Για όσο μπορώ να θυμηθώ, πάντα ένοιωθα πως χρειαζόμουν έναν σκοπό, μία «αποστολή», ένα σχέδιο στη ζωή μου. Αποτελούν τόσο μέρος της προσωπικότητας μου όσο και το πώς είχα μεγαλώσει μαθαίνοντας να κατανοώ ότι ο Θεός φέρνει αποτέλεσμα – ότι Αυτός είχε ένα κάλεσμα, ένα «ιδιαίτερο μέρος στη Βασιλεία Του» για τον καθένα μας. Αυτό συνεχίζω να το πιστεύω … όμως με ένα διαφορετικό τρόπο.
Πριν αρκετά χρόνια, έγινε ξεκάθαρο στον νου μου πως αυτό που εγώ είχα υποθέσει ότι ήταν το κάλεσμά μου, το δικό μου «ιδιαίτερο μέρος», στην ουσία δεν ήταν. Ή καλύτερα θα έλεγα, είχε πάψει να είναι. Φυσικό ήταν να κυριευτώ από μια εμμονή στο να βρω έναν καινούργιο σκοπό. Ερεύνησα βαθειά μέσα μου. Διαλογίστηκα. Προσευχήθηκα. Ζήτησα να πάρω συμβουλές και καθοδήγηση. Δεν μπορούσα να καθορίσω «το σωστό σχέδιο», όμως συνέχισα, μετακόμισα κάπου αλλού και άρχισα μια νέα δουλειά. Ήλπιζα πως με το να δράσω, με το να κάνω κάτι, ακόμα και αν δεν ήταν το πιο πετυχημένο, θα έφθανα κοντύτερα στο να βρω τον καινούργιο μου σκοπό.
Από τότε πέρασαν δύο χρόνια και συνεχίζω να μην είμαι κοντύτερα στον «νέο μου σκοπό». Ήμουν αποθαρρυμένη και το χειρότερο ήταν ότι ένοιωθα ενοχές. Ένοιωθα ότι υπήρχε κάτι που «υποτίθετο» ότι έπρεπε να κάνω και αυτό μου διέφευγε.
Όταν συναντάς κάποιον για πρώτη φορά, μία από τις ερωτήσεις που σίγουρα ακολουθεί μέσα σε λίγα λεπτά είναι, «Με τι ασχολείσαι;» Και για μένα είναι δύσκολο να απαντήσω σ’ αυτή την ερώτηση. Όντως, κάθε μέρα, πάω σε μια δουλειά που έχω, που είναι κάτι με το οποίο ασχολούμαι. Όμως άραγε αυτός ο ρόλος μου σε μία μη-κερδοσκοπική ομάδα, τον οποίο απολαμβάνω και με κάνει να νοιώθω όμορφα, συνοψίζει πράγματι το «με τι ασχολούμαι» με την έννοια του ποιο είναι το νόημα της ζωής μου; Καθορίζει το ποιά είμαι εγώ; Στην πραγματικότητα δεν το κάνει.
Για μένα έχει σημασία το να επιτελώ μια εργασία για την οποία να νοιώθω καλά και συγχρόνως να την απολαμβάνω, και νομίζω ότι η προσωπική μου καριέρα πάντα θα είναι ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου και συγχρόνως θα παίζει έναν ρόλο στο πώς πραγματοποιώ τις επιδιώξεις μου στη ζωή. Όμως πιστεύω πως το νόημα της ζωής κάποιου, όπως και η ίδια η ζωή, δεν είναι χαραγμένο κάπου ανεξίτηλα, χωρίς ανάγκη για αναθεώρηση. Και μάλλον δεν είναι απλά ένα μόνο πράγμα, ή ακόμα και ένα πράγμα την κάθε φορά.
Όσον αφορά εμένα, προς το παρόν οι στόχοι μου περιλαμβάνουν το να κάνω αυτό που μπορώ για να κάνω τις ζωές των γύρω μου λίγο καλύτερες. Επίσης ανακαλύπτω τη σημασία του να μαθαίνω να αγαπώ και να φροντίζω τον εαυτό μου. Ξόδεψα πολλά χρόνια με μοναδικό σκοπό να εκπληρώνω πράγματα – για χάρη των άλλων, είπα στον εαυτό μου – που είχα πάψει να θυμάμαι πως και εγώ είχα κάποια αξία, πως ο Θεός ήθελε να είμαι κι εγώ χαρούμενη και να νοιώθω εκπλήρωση επίσης. Ανακάλυψα ένα χαρούμενο συναίσθημα σκοπού μέσα από το να μαθαίνω καινούργια πράγματα, να ταξιδεύω σε νέα μέρη, να βιώνω νέες εμπειρίες, καθώς επίσης και να ασχολούμαι με φιλολογία, τέχνη και μουσική – απολαμβάνοντας την εμπειρία του να είμαι ζωντανή και συνδεδεμένη με άλλους όμορφους ανθρώπους σε αυτό τον εκπληκτικό κόσμο.
Επίσης ξεπέρασα την κοντόφθαλμη νοοτροπία ότι για να ανακαλύψω νόημα στη ζωή, θα πρέπει να έχω κάποιο μεγαλειώδες, ένδοξο και φλογερό πάθος – ότι θα πρέπει να είμαι κάποιου είδος «σωτήρας». Σταμάτησα να πιέζω και να τυραννάω τον εαυτό μου με μια υποσυνείδητη αίσθηση αποτυχίας ότι δεν έκανα κάτι που θεωρούσα αρκετά σημαντικό ή αρκετά καλό. Και αυτό σου δίνει φτερά.
Κάπου-κάπου, συνεχίζω να νοιώθω μια χροιά ενοχής γύρω από τις παρυφές της συνείδησής μου. Νοιώθω εκείνο το ενοχλητικό συναίσθημα πως ο καινούργιος μου εαυτός δεν είναι αρκετά φιλόδοξος, πως η ζωή μου δεν έχει κάποιο σκοπό σαν οδηγό της όπως θα μπορούσε. Όμως, ποιός μπορεί να πει πως το νόημα της ζωής κάποιου είναι πιο πολύτιμο από κάποιου άλλου; Δεν παίζει ο καθένας τον ρόλο του στη δημιουργία αυτού του οικοδομήματος που λέγεται ανθρωπότητα;
Θα κλείσω με κάτι που μου έδωσε ο Ιησούς σε απάντηση στην προσευχή μου ενώ περνούσα δύσκολες στιγμές πριν κάποια χρόνια. Το έχω διαβάσει ξανά και ξανά και πάντα με ενθαρρύνει πάρα πολύ:
Ο «σκοπός στη ζωή» σου δεν είναι πάντα κάτι εμφανές, ξεκάθαρο και εντελώς κατανοητό την κάθε φορά. Μερικές φορές φαίνεται να μην έχεις κανέναν ιδιαίτερο σκοπό. Φαίνεται σαν να ζεις την κάθε σου μέρα, δουλεύοντας, ζώντας, συνεχίζοντας. Δεν δείχνει σαν κάτι το «ιδιαίτερο» ή γεμάτο με σκοπό. Όμως είναι! Η κάθε μέρα της ζωής σου είναι σημαντική. Η κάθε μέρα είναι μια ευκαιρία, μια ανοικτή πόρτα. Η κάθε μέρα μπορεί να έχει τη δική της σημασία. Για Εμένα, όλα έχουν αξία. Για Εμένα όλα μετράνε. Για Εμένα όλα είναι πολύτιμα.