«Δεν μπορώ να τα καταφέρω, μου είναι πολύ δύσκολο!» είπε με απόγνωση ο Ρόμπι, τον οποίο βοηθούσα με τη σχολική του εκπαίδευση στο σπίτι, απ’ την πρώτη τάξη. Όμως στο ξεκίνημα της δεύτερης χρονιάς, τα πολλά μαθήματα που θα έπρεπε να μελετά, τον είχαν αποθαρρύνει.
«Πόσο πρέπει να διαβάζω κάθε μέρα; Και κάθε βδομάδα; Και κάθε μήνα;» Και όσο σκεφτόταν την επερχόμενη σχολική χρονιά, όλο και έκλαιγε περισσότερο.
Η συνάδελφός μου η Άντζελα, που δίδασκε τις πιο μεγάλες τάξεις, άκουσε τι συνέβαινε και πήρε τον λόγο. «Ξέρεις πως μπορώ να φάω έναν ολόκληρο βίσωνα;» Τα μάτια του Ρόμπι έμειναν έκπληκτα. «Τι; Έναν ολόκληρο βίσωνα; Πώς το καταφέρνεις αυτό;» Θα σου πω: «Μπορώ να φάω έναν ολόκληρο βίσωνα, με μια μπουκιά την κάθε φορά. Το κόλπο είναι ότι δεν προσπαθώ να βάλω όλο τον βίσωνα στο στόμα μου με τη μια – ολόκληρος ο βίσωνας δεν χωρά ούτε καν στο πιάτο μου! Απλά παίρνω μια μπουκιά, μετά άλλη μια και άλλη μια μέχρι να φαγωθεί όλος ο βίσωνας».
Με τον βίσωνα στον νου του, ο Ρόμπι και εγώ κάναμε ένα σχεδιάγραμμα και βάλαμε κάποιους στόχους για το κάθε μάθημα. Αν πετύχαινε τον στόχο του για τη βδομάδα ή τον μήνα, θα έπαιρνε και μια μικρή ανταμοιβή. Αυτό είχε πολύ καλό αποτέλεσμα και μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς τα πήγε περίφημα.
Πριν μερικές βδομάδες, εγώ και ο σύζυγός μου συζητούσαμε για όλα εκείνα που έπρεπε να κάνει. Πλησίαζαν οι καταληκτικές ημερομηνίες, τα πράγματα παραφούσκωναν το πρόγραμμά του και οι άλλοι του ζητούσαν να κάνει περισσότερα απ’ ό,τι νόμιζε ότι μπορούσε να χειριστεί. Προσπαθούσα να σκεφτώ τρόπους πώς να καταφέρουμε το καθετί, όταν η Άντζελα ξαναμπήκε στη μέση και πήρε τον λόγο.
Είπε στον σύζυγό μου να βγάλει τον βίσωνα απ’ το πιάτο του. «Μπορείς να πάρεις μια μερίδα και να την βάλεις στο πιάτο σου, όμως δεν μπορείς να χωρέσεις ολόκληρο τον βίσωνα στο πιάτο. Μην προσπαθείς να χειριστείς περισσότερα απ’ ό,τι μπορείς να καταφέρεις και σε λίγο χρονικό διάστημα, ολόκληρος ο βίσωνας θα έχει καταναλωθεί».
Τα σοφά της και αναζωογονητικά της λόγια, με έκαναν να βάλω και τις δικές μου καταστάσεις στη σωστή προοπτική. Πόσες πολλές φορές είχα προσπαθήσει να βάλω περισσότερα πράγματα απ’ ό,τι έπρεπε στο πιάτο μου και στο τέλος ένοιωθα καταβεβλημένη απ’ τα όσα θα έπρεπε να κάνω; Μερικές φορές στο ξεκίνημα της μέρας μου, είναι σα να με καλύπτει ένα γκρίζο σύννεφο και νοιώθω ανήμπορη να αρχίσω καν να φροντίσω αυτά που έχω να κάνω. Έτσι λοιπόν, απλά προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου, αυτό που μου είπε η Άντζελα: «Μια μπουκιά τη φορά. Έτσι τρώγεται ο βίσωνας».