Πρόσφατα, κατέληξα σε ένα ολοκληρωμένο και εντελώς προβλέψιμο συμπέρασμα: Δεν είμαι αρκετά καλός.
Βέβαια, ξέρω ότι σ’ αυτή τη ζωή, κανένας δεν θα γίνει ποτέ «αρκετά καλός». Αυτό που θα ήταν πιο επακριβές, υποθέτω, θα ήταν ότι θα μπορούσα να γίνω πολύ καλύτερος. Ομολογουμένως, δεν είμαι τόσο κακός όσο κάποιος θα μπορούσε να είναι, μια και μεγάλωσα σε σπίτι που είχε κανόνες και αγάπη συν την διαπαιδαγώγηση του Κυρίου. Όμως είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι θα μπορούσα να είμαι καλύτερος.
Έτσι λοιπόν αντιλαμβανόμενος το γεγονός αυτό, πήρα την απόφαση ότι θα πρέπει να τα πάω καλύτερα. Θα μπορούσα να τα πάω καλύτερα. Θα τα πήγαινα καλύτερα.
Έτσι άρχισα να βάζω σε εφαρμογή την απόφασή μου αυτή. Θα προσπαθούσα γεμάτος αποφασιστικότητα για ένα μήνα να γίνω, όσο πιο τέλειος γινόταν ως ανθρώπινη ύπαρξη. Δεν θα θύμωνα. Θα βοηθούσα τους γύρω μου. Θα ενθάρρυνα τους άλλους. Θα έπαιρνα πρωτοβουλία στη δουλειά. Δεν θα ερχόμουν σε αντιπαράθεση χωρίς αιτία. Θα καθάριζα σχολαστικά όπου λέρωνα. Και τα λοιπά.
Όλα ξεκίνησαν καλά. Καθάριζα την κουζίνα κάθε βράδυ. Δάγκωνα τα χείλη μου κάθε φορά που λέξεις γεμάτες θυμό και εγωισμό πήγαιναν να αρθρωθούν απ’ το στόμα μου, ανεξάρτητα από το ποιος είχε δίκιο. Καθημερινά ήμουν στην ώρα μου σε κάθε προγραμματισμένο γεγονός. Διάβαζα τον Λόγο του Θεού περισσότερο από το συνηθισμένο ενώ συχνά θα με βλέπατε να συγυρίζω και να καθαρίζω το σπίτι.
Αυτό κράτησε για δύο βδομάδες σχεδόν. Κατόπιν, όπως συμβαίνει συνήθως, η πρόκληση άρχισε να γερνάει. Τα είχα πάει καλά μέχρι τότε. Ήταν δύσκολο, όχι όμως και τόσο. Αυτό που απαιτείτο πάνω απ’ όλα ήταν λίγη πειθαρχία. Αυτό το είχα στον έλεγχό μου. Βέβαια, αυτός ο τρόπος σκέψης εκμηδένισε την πειθαρχία μου και έτσι άρχισα να χαλαρώνω και έχασα το όραμά μου.
Κατ’ αυτό τον τρόπο άρχισα να παρεκκλίνω σιγά-σιγά απ’ το σωστό μονοπάτι μου. Μίλησα με θυμό κάνα δύο φορές. Μερικά ρούχα και αντικείμενα άρχισαν να βρίσκονται ξεχασμένα έξω απ’ τη ντουλάπα και τα συρτάρια τους. Άργησα να πάω στη δουλειά ένα πρωί. Και το επόμενο βράδυ παράτησα τα πιάτα άπλυτα στο νεροχύτη – μέχρι το άλλο πρωί.
Και τότε αντιλήφτηκα ότι απέτυχα με τη δέσμευση που είχα δώσει και το επακόλουθο ήταν η πλήρης παραίτηση. Ποια θα ήταν η διαφορά έτσι κι αλλιώς;
Όπως μπορείτε να δείτε, ο «τέλειος» μήνας μου δεν ήταν και τόσο τέλειος.
Όμως προς το τέλος του μήνα, παρατήρησα και κάτι άλλο, όταν σκεφτόμουν τα πράγματα. Στις πρώτες δύο βδομάδες, παρατήρησα τους γύρω μου πιο χαρούμενους, έτοιμους να με βοηθήσουν, εκτιμούσαν ό,τι έκαναν και δεν παραποιούνταν.
Την τρίτη βδομάδα, άρχισα να νοιώθω μια αισθητή μείωση απ’ όλες αυτές τις βελτιώσεις και την τελευταία βδομάδα, μου φάνηκε ότι ο καθένας είχε επιτρέψει την πρότερα καλή τους συμπεριφορά να αντικατασταθεί ξανά από ανυπομονησία, έλλειψη προσφοράς βοήθειας και παράπονα.
Αν μόνο είχαν παραμείνει όλοι τους στο πλευρό μου, είπα μέσα μου μελαγχολικά, ίσως να τα είχα καταφέρει.
Βέβαια, στη πορεία αντιλήφθηκα ότι η δική μου επιστροφή στις παλιές μου άσχημες συνήθειες δεν ήταν μια αντίδραση στο πώς συμπεριφέρονταν οι άλλοι. Μάλλον, το πώς έβλεπα εγώ την συμπεριφορά των άλλων άλλαξε καθώς εγώ είχα αρχίσει να στραβοπατώ. Καθώς η υπομονή μου με τους γύρω ελαττώθηκε, αμέσως εγώ τους χαρακτήριζα «ανυπόμονους» ή «επικριτικούς». Όπως η αγάπη φέρνει αγάπη και το «σίδερο ακονίζει σίδερο» 1 η συμπεριφορά μου όχι μόνο επηρέαζε τη συμπεριφορά των άλλων προς εμένα, επηρέαζε επίσης το πόσο εύκολος ήμουν να συνεργάζονται οι άλλοι μαζί μου και να βρίσκονται μαζί μου.
Θα λέγατε τώρα, ότι ο τέλειος μήνας μου ήταν σκέτη αποτυχία, έτσι; Και ναι και όχι. Από άποψη τελειότητας, ναι, δεν ήταν, γιατί απέτυχα. Όμως μέσα απ’ την αποτυχία έμαθα μερικά σημαντικά μαθήματα που δεν θα τα ξεχάσω για πολύ καιρό και που με βοήθησαν να ωριμάσω και – τολμώ να πω – να τα πάω καλύτερα.
Δεν χρειάζεται να είμαι τέλειος για να τα πάω καλύτερα. Ούτε χρειάζεται να είμαι καλύτερος για να τα πάω καλύτερα. Απλά πρέπει να είμαι έτοιμος στο να αφουγκράζομαι την απαλή φωνή του Θεού και να είμαι πρόθυμος να μαθαίνω.
Ποτέ δεν θα μπορέσω να γίνω τέλειος, όμως πάντα μπορώ να τα πάω καλύτερα.
Αυτό με δίδαξε ο τέλειος μήνας μου.
- Παροιμίες 27:17↑