Για ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου, ήμουν ένας αγχώδης τύπος. Η γνώμη μου για τη φιλοσοφία “η δύναμη της θετικής σκέψης” / “κοίτα τη φωτεινή πλευρά” ήταν, “Μπα, ανοησίες! Αυτού του είδους οι συμβουλές είναι για τους λαπάδες. Εγώ είμαι ρεαλιστής. Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, εγώ ανησυχώ! Δεν απολογούμαι”. Δεν είναι ότι είμαι απαισιόδοξος· απλά θα ανησυχούσα όταν συνέβαιναν πράγματα τα οποία δεν θα μπορούσα να ελέγξω. (Πρέπει να παραδεχτώ ότι θα ανησυχούσα αρκετά και για πράγματα τα οποία θα μπορούσα να ελέγξω, επίσης.) Δεν προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι με τον καιρό απέκτησα έλκος στομάχου εν αγνοία μου, το οποίο επιδεινώθηκε πάρα πολύ. 1
Για πρώτη φορά παρατήρησα τα συμπτώματα στο ξεκίνημα μιας αποστολής σε “αχαρτογράφητες θάλασσες” με αρκετό ρίσκο και άγχος, όμως τα κατάφερα να το ξεπεράσω. Το σκάφος μου έμπαζε νερά, εγώ όμως κατάφερνα να αδειάζω τα νερά και να συνεχίζω το ταξίδι μου.
Αυτό συνεχίστηκε για κάμποσα χρόνια, ώσπου μια μέρα αντί τα συμπτώματα να ελαχιστοποιηθούν και να εξαφανιστούν από μόνα τους, έγιναν χειρότερα από ποτέ – και κατόπιν επιδεινώθηκαν ακόμα περισσότερο. Δεν μπορούσα να το αντέξω όπως έκανα συνήθως και συγχρόνως άρχισα να χάνω βάρος με γρήγορο ρυθμό. Το σκάφος μου βούλιαζε! Η ιατρική διάγνωση έδειχνε οξεία γαστρίτιδα και αιμορραγούντα έλκη. Ο γιατρός μου συνταγογράφησε αντιβιοτικά και μου είπε να προσέχω τι τρώω. Μετά από λίγο καιρό στην “αποβάθρα”, η διαρροή έκλεισε, τα συμπτώματα εξαφανίστηκαν και με χαρά μπορώ να πω ότι δεν έχω νοιώσει ενόχληση για οκτώ χρόνια τώρα.
Όμως δεν νομίζω ότι το ταξίδι αυτό θα τελείωνε τόσο καλά, με τη συμβουλή του γιατρού μόνο. Η κατάσταση που βρισκόμουν με έκανε να αποταθώ και στον Θεό επίσης, και το δικό Του μήνυμά ήταν ξεκάθαρο: “Ναύτη, φτιάξε ένα πρόγραμμα! Το άγχος σου χρειάζεται παρακολούθηση”.
Και εδώ είναι που η ιστορία αποκτά ενδιαφέρον. Η ζωή μου συνεχίστηκε χωρίς σημαντικές επισκευές. Ακόμα ανησυχώ, όμως αντί να συνεχίζω σ’ αυτήν την πορεία, σταματώ τον εαυτό μου και συνειδητοποιώ ότι είμαι σε λάθος κατεύθυνση. Τότε είτε κάνω κάτι από μόνος μου για να επανορθώσω, ή ζητώ από τη σύζυγό μου ή κάποιον άλλον να προσευχηθούν για μένα και αυτό έχει αποτέλεσμα. Το πρώτο βήμα ήταν να παραδεχτώ ότι έπρεπε να αλλάξω – ότι όσο και να πρόσεχα τη δίαιτά μου και την άσκηση, τα μεγάλα σερβιρίσματα από ανησυχία και άγχος ήταν βλαβερά, σαν να προσπαθείς να κουμαντάρεις το σκάφος και να το βουλιάζεις την ίδια στιγμή.
Είναι όπως η ιστορία στο έκτο κεφάλαιο του Ιωάννη για τους μαθητές που δυσκολεύονταν, προσπαθώντας να κωπηλατήσουν το καΐκι τους ενάντια στον άνεμο και τα μεγάλα κύματα, μέσα στο σκοτάδι. Είδαν τον Ιησού να περπατά προς το μέρος τους πάνω στο νερό και τρομοκρατήθηκαν. Όμως Αυτός τους είπε, “Εγώ είμαι· μη φοβάστε”. Ήθελαν λοιπόν να Tον πάρουν στο πλοίο, κι αμέσως το πλοίο έφτασε στη γη, όπου πήγαιναν! 2
Λίγο καιρό αργότερα, ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του ότι θα τους έδινε τη δική Του ειρήνη και τους είπε να μην ανησυχούν ούτε να φοβούνται. 3 Ο απόστολος Παύλος έδωσε στους αναγνώστες του την ακόλουθη συνταγή για διανοητική γαλήνη: “Μη μεριμνάτε για τίποτε, αλλά σε κάθε τι τα ζητήματά σας ας γνωρίζονται στον Θεό με ευχαριστία διαμέσου της προσευχής και της δέησης. Και η ειρήνη του Θεού που υπερέχει κάθε νου θα διαφυλάξει τις καρδιές σας και τα διανοήματά σας διαμέσου του Ιησού Χριστού”. 4
Σίγουρα ο ίδιος ο Παύλος πέρασε πολύ καιρό μέσα από πληθώρα πολύ αγχωτικών καταστάσεων, από φουρτουνιασμένες θάλασσες σε φυλακές και άλλα πολλά. Μια φορά, ελευθερώθηκε όταν έγινε ένας σεισμός· 5 άλλες φορές, έπρεπε να αντιμετωπίσει δυσκολίες για ατελείωτες μέρες και νύχτες 6 – όμως ό,τι και να του συνέβη, ποτέ του δεν έμεινε απαρηγόρητος. Ο Θεός πάντα τον βοηθούσε. Αν και η δική μου ιστορία δεν μπορεί επ’ ουδενί τρόπο να συγκριθεί με τη δική του, έχω και εγώ βιώσει την ίδια γαλήνη – η λύτρωσή μου από τη χρόνια ανησυχία είναι απόδειξη ότι ο Ιησούς μπορεί να το κάνει για τον καθένα.