Έχω έναν καλό φίλο που μου είπε για κάτι που του συνέβη στα γενέθλιά του. Είχε πάει το αυτοκίνητό του για επισκευή και εκείνη ακριβώς την ημέρα πήγαινε κάποιο άλλο άτομο μια ολοήμερη εκδρομή με το δικό τους αυτοκίνητο. Έχοντας στον νου του να πάρει το αυτοκίνητο απ’ το συνεργείο μετά το τέλος της ημέρας, είχε μαζί του ένα καλό ποσό χρημάτων για να πληρώσει για την επισκευή του αυτοκινήτου του.

Όμως, όταν πήγε να πάρει το αυτοκίνητό του, ανακάλυψε ότι ο φάκελος με τα χρήματα δεν ήταν μέσα στην τσάντα όπου τον είχε τοποθετήσει αρχικά. Γρήγορα τηλεφώνησε στον ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου που οδηγούσε εκείνη την ημέρα, να δει μήπως και ο φάκελος με τα χρήματα είχε πέσει από την τσάντα του κάπου μέσα στο αυτοκίνητο εκείνο.

«Λυπάμαι, όμως δεν τα βλέπω πουθενά», ήταν η απάντηση.

Στη συνέχεια, ο φίλος αυτός μου είπε πόσο φοβερά άσχημα ένοιωσε, τόσο από την απώλεια των χρημάτων όσο και από την κούραση της ημέρας εκείνης. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, παρά να εκλιπαρήσει τον Θεό μήπως και βρεθούν τα χρήματα που είχε χάσει. Όμως οι πιθανότητες γι’ αυτό ήταν πολύ λίγες για να έχει κάποια ελπίδα.

Με βαριά καρδιά και με έναν τρομερό πονοκέφαλο, η μέρα των γενεθλίων του είχε μετατραπεί σε απογοήτευση. Έχοντας πονοκέφαλο και ανησυχώντας για τα χρήματα καθώς επίσης και κατηγορώντας τον εαυτό του που τα έχασε, πέρασε κάμποσες ώρες προσπαθώντας να κατανοήσει γιατί να του συνέβη αυτό. Στο τέλος επέλεξε να βάλει την όλη υπόθεση στα χέρια του Θεού και να Τον εμπιστευτεί.

Την επόμενη μέρα πήγε στη δουλειά του νοιώθοντας πως όλα θα πήγαιναν καλά. Δεν υπολόγιζε να ξαναδεί τα χρήματα εκείνα, ήξερε όμως ότι ο Θεός θα φρόντιζε την όλη υπόθεση.

Περίπου γύρω στο μεσημέρι δέχθηκε ένα τηλεφώνημα. Ήταν η κυρία της οποίας το αυτοκίνητο είχε οδηγήσει την προηγούμενη μέρα. «Βρήκαμε τον φάκελο με τα χρήματα όταν ξαναψάξαμε το αυτοκίνητο», του είπε. «Ελάτε να τα πάρετε όποτε θέλετε».

Τι ανακούφιση και ευγνωμοσύνη ένοιωσε. Ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που είχε επιλέξει να εμπιστευτεί το όλο θέμα στη φροντίδα του Θεού.

Θα μπορούσε να ενδώσει στην απόγνωση και την αγωνία. Όμως επέλεξε να δοξάσει τον Κύριο ανεξάρτητα απ’ τις περιστάσεις. Δεν είχε να κάνει με το τι έκανε ή δεν έκανε ο Θεός γι’ αυτόν ή με το αν φαινόταν ότι ο Θεός του φέρθηκε «καλά» ή «άσχημα». Αυτό που είχε σημασία ήταν ότι εμπιστεύτηκε τον Ιησού. Γνώριζε ότι πάντα μπορούσε να εμπιστευθεί την αγάπη του Θεού, ανεξάρτητα από τις προκλήσεις ή τις απώλειες που αντιμετώπιζε, επειδή ο Ιησούς είχε κάνει τόσα πολλά, έχοντας δώσει ακόμα και τη ζωή Του γι’ αυτόν.

Το να είσαι ακόλουθος του Ιησού δεν εγγυάται ότι το καθετί θα πάει όπως ακριβώς θέλουμε εμείς να πάει. Όμως, αφού κάνουμε αυτό που περνάει από το χέρι μας, μπορούμε να εναποθέσουμε σε Αυτόν να κάνει αυτό που γνωρίζει Αυτός ως καλύτερο. Ακόμα και αν κάτι έχει χαθεί ή μας έχει αφαιρεθεί, ο Θεός πάντα θα προμηθεύσει ή θα μας ανακατευθύνει ή θα μας δείξει πώς να τα καταφέρουμε χωρίς αυτό που νομίζαμε ότι χρειαζόμασταν τόσο πολύ. Μέσα απ’ το καθετί, πρέπει να εμπιστευόμαστε ότι Αυτός ποτέ δεν αποτυγχάνει και ότι Αυτός κάνει όλα τα πράγματα να πάνε για το καλό μας.

Απαιτείται πίστη για να υπομείνουμε τις δοκιμασίες και τις απώλειες. Όταν προσπαθούμε να λέμε ευχαριστώ για το καθετί, τότε θα είμαστε σε καλύτερη θέση να εμπιστευτούμε τον Θεό να μας προμηθεύει αυτό που Αυτός γνωρίζει ότι είναι το καλύτερο για μας.

Ο φίλος μου αυτός έλαβε κάτι πολύ πολύτιμο από τον Ιησού τη μέρα των γενεθλίων του. Έλαβε το δώρο μιας ενισχυμένης πίστης στο ότι θα μπορεί πάντα να εμπιστεύεται τον Θεό για το καθετί και αυτό είναι ένα δώρο που διαρκεί για πάντα.