Ο απόστολος Παύλος στην πρώτη του επιστολή προς τον Τιμόθεο στα εδάφια 6:8-10 αναφέρθηκε στο θέμα του πλούτου: «Έχοντας, μάλιστα, διατροφές και σκεπάσματα, ας αρκούμαστε σ’ αυτά. Όσοι, βέβαια, θέλουν να πλουτίζουν, πέφτουν σε πειρασμό και παγίδα, και σε πολλές ανόητες και βλαβερές επιθυμίες, που βυθίζουν τους ανθρώπους σε όλεθρο και απώλεια. Επειδή, ρίζα όλων των κακών είναι η φιλαργυρία· την οποία μερικοί, καθώς την ορέχτηκαν, αποπλανήθηκαν από την πίστη και πέρασαν τον εαυτό τους μέσα από πολλές οδύνες». Το να έχεις χρήματα, από μόνο του δεν είναι κακό, κακό είναι να τα λατρεύεις. Η αφθονία χρημάτων ή η έλλειψη χρημάτων δεν έχουν τόση σημασία όσο η πνευματική μας κατάσταση.

Σύμφωνα με την Εβραϊκή παράδοση, τόσο η φτώχια όσο και η κάθε είδους αναπηρία συχνά θεωρούνταν σαν αποτέλεσμα αμαρτίας που είχε διαπράξει κάποιος. Στο Ιωάννη 9:1-3, οι μαθητές του Ιησού Τον ρωτάνε, «‘Ραββί, ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του, ώστε να γεννηθεί τυφλός;’ Ο Ιησούς αποκρίθηκε: ‘Ούτε αυτός αμάρτησε ούτε οι γονείς του· αλλά, για να φανερωθούν τα έργα τού Θεού σ’ αυτόν’». Αν και η ανθρώπινη φύση, συχνά αποδίδει τη φτώχεια ή άλλες αδυναμίες σε κάποιο σφάλμα που διέπραξε ένα άτομο, εντούτοις ο Θεός μπορεί και χρησιμοποιεί αυτού του είδους τις περιστάσεις για να εξυπηρετήσουν το τέλειο σχέδιο Του.

Η αναφορά για τον πλούσιο νεαρό άρχοντα στο Μάρκου 10:17-22 δείχνει πως τα πλούτη μπορεί να σταθούν πνευματικό εμπόδιο. Ο Ιησούς είπε στον νεαρό πλούσιο άρχοντα, να πουλήσει τα υπάρχοντά του, να μοιράσει τα χρήματα στους φτωχούς και στη συνέχεια να ακολουθήσει τον Ιησού. Το άτομο αυτό αναχωρεί και φεύγει περίλυπο επειδή ήταν πάρα πολύ πλούσιο. Στην περίπτωση αυτή, ο πλούτος του είχε αρνητικές επιπτώσεις μια και τον εμπόδισε να ακολουθήσει τον Χριστό. Αγαπούσε τα λεφτά του περισσότερο από τον Ιησού.

Ενώ πολλοί από τους ψαλμούς και τις παροιμίες αναφέρονται τόσο στα οφέλη του πλούτου όσο και τις δυσκολίες της φτώχιας, η Βίβλος είναι ξεκάθαρη ότι τόσο η φτώχια όσο και ο πλούτος μπορεί να είναι θέλημα Θεού και μια ευλογία από τον Θεό. Ο Ιησούς ήταν σχετικά φτωχός. Ο Σολομών είχε ευλογηθεί με σημαντικό πλούτο. Ο Βασιλιάς Δαβίδ είχε ταπεινό ξεκίνημα και πλούσιο τέλος. Οι απόστολοι ακολούθησαν τον Χριστό, διώχθηκαν, μαρτύρησαν. Οι ίδιοι δεν θεωρούνταν πλούσιοι, αφού χρησιμοποίησαν ό,τι είχαν για να μοιραστούν τον Χριστό με τους άλλους. 1 «Πλούσιος και φτωχός συναντιούνται· ο Κύριος είναι ο Δημιουργός και των δυο τους». 2

Οι άνθρωποι βλέπουν τον πλούτο σαν ευλογία και τη φτώχια σαν κατάρα. Το σχέδιο του Θεού είναι πολύ πιο ευρύτερο και χρησιμοποιεί τόσο τον πλούτο όσο και τη φτώχια για να εκπληρώσουν το θέλημά Του. Πρέπει να αποφεύγουμε τον πειρασμό του να θεωρούμε τον πλούτο σαν τη μοναδική ευλογία του Θεού και να είμαστε ικανοποιημένοι σε όποιες συνθήκες και να βρισκόμαστε, γνωρίζοντας πως οι ευλογίες του Θεού δεν καθορίζονται από τα πόσα κατέχουμε σε αυτόν τον κόσμο αλλά υφίστανται στην πληρότητά τους σε ένα βασίλειο έξω από τον παρόντα κόσμο μας.

  1. βλ. Λουκά 18:28
  2. Παροιμίες 22:2