Όταν κάποιος ρώτησε τον φημισμένο ορειβάτη George Mallory γιατί ήθελε να ανέβει στο Όρος Έβερεστ, αυτός το έθεσε απλά: «Επειδή βρίσκεται εκεί».
Δεν γνώριζε ότι αν έμενε σπίτι του θα ήταν περισσότερο ασφαλής; Δεν τον ένοιαζαν οι κίνδυνοι, οι δυσκολίες και το ρίσκο;
Δυστυχώς, ένα μυστηριώδες ατύχημα βρήκε τον Mallory και την ορειβατική του ομάδα το 1924 καθώς επιχειρούσαν να φτάσουν στην κορυφή του Έβερεστ. Το σώμα του βρέθηκε 75 χρόνια αργότερα. Στην κυριολεξία πέθανε προσπαθώντας. Όμως έχω μια υποψία πως αν είχε την ευκαιρία, ο Mallory θα προσπαθούσε ξανά. Το όραμα δεν είναι ποτέ χωρίς ρίσκο, εμπεριέχει όμως και τις δικές του ανταμοιβές.
Τους περισσότερους από μας δεν θα μας πείραζε να βρεθούμε στην κορυφή ενός βουνού, όμως είναι το ταξίδι προς την κορυφή που μας ανησυχεί, οι θυσίες που απαιτούνται και μας κάνουν διστακτικούς. Από την άλλη, για εκείνους που έχουν όραμα, ακόμα και το ταξίδι είναι συναρπαστικό, είναι μέρος της ανταμοιβής. Μόνον εκείνοι που κατακτούν βουνά θα δούνε τον κόσμο από μία νέα προοπτική. Σαν ερασιτέχνης ορειβάτης ο Henry Edmundson είχε πει, «Είναι η ολοκληρωμένη ομορφιά του τοπίου που δεν είδες ποτέ πριν, το μυστήριο του τι βρίσκεται πίσω απ’ τον επόμενο γκρεμό, το βουητό ενός χειμάρρου χίλια μέτρα πιο κάτω, η ηρεμία ενός απογευματινού και η έντονη συντροφικότητα όταν μοιράζεσαι αυτό το όνειρο με άλλους».
Ήδη βλέπω μερικά βουνά στον ορίζοντα αυτής της χρονιάς που πρέπει να κατακτηθούν. Θέλω να τα ανέβω με πίστη και όραμα, ενώ βαστιέμαι από τα χέρια του ευγενικού Ποιμένα μου που περπατά μαζί μου και έχει υποσχεθεί ότι ποτέ δεν θα με εγκαταλείψει ούτε για μια μέρα.
Ας είναι αυτή η χρονιά μια χρονιά με όραμα!