Όταν έκανα τη βάρδια μου σαν νοσοκόμα στον θάλαμο με ασθενείς που πάσχουν από Αλτσχάιμερ, κάποια ασθενής ήταν πολύ ταραγμένη και δεν μπορούσε να παραμείνει ακίνητη. Θα μπορούσα να της είχα δώσει κάποιο φάρμακο για να την ηρεμήσω, όμως επειδή δεν έδειχνε επιθετική ούτε πονούσε, την πήρα να περπατήσουμε για λίγο. Η βόλτα αυτή έδειχνε να είναι άσκοπη. Μερικές φορές σταματούσα για να κοιτάξει πίνακες ζωγραφικής, για να της δείξω ένα λούτρινο αρκουδάκι, να κοιτάξει έξω από το παράθυρο, κτλ, όμως ως επί το πλείστον περπατούσαμε.
Αυτή η άσκοπη βόλτα συνεχίστηκε για περισσότερο από μια ώρα, όμως κάθε φορά που προσπαθούσα να την πάω προς το σαλόνι, αυτή συνέχισε να με τραβάει προς μια άλλη κατεύθυνση. Τότε ήταν που μου ήλθε η σκέψη: Έτσι είμαι κι εγώ με τον Θεό! Πόσο συχνά Τον σέρνω σε κάθε γωνιά του κάθε δωματίου στη ζωή μου, ανεξάρτητα από το τι προσπαθεί Αυτός να μου δείξει ή να κάνει μαζί μου. Όμως παρ’ όλα αυτά, Αυτός συνεχίζει να βρίσκεται δίπλα μου και να μετακινεί αντικείμενα από μπροστά μου για να βεβαιωθεί ότι δεν θα σκοντάψω. Βρίσκεται πάντα δίπλα μου και η αγάπη Του είναι χωρίς τελειωμό.
Κάποια στιγμή, η ασθενής αυτή με τράβαγε από το πουλόβερ. Συνέχισε να με πηγαίνει προς μια έξοδο κινδύνου σε περίπτωση φωτιάς και αν και είχαμε πάει αρκετές φορές ήδη εκεί, αυτή επέμενε, γι’ αυτό και την άφησα να με ξαναπάει εκεί. Σκέφτηκα πως κάπως έτσι πρέπει να βλέπει και μένα ο Θεός μερικές φορές και να σκέπτεται, Τι να κάνω, σύντομα θα πρέπει να γυρίσει ξανά πίσω. Αν δεν ακούει, θα πρέπει να την αφήσω να κάνει το δικό της. Θα μάθει και στο τέλος θα επιστρέψει.
Ο Θεός φαινόταν να μου δείχνει πώς με παρακολουθεί, πώς με προσέχει. Πώς ποτέ δεν είναι ανυπόμονος. Σκέφτηκα πως είχα αφιερώσει ήδη πολύ ώρα σε αυτήν. Είναι καιρός να ζητήσω τη βοήθεια κάποιας άλλης νοσοκόμας να αναλάβει … όμως μέσα μου ένοιωθα πως δεν ήταν το σωστό. Αναρωτιόμουνα, Πώς μπορώ εγώ να την αφήσω, όταν αυτή με χρειάζεται τόσο και μετά από όσα έχει κάνει ο Θεός για μένα; Είναι η δική μου ζωή και ο δικός μου χρόνος πιο σημαντικά από το να προσέχω κάποιον άλλον;
Ακόμα και όταν τα πάω καλά, συχνά καταλήγω να νοιώθω βαρεμάρα και σταματάω – ή αρχίζω να σκέπτομαι πόσο σπουδαία είμαι και νοιώθω αρκετά ευχαριστημένη με τον εαυτό μου. Όμως στην πραγματικότητα, το να βοηθάω και να υπηρετώ τους άλλους είναι απλά η δική μου «πνευματική υπηρεσία» 1 και αυτό που κάνει για μένα ο Θεός κάθε μέρα.
- βλ. Ρωμαίους 12:1↑