Αρκετά χρόνια πριν, όταν μόλις είχα ξεκινήσει το ταξίδι μου σαν εθελόντρια ιεραπόστολος, έπρεπε να πάρω μια δύσκολη απόφαση. Ήμουν τρομοκρατημένη, φοβισμένη και χρειάστηκα μέρες για να πάρω την απόφαση αυτή. Ο Θεός τελικά, μου έδωσε την απάντηση με μια απλή απεικόνιση.
Ήταν η εικόνα μιας μικρής κοπέλας να κρατάει το χέρι του πατέρα της ενώ περπατούσαν μαζί. Την ίδια στιγμή ήταν φοβισμένη και εκλιπαρούσε τον πατέρα της να μην την αφήσει από το χέρι του: “Μπαμπά, σε παρακαλώ μην αφήσεις το χέρι μου!” Αυτό συνεχίστηκε για ώρα, μέχρις ότου ο πατέρας της σταμάτησε, γονάτισε και την κοίταξε στα μάτια. Με σταθερή αλλά στοργική φωνή της είπε ότι ποτέ δεν επρόκειτο να την αφήσει, ότι για όσο καιρό αυτή ήθελε να παραμείνει κοντά του, αυτός πάντα θα την καθοδηγούσε και θα βρισκόταν δίπλα της.
Κατάλαβα τι ήθελε να πει και πήρα την απόφασή μου. Από τότε πήρα και άλλες σημαντικές αποφάσεις, όμως όταν ανησυχώ για το αποτέλεσμα ή την πιθανότητα να κάνω κάποιο λάθος ή να λοξοδρομήσω, τότε αυτή η απεικόνιση έρχεται στον νου μου.
Βέβαια, η ζωή είναι γεμάτη από λάθος κινήσεις και ολισθήματα και μερικές φορές πάμε από τη μια μεριά όταν θα έπρεπε να πάμε από την άλλη, παρ’ όλα αυτά όμως, μπορούμε πάντα να επιστρέψουμε στην πλευρά του Θεού και να ξαναβρούμε τον δρόμο μας. Αυτός υποσχέθηκε ότι ποτέ δεν θα μας αφήσει ούτε θα μας εγκαταλείψει. 1
Πάνω στα μοναχικά και κακοτράχαλα βουνίσια μονοπάτια, Αυτός είναι ο σύντροφος μας. Ενώ διασχίζουμε την έρημο, όταν διψάμε και νιώθουμε την ξεραΐλα της ζωής και αναρωτιόμαστε πότε (και αν) θα βρούμε τη δική μας όαση, Αυτός μας φέρνει πιο κοντά με το κάθε μας βήμα. Όταν σπρώχνουμε μέσα από τα πλήθη και τη σύγχυση της καθημερινότητας και ερχόμαστε αντιμέτωποι με ατελείωτα ερωτήματα, εξουθένωση και απογοήτευση, Αυτός βρίσκεται δίπλα μας και μας λέει, Εδώ είμαι Εγώ. Μίλησέ Μου. Πες τα μου όλα.
Και πες πως πέφτουμε, τα θαλασσώνουμε και τα κάνουμε μαντάρα – όπως τόσοι πολλοί από τους μαθητές Του οι οποίοι γλίστρησαν, παραπάτησαν και σκόνταψαν στο δικό τους επίγειο οδοιπορικό. Αυτός όμως, μας παρατάει ποτέ;
Και βέβαια όχι. Τέτοια σκέψη ούτε καν θα περνούσε ποτέ από τον γεμάτο αγάπη και συγχώρεση νου Του.
Τότε γιατί ανησυχούμε και φοβόμαστε; Άσχετα από τις όποιες αποφάσεις έπρεπε να πάρω ή από το πόσο τρομακτικές ίσως να έδειχναν, μπορώ ειλικρινά να πω ότι ποτέ δεν μετάνιωσα που συνέχισα να κρατάω το χέρι Του!
- βλ. Εβραίους 13:5↑