Το σπίτι μας βρίσκεται δίπλα σε ένα επαρχιακό δρόμο στα περίχωρα μιας μικρής πόλης. Υπάρχουν δύο δρόμοι για να εισέλθει κάποιος στο χωριό απ’ τη δική μας πλευρά της πόλης, όμως και οι δύο τους παρουσιάζουν εμπόδια για τους ποδηλάτες, ποδηλάτες όπως ο σύζυγός μου κι εγώ.

Η μια είσοδος έχει μια πινακίδα STOP την οποία αγνοούν παντελώς τα αυτοκίνητα, πολλά απ’ τα οποία δεν νοιάζονται καν για κανόνες σωστής οδήγησης. Πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν αυτόν τον δρόμο για συντομία και δεν αντιλαμβάνονται ότι υπάρχουν στενά δρομάκια, πεζοί που ψωνίζουν στα μικρά μαγαζάκια και ταπεινοί ποδηλάτες που έρχονται στην πόλη μας.

Η άλλη είσοδος είναι ένας στενός επαρχιακός δρόμος που εισέρχεται στο χωριό περνώντας μπροστά από ένα σχολείο γεμάτο παιδιά. Στις ώρες του σχολείου πολλοί γονείς ξεχνάνε το γεγονός ότι αυτός ο δρόμος είναι δημόσιος και παρκάρουν όπου βρίσκουν και μετά βγάζουν τα κινητά τους και αρχίζουν να μιλάνε. Απέναντι απ’ το σχολείο κτίζεται ένα κτίριο, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μεγάλα φορτηγά που προσπαθούν να περάσουν για να φθάσουν εκεί. Για άλλη μια φορά, φαίνεται πως δεν νοιάζεται κανένας απολύτως, για τον απλό ποδηλάτη.

Τι συνέβη λοιπόν σε αυτόν το υποτιθέμενο ανυπεράσπιστο ποδηλάτη; Είχα αρχίσει να αντιμετωπίζω τις δύο εισόδους σαν «εμπόλεμες περιοχές» και κάθε φορά που περνούσα από εκεί, ήμουν έτοιμη να δώσω μάχη! Μια και περνάω καθημερινά, με το ποδήλατό μου από εκεί, έφερνα στο μυαλό μου ξανά και ξανά, το σκηνικό της κάθε «αδικίας» που μου έγινε και μ’ αυτό τον τρόπο, αναβίωνα την κάθε λεπτομέρεια όταν έφτανα σπίτι. «Δεν μπορείς να φανταστείς τι μου συνέβη αυτή τη φορά!» θα ανέφερα στον σύζυγό μου. Με αυτόν τον τρόπο ξαναζούσα το κάθε περιστατικό στον νου μου και έλεγα, Τι μου έκανε εκείνος ο θεότρελος οδηγός; Και πώς αντέδρασα εγώ;

Μέχρι που σταμάτησα να το κάνω.

Απλά αντιλήφθηκα πως υπήρχαν πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μου απ’ το να περνάω κάθε μέρα με το ποδήλατό μου από εκείνα τα στενά δρομάκια! Έπρεπε να αποδεχτώ απλώς πως ίσως και να χρειαζόταν να κάνω μία-δύο μανούβρες μέχρι να πάω στην πόλη και τίποτα άλλο. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει και ο κάθε δρόμος στη ζωή μας μερικά εμπόδια; Και αφού ο κάθε οδηγός έχει τα δικά του προβλήματα και μάχες, θα πείραζε να ήμουν κι εγώ λιγάκι πιο υπομονετική; Ή πιο ευγενική;

Στην αρχή, η προσπάθειά μου αυτή να ξεπεράσω τη δυσαρέσκεια μου φαινόταν σαν μια πολύ δύσκολη απόφαση, ενώ τώρα δείχνει να είναι η μόνη λογική λύση. Καθώς οδοιπορούμε μαζί στο δρόμο της ζωής, είμαι σίγουρη πως και οι άλλοι οδηγοί πρέπει μερικές φορές να έχουν κι αυτοί υπομονή μαζί μου.