, και πώς ο καθένας (ή τουλάχιστον ο περισσότερος κόσμος) αναζητάει άλλους για να συζητήσει, να γίνει φίλος και πιθανόν να συνδεθεί κάπως περισσότερο.

Αυτό που εγώ πήρα αυτή τη μέρα των Ευχαριστιών ήταν μια υπενθύμιση στο να κάνω το πρώτο βήμα. Να πλησιάσω τους άλλους. Να αρχίσω μια συζήτηση. Να δώσω στον Ιησού μια ευκαιρία να βάλει κάποιον στο μονοπάτι μου που να χρειάζεται έναν φίλο, και με τον οποίο ίσως, με το καιρό, να μπορέσω να μοιραστώ την πίστη μου. Αν κάνω αυτό που μπορώ – μια προσπάθεια, μια ενέργεια – όσο μικρή κι αν είναι, μπορώ να εμπιστευθώ το Θεό να με χρησιμοποιήσει, ανεξάρτητα από τους προσωπικούς μου περιορισμούς.

* * *

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΕΥΤΥΧΙΑ

Πριν αρχίσετε, βάλτε μια ανθεκτική ποδιά που δεν λερώνει, για να σας προστατέψει από τις πιτσιλιές της πίκρας και την ξινίλα της ζωής. Μέσα σε ένα μπολ από ελαστικό υλικό που μπορεί να αντέξει στα χτυπήματα, τα πεσίματα και τα γδαρσίματα, αναμίξτε τα ακόλουθα συστατικά:

— 2 γεμάτες κουταλιές ευγνωμοσύνης
— 1 1/2 κουταλιά ικανοποίησης
— Έναν σβώλο από γενναιοδωρία
— 3 σταγόνες συμπυκνωμένο σιρόπι αισιοδοξίας
— Μια φέτα από λαμπερό χαμόγελο
— Έναν σπόρο πίστης
— Μία κούπα από Ελιξίριο της Χαράς

Καρυκεύστε με μια γενναία δόση από καλό χιούμορ.

Ανακατέψτε όλα τα συστατικά μαζί με ενθουσιασμό και σερβίρετε πάνω σε ένα πλατύ και χαρούμενο τραπέζι, αρκετά μεγάλο ώστε να χωρέσει όλους όσους συναντάτε.