Στο Ιωάννη 14:26, ο Ιησούς υπόσχεται να στείλει το Άγιο Πνεύμα να παρηγορήσει τους μαθητές Του, μετά την αναχώρησή Του απ’ τον κόσμο αυτό. «Και ο Παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιο, που ο Πατέρας θα στείλει στο όνομά Μου, εκείνος θα σας τα διδάξει όλα, και θα σας υπενθυμίσει όλα όσα είπα προς εσάς».
Αυτή η υπόσχεση έχει χαραχτεί στη μνήμη μου από τότε που ήμουν μικρό παιδί. Όμως μόνο όταν έφτασα στην ηλικία των εικοσιπέντε, συνάντησα εγώ ο ίδιος τον «Παράκλητο».
Η μητέρα μου πέθανε όταν εγώ ήμουν 20 ετών. Όταν μας συμβαίνει μια τέτοιου είδους τραγωδία ή απώλεια, είναι εύκολο να κλειστούμε στον εαυτό μας, τη λύπη και το πένθος και να μη θέλουμε να παρηγορηθούμε. Κάτι παρόμοιο συνέβη και σε μένα. Αν και εξωτερικά έδειχνα να είμαι συγκρατημένος, αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο, πάρα μόνο μια μάσκα για να κρύψω τον πόνο και την θλίψη που μετέφερα καθημερινά μέσα μου, αφότου απεβίωσε η μητέρα μου.
Η αλήθεια είναι ότι ήμουν πικραμένος με το γεγονός ότι η μητέρα μου είχε απεβιώσει. Βέβαια το να πενθεί κάποιος μετά από μια τέτοια απώλεια είναι κάτι το φυσιολογικό, όμως εγώ δεν μπορούσα να ξεπεράσω τη θλίψη που ένοιωθα μέσα μου.
Λίγο καιρό αργότερα, ενέδωσα στην παρότρυνση του Κυρίου να Τον ευχαριστήσω, που η μητέρα μου τώρα ήταν κοντά Του, κάτι που βοήθησε να θεραπευτεί η πίκρα που ένοιωθα κατά του Θεού.
Μετά από λίγο καιρό, έφθασε η επέτειος των δέκα ετών αφότου απεβίωσε η μητέρα μου. Αυτή η μέρα ήταν πάντα η πιο οδυνηρή μέρα της χρονιάς. Όμως τη φορά αυτή, ένοιωσα ασυνήθιστα ευτυχισμένος και γαλήνιος. Καθώς είχα ξαπλώσει εκείνο το βράδυ, άρχισα να αντιλαμβάνομαι μια εξαιρετικά παρήγορη αίσθηση να πλημμυρίζει την καρδιά μου. Το θεραπευτικό της βάλσαμο άγγιζε μέρη της ψυχής μου, τα οποία από πολύ καιρό είχαν σαρωθεί από τη θλίψη. Ήταν λες και δύο δυνατά, στοργικά χέρια είχαν αγκαλιάσει την καρδιά μου – κάτι που με έκανε να νοιώθω ασφάλεια και σιγουριά.
Ρώτησα τον Θεό τι συνέβαινε και Αυτός μου είπε, «Εσύ ο ίδιος έχεις συνάντηση με τον Παράκλητο».
Εκεί ένοιωσα να αφαιρείται το βάρος της θλίψης που έσερνα σαν ένα σταυρό για τόσο καιρό. Με δάκρυα χαράς στο πρόσωπό μου, είπα ξανά και ξανά στο Άγιο Πνεύμα, «Αποδέχομαι την παρηγοριά που θέλεις να μου δώσεις, χωρίς επιφυλάξεις». Όσο περισσότερο το έλεγα, τόσο περισσότερο μεγάλωνε μέσα μου αυτό το αίσθημα παρηγοριάς και από τότε, αυτή η παρηγοριά ποτέ δεν με εγκατέλειψε.
Μήπως κουβαλάτε κι εσείς ένα φορτίο θλίψης και στεναχώριας; Δεν χρειάζεται. Ο Παράκλητος, το Άγιο Πνεύμα, κτυπά στην πόρτα της καρδιάς σας αυτή τη στιγμή. Με τα χέρια Του απλωμένα, περιμένει να σας αγκαλιάσει. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να προσευχηθείτε, να δεχθείτε τον Ιησού και να γεμίσετε με το Άγιο Πνεύμα.