Ο Μαχάτμα Γκάντι είχε πει κάποτε, «Η γη μπορεί να προσφέρει αρκετά για τις ανάγκες του καθενός, όχι όμως για την απληστία του καθενός». Είναι εύκολο να πεις, «Οι πλούσιοι θα πρέπει να δίνουν στους φτωχούς για να λυθεί το πρόβλημα της πείνας!» Όταν όμως είναι η σειρά μας να δώσουμε, τότε τα πράγματα μπορεί να γίνουν πιο δύσκολα απ’ ό,τι νομίζουμε.
Μια φορά είχα ένα ρολόι χειρός πολύ μοδάτο. Αν και ήταν κάπως αγορίστικο, αυτό δεν με πείραζε καθόλου. Είχε όλα τα χρονόμετρα και τις εφαρμογές που ήθελα. Το ρολόι αυτό άρεσε στον μικρότερο αδελφό μου και με ρώτησε αν θα μπορούσα να του το δώσω. Του είπα ότι μου ήταν αδύνατο να αποχωριστώ ένα τόσο καταπληκτικό ρολόι. Λίγο αργότερα όμως, αυτό το αξιολάτρευτο ρολόι μου, έπεσε και έσπασε. Τότε σκέφτηκα πόσο ανόητο ήταν εκ μέρους μου, που δεν το είχα δώσει στον μικρότερο αδελφό μου, ο οποίος ήταν πολύ πιο σημαντικός για μένα, απ’ ό,τι εκείνο το ρολόι χειρός. Ίσως να μην του είχε κρατήσει για πολύ καιρό, τουλάχιστον όμως θα το είχε απολαύσει για λίγο. Και πιο σημαντικό από το ρολόι, η πράξη του να του δώσω κάτι, θα ήταν κάτι το ξεχωριστό για αυτόν, κάτι που θα θυμόταν για πολύ καιρό.
Αυτό το γεγονός προσπαθώ να το θυμάμαι, όποτε τείνω να φέρομαι κάπως εγωιστικά με τα προσωπικά μου αντικείμενα ή όταν αρχίζω να τους δίνω περισσότερη αξία απ’ ό,τι πρέπει. Το να έχεις ωραία πράγματα και μαραφέτια είναι υπέροχο. Στις μέρες μας, τα «πρέπει να τα έχω» μαραφέτια είναι ατέλειωτα – από τα έξυπνα κινητά, τα iPad, τα λάπτοπ και τα βιντεοπαιχνίδια έως και τις οικιακές τρισδιάστατες τηλεοράσεις. Αν έχετε μερικά απ’ αυτά τα ωραία πράγματα και τα απολαμβάνετε και σας βοηθάνε με την εργασία σας ή τις σπουδές σας και είναι επίσης και πηγή διασκέδασης, η τεχνολογία μπορεί να είναι φανταστική. Όμως κάπου-κάπου, καλό είναι να κάνετε ένα βήμα πίσω και να φαντάζεστε πως θα ήταν, αν μια μέρα όλα αυτά τα αντικείμενα εξαφανίζονταν όλως ξαφνικά. Μετά από κάποια αρχικά συμπτώματα στέρησης, θα αντιληφθείτε πως η ζωή συνεχίζει να υφίσταται, χωρίς την ύπαρξη τόσων υλικών αγαθών. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σπουδαιότητα είναι τα αγαπημένα μας πρόσωπα – οι φίλοι μας και τα μέλη της οικογένειάς μας. Μερικές φορές ξεχνάμε αυτήν την αλήθεια, και τείνουμε να ενεργούμε κάπως εγωιστικά.
Η πράξη του να δίνουμε, δεν βοηθά μόνο εκείνους στους οποίους προσφέρουμε, αλλά κι εμάς επίσης. Στο Λουκά 6:38 λέει, «Δίνετε και θα σας δοθεί». Μερικές φορές, αυτό που θα λάβετε πίσω μπορεί να είναι κάτι το απτό, συχνά όμως, τις περισσότερες φορές, αυτό που λαμβάνετε, είναι η ικανοποίηση για το ότι κάνατε κάτι καλό. Δώσατε ποτέ σε κάποιον κάτι το οποίο χρειαζόταν πραγματικά ή ήθελε να έχει, είδατε πως έλαμπε το πρόσωπό τους από χαρά; Το συναίσθημα αυτό είναι εκπληκτικό!
Μια παλιά Αμερικάνικη ταινία από τη δεκαετία του ’30 με τον τίτλο Ο Άνθρωπος Που Παρίστανε τον Θεό έχει να κάνει με έναν πλούσιο πιανίστα ο οποίος έχασε την ακοή του από μια έκρηξη βόμβας. Τελικά ξεπέρασε την κατάθλιψή του, μαθαίνοντας να διαβάζει τα χείλη των ανθρώπων. Παρατηρούσε τους ανθρώπους που έκαναν περίπατο στο Κεντρικό Πάρκο της Νέας Υόρκης και ενώ συζητούσαν τα προβλήματά τους και τα βάσανά τους, αυτός έκανε ό,τι μπορούσε για να τα επιλύσει, με κάποιο ανώνυμο τρόπο. Νομίζω πως κάτι τέτοιο όταν γίνεται είναι κάτι το εκπληκτικό, το να γνωρίζεις δηλαδή τις ανάγκες των άλλων και να μπορείς να τις εκπληρώνεις με έναν κρυφό τρόπο.
Όμως τότε είναι που επέρχεται και η στιγμή της αλήθειας. Μου είναι εύκολο να σκέπτομαι πως αν μια μέρα είχα ένα εκατομμύριο δολάρια, θα μου άρεζε πολύ να τα έδινα σε καλούς σκοπούς, ή να συλλογίζομαι όλα τα σπουδαία πράγματα που θα έκανα για την οικογένειά μου με τόσα πολλά χρήματα, όμως όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία να δώσω λίγο μόνο απ’ τον ελεύθερο χρόνο μου ή να κάνω μια χάρη που θα μου κόστιζε εδώ και τώρα, τότε αισθάνεσαι την πραγματική ουσία του να δίνεις.
Προσωπικά έχω τη δική μου περιγραφή, για το τι σημαίνει να δίνεις πραγματικά από την καρδιά σου. Δεν σημαίνει απλά το να κάνεις ορατές ενέργειες, με το να βοηθάς τους φτωχούς ή τους ενδεείς, αλλά και να βρίσκεσαι επίσης δίπλα στους άλλους, προσφέροντας ένα χέρι βοήθειας. Σημαίνει το να δίνεις με αυτοθυσία και να μην ζητάς, ούτε να προσμένεις κάποιο αντάλλαγμα. Σημαίνει το να υπερβαίνεις τις προσωπικές σου προτεραιότητες. Η αγάπη και η ευγένεια εκείνων που τους αρέσει να δίνουν, είναι προφανείς στις πράξεις τους και η ζωή τους είναι ένα παράδειγμα μιας πρόσχαρης και ανιδιοτελούς προσφοράς.
Πόσο θα μου άρεζε να με θυμούνται κατ’ αυτό τον τρόπο! Σίγουρα όλοι μας έχουμε τις εγωιστικές μας στιγμές και η ανθρώπινη φύση τείνει να αναζητά το μονοπάτι της αποφυγής, όμως το να είμαστε γενναιόδωροι είναι κάτι το οποίο θα πρέπει να επιδιώκουμε. Μερικές φορές το να δίνουμε μπορεί να είναι κάτι το πολύ απλό, όπως ένα ειλικρινές κομπλιμέντο, μια αγκαλιά ή λίγα λόγια εκτίμησης. Μπορεί επίσης να είναι και το να δίνουμε το αγαπημένο μαραφέτι στον μικρό μας αδελφό ή αδελφή, όταν αυτό θα σήμαινε τόσα πολλά γι’ αυτούς.