Όταν ήμουν νεοκατήχητη στην πίστη, πέρασα λίγο καιρό στην περιοχή Νόβα Φράιμπουργκ, πάνω στα βουνά του Ρίο ντε Τζανέιρο, μαζί με άλλους δύο Χριστιανούς απόστολους. Είναι μια όμορφη πόλη με Γερμανική και Ελβετική αρχιτεκτονική, φωλιασμένη ανάμεσα σε μερικά απ’ τα υψηλότερα βουνά της πολιτείας.
Συνηθίζαμε να συχνάζουμε στην κεντρική πλατεία και να συζητάμε με τους εκεί καταστηματάρχες. Μια νεαρή γυναίκα με το όνομα Σάρα, τράβηξε την προσοχή μου. Μόλις είχε σταματήσει να παίρνει ναρκωτικά και είχε τη Βίβλο της πάνω στο πάγκο, δίπλα στα πολύχρωμα μπρασελέ και περιδέραια. Μια φορά μου είπε: «Αυτό είναι το ξίφος μου τώρα» καθώς κράταγε τη Βίβλο. Η πίστη της ήταν τόσο ειλικρινής που είχε ενδυναμώσει και τη δική μου.
Μια μέρα, η Σάρα με ρώτησε αν θα μπορούσαμε να πάμε στο σπίτι της να προσευχηθούμε για τον μικρό ενός έτους γιο της. «Έχει επίμονο πυρετό και βρογχίτιδα», μου είπε, «όμως γνωρίζω πως αν προσευχηθείς γι’ αυτόν, θα θεραπευτεί!»
Έτσι, εκείνο το απόγευμα, πήγαμε όλοι μαζί στο απλοϊκό της σπίτι όπου ζούσε με τους γονείς της και τον μικρό της γιο, ο οποίος κείτονταν ήσυχος σε μια μικρή κούνια. Τον πήρε στα χέρια της και τον έφερε κοντά μας. Παρατήρησα πως οι φίλοι μου δεν ήταν ακριβώς σίγουροι για το τι να κάνουν, όμως δεν ήθελα να πληγώσω την πίστη της Σάρας, γι’ αυτό άρχισα να προσεύχομαι για τον μικρό.
Είχα προσευχηθεί για θεραπεία κι άλλες φορές στο παρελθόν όμως μόνο για τον εαυτό μου. Καθώς ακούμπησα τα χέρια μου στο σώμα του εμπύρετου παιδιού, γνώριζα ότι χρειαζόταν ένα θαύμα. Άρχισα να εκλιπαρώ τη βοήθεια του Κυρίου και διεκδίκησα μερικά εδάφια τα οποία είχα απομνημονεύσει απ’ τη Βίβλο.
Όταν ανοίξαμε τα μάτια μας, το μικρό αγοράκι της Σάρας είχε κατέβει απ’ τα χέρια της μητέρας του και είχε αρχίσει να παίζει εδώ κι εκεί, όπως θα έκανε κι ένα φυσιολογικό παιδί ενός έτους με τέλεια υγεία. Δεν είχε πυρετό πια και η Σάρα είχε αρχίσει να ευχαριστεί και να δοξάζει το Θεό.
Το μέρος που μέναμε, απείχε μισή ώρα περπάτημα πάνω στον λόφο, μακριά απ’ τα φώτα της πόλης και η ξαστεριά που υπήρχε εκείνη τη νύχτα, ήταν η πιο θεσπέσια που είχα δει ποτέ μου. Καθώς περπατούσα, συνομιλούσα με τον αγαπημένο μου Θεό και Τον ευχαριστούσα για το θαύμα που είχε κάνει και μου φάνηκε σαν να μου χαμογελά μέσα απ’ τις χιλιάδες μικρά αστεράκια ψηλά στον ουρανό. Εκεί και τότε, κατανόησα τη γυναίκα που είχε αγγίξει το άκρο του ιματίου Του. Όταν θεραπεύτηκε, ο Ιησούς της είπε: «Έχε θάρρος, κόρη μου· η πίστη σου σε έσωσε!». 1
- Δείτε Ματθαίου 9:20-22↑